Της Ευτυχίας Κοκκίνη
Ήταν το πρώτο Σάββατο μετά από πολύ καιρό που ξύπνησα με την αίσθηση εκείνης της ελευθερίας που αναιρούσε κάθε κωδικό μετακίνησης. Θα μπορούσε να είναι, με ημερολογιακά κριτήρια, η Παρασκευή που είχε προηγηθεί, αλλά δεδομένης της εργασιακής καθημερινότητας, το Σάββατο φάνταζε ιδεατό στα δικά μου μάτια.
Ξεκινώντας την ημέρα με την προσφιλή μου συνήθεια ενημέρωσης μέσω των κοινωνικών μέσων δικτύωσης και, συμμεριζόμενη τη χαρά των συμπολιτών μου για τη σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα, βρέθηκα αντιμέτωπη με τους δικούς μου φόβους για αυτόν τον απότομο περιορισμό των προηγούμενων απαγορεύσεων, οι οποίοι συνέπεσαν με την έλευση κύματος τουριστών προς τα νησιά μας.
Ήταν ίσως η στιγμή εκείνη που προβληματίστηκα περισσότερο από ποτέ, για αυτή τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην προσωπική υπευθυνότητα και την υπακοή στους κανόνες. Για όλους εκείνους τους «ασεβείς» που διατηρούν τη μάσκα στο προγούλι σε περίπτωση που δουν από μακριά κάποιο όργανο της τάξης για να την ανεβάσουν, αλλά που την ίδια στιγμή θα σε πλησιάσουν στον δρόμο για να σου μιλήσουν χωρίς να συμμεριστούν τον φόβο σου για μετάδοση του ιού, ακόμη και στην άγνοια του ενδεχόμενου να είναι οι ίδιοι ασυμπτωματικοί φορείς. Και εσύ, από συστολή ή τακτ, θα αποχωρήσεις μόνο όταν προχωρήσουν τη συζήτηση τους σε επίπεδο καταστροφολογίας για μία καθεστωτική κατάσταση που ξεπερνάει τον κάθε ιό στοχεύοντας σε κοινωνική απομόνωση.
Για τις δύο ακραίες πλευρές, εκείνων που θα παραβλέψουν τα όποια λάθη των φορέων χάριν προσωπικού συμφέροντος, αλλά και των άλλων που προσπαθούν να βρουν ακόμη και μέσα στο λευκό το μαύρο για τα εκ διαμέτρου αντίθετα οφέλη.
Εν γένει φοβήθηκα με τη λογική όλων εκείνων που φοβούνται περισσότερο ένα πρόστιμο από τον ίδιο τον ιό, μεταφράζοντας αυτή την ιδιότυπη ελευθερία ως την οριστική έλευση του ιού και όχι ως μία ευκαιρία να λειτουργήσει έκαστος με προσωπική υπευθυνότητα για το κοινωνικό σύνολο.
Θέλω να πιστεύω ότι αυτή η δύσκολη περίοδος θα εκλείψει χάρη στη συνειδητοποίηση της κατάστασης και στην προσπάθεια όλων για κοινωνικοποίηση υπό ασφάλεια. Έτσι ώστε να οδηγηθούμε σταδιακά στην παλιά γνώριμη μας κανονικότητα για να συνεχίσουμε τη ζωή μας και τρόπον τινά να την εξελίξουμε.
