Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Το πάλαι ποτέ, όταν οι μύγες ήταν παχιές και στο Κολωνάκι δένανε τα Καγέν με τα λουκάνικα και ο Μπογιόπουλος είχε μαλλί σαν τη Βουγιουκλάκη στην ταινία «Η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά», πολιτικός τις ανήρ, που κατάφερε έπειτα από δεκαετίες και 12.857 φραπόγαλα να μπει στη Βουλή, σε στιγμή που ο λαός ήθελε να κογιονάρει τα συστημικά κόμματα, ξηγιόταν ομιλία, όπου από κάτω ήταν μαζεμένοι κάτι τσογλαναραίοι δίχως σέβας.
Στο εθνοσωτήριο κάλεσμά του και στους «κεραυνούς» κατά Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη απαντούσε η ομοχειρία των αληταμπουραίων με συνθήματα ιδιαίτερης ποιότητος. Εκτός από το κλασικό «Πήδα κάτω, Αρχηγέ», που από ορθοπεδικής απόψεως θα ήτο μοιραία η πραγμάτωσή του, το αλαλάζον πλήθος φώναζε με πάθος το θρυλικό «Δίφραγκα τετράγωνα» κάθε φορά τρις!
Την εξήγηση μου έδωσε βετεράνος των χαβαλέδων «οπαδών». Το σύνθημα έθετε το λαϊκό αίτημα τα κέρματα των δύο δραχμών να έχουν τετράγωνο σχήμα, ώστε, όταν σου πέφτουν από την τσέπη, να μην κατρακυλάνε και τα κυνηγάς. Τώρα θα μου πείτε: Γιατί μόνο τα Δίφραγκα και όχι τα τάλαρα, τα δεκαδικά ή τα εικοσάρικα; Πού να ξέρω; Ούτε του Χάρβαρντ είμαι ούτε του Λομονόσοφ. Πάντως, ιδού ένα πρακτικό ζήτημα για το οποίο η λαϊκή σοφία βρήκε λύση. Γωνίες στα κέρματα, κύριοι.
Θυμάμαι ότι τότε, αν δεν ήσουν αριστερός κάποιας, έστω παρδαλής, απόχρωσης, ήσουν κοινωνικά, καλλιτεχνικά απόβλητος. Και η Φουρετζάι η Μεξικάνα, καταγόμενη βορείως του Γενούσου ποταμού, αν ήθελε να κάνει καριέρα τότε, αν δεν ξηγιόταν αντάρτικα, κελεμπία και μασχάλη και γάμπες για χορτοκοπτικό, δεν θα σήκωνε ποτέ κεφάλι και θα γύρναγε άπρακτη, να σφυράει στα πρόβατα στο Ελβασάν. Τότε, λοιπόν, γέμισε η Ελλάδα αριστερούς δημαρχαίους, οι οποίοι γεμίσανε τη χώρα οδούς και πλατείες Ηρώων Πολυτεχνείου.
Θυμάμαι ότι, ως ασκούμενος δικηγόρος, περνούσα με το λεωφορείο από την Πέτρου Ράλλη και έβλεπα στις εργατικές πολυκατοικίες μια μεγάλη ταμπέλα: «Δήμος Ταύρου. Αποπυρηνικοποιημένη ζώνη. Απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου υπ’ αριθμ. …» Σκεφτόμουν με θυμηδία τους Στρατάρχες της ΕΣΣΔ με τα πηλήκια σαν ταψιά και τους Γιάννηδες με τους πυραύλους έτοιμους για να κάνουν τον πλανήτη μια τεράστια ραδιενεργή φλεγόμενη λακκούβα να ξύνουν το κεφάλι τους και να λένε: «Όχι, ρε, τον Ταύρο, πήραν απόφαση οι άνθρωποι»!
Η Αριστερά ποτέ και σε τίποτα δεν είναι νορμάλ κατάσταση. Ο «επιστημονικός υλισμός» μόνο επιστημονικός δεν είναι. Δεν υπάρχει ζήτημα που αριστερός να το προσεγγίσει με καθαρά πρακτικό μυαλό.
Ο Πελετίδης αντιδρά στη συμμετοχή του Αμερικανού πρεσβευτή σε ημερίδα στην Πάτρα. Του έριξε ο κομμουνιστής δήμαρχος τρία τάλαρα περί ιμπεριαλισμού κ.λπ. και είναι, λέει, στον δρόμο εναντίον της παρουσίας του Αμερικανού διπλωμάτη.
Έχει, φαίνεται, μαζέψει όλα τα σκουπίδια, έλυσε όλα τα ζητήματα πρασίνου, καθαριότητας και το έριξε στον αντιιμπεριαλισμό, ειδικότης κτηθείσα εν τω στρατεύματι, δευτέρα φύσις σε αυτούς που θέλανε να φάμε μαρούλια από το Τσερνόμπιλ, διότι η σωστή κομματική θέση ήταν αρχικώς πως δεν έγινε τίποτα.
Απλώς ξεχάσανε το μάτι της κουζίνας ανοιχτό και έλειψε ο αντιδραστήρας. Μη δείτε πυρηνικό εργοστάσιο να κάνει «μαμπούμ» και παιδιά να γεννιούνται χωρίς χέρια και με τρία πόδια, αμέσως να το κάνετε θέμα.
Οι Πελετίδηδες ξέρουν. Έχουν λιώσει παπούτσια στις πορείες, έχουν αποκτήσει μυωπία, αστιγματισμό και πρεσβυωπία μελετώντας για το λαϊκό αποτέτοιο στον δρόμο που χάραξε ο έτσι. Ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός ήδη τρέμουν, την Πάτρα θα την περνάνε ανοιχτά, στα ξάγναντα, διότι οι «λαϊκοί αγώνες» δεν σηκώνουν πολλά πολλά. Απορώ πώς οι Γιάνκηδες παραμένουν στην Ευρώπη και δεν πάνε να κρυφτούν στη Μοντάνα, στις αχανείς πεδιάδες του Μιζούρι και στη σκονισμένη Οκλαχόμα. Φοβούνται τον Πελετίδη.
Νομίζω όμως πως αυτός ο κραταιός συνεχιστής του οράματος τόσων κούτβηδων πρέπει να αφήσει για λίγο στην άκρη την υπεραξία, τα προτσές, τον αντιιμπεριαλισμό κ.λπ. και να ενσκήψει σε αυτό το ταπεινό πρακτικό βιοτικό ζήτημα που αρνούνται δεκαετίες τώρα να λύσουν οι αστικοτσιφλικάδικες κυβερνήσεις των οργάνων της ολιγαρχίας. Η Πάτρα να βγάλει δικό της νόμισμα και τα κέρματα να είναι τετράγωνα, να μην τα κυνηγούν οι σύντροφοι όταν βγάζουν τα κλειδιά και πέφτουν τα κέρματα και πηλαλάνε τον κατηφόρο και τα κυνηγάνε. Δίευρα τετράγωνα, σοσιαλιστικά, μπεσαλίδικα.
Πέφτει, ξαπλώνει αμέσως ανάσκελα. Δεν ροβολάει αλήτικα, τυχοδιωκτικά τον κατήφορο. Το μαζεύεις, παίρνεις «Ριζοσπάστη», διαβάζεις πως πετάει ο γάιδαρος και διπλώνεις και τα παπούτσια στη μετακόμιση. Δίφραγκα τετράγωνα για όλο τον λαό και όξω οι Γιάνκηδες, να ανέβουν Παρνασσό, να πάνε από Ναύπακτο…
*Δικηγόρος, πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, εταίρους του συνασπισμού ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ,
www.neadexia.gr
