Γράφει η Έλενα Ακρίτα
Το νομοσχέδιο για τα ζώα το χρωστάμε στα πλάσματα που τόσο έχουν κακοποιηθεί στη χώρα μας και με εσάς τους “μην τα ταϊζετε μάς λερώνουν την πιλοτή”, ούτε γεια.
Κατ’ αρχάς να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Άποψη για το νέο νομοσχέδιο (πρέπει να) έχουμε μόνον εμείς.
- Εμείς που αγαπάμε τα ζώα.
- Εμείς που μαζεύουμε νεογέννητα από σκουπιδοτενέκεδες και πλαστικές σακούλες.
- Εμείς που σταματάμε το αυτοκίνητο για να πάμε το χτυπημένο ζωντανό στον κτηνίατρο.
- Εμείς που βρέξει χιονίσει ταϊζουμε και ποτίζουμε τα αδέσποτα της γειτονιάς μας.
- Εμείς που στειρώνουμε όσα μπορούμε κι όσα αντέχει η τσέπη μας.
- Εμείς που τα παίρνουμε σπίτι μας χωρίς να μάς νοιάζει αν θα γεμίσει τρίχες ο καναπές ή αν θα καθαρίσουμε τσίσα απ’ το χαλί – αυτά μαθαίνονται άλλωστε.
- Εμείς που αισθανόμαστε υπεύθυνοι για τη μοίρα τους.
- Εμείς που ξέρουμε πως τα ζώα δεν είναι λούτρινα: κάποτε το χαριτωμένο κουτάβι ή η ψιψινούλα θα μεγαλώσει και η ευθύνη μας για τα επόμενα 15 χρόνια περίπου θα μεγαλώσει μαζί τους.
- Εμείς που δεν μάς ενδιαφέρει η ομορφιά και ράτσα, αλλά οι συνθήκες που ζει ένα ζώο πεταμένο, κακοποιημένο ή άρρωστο.
(Μια αγαπημένη φίλη πήγε να πάρει σκυλάκι από κυνοκομείο. Όταν την ρώτησαν ποιο απ’ όλα θέλει, απάντησε “αυτό που δεν θα υιοθετήσει κανείς”. Αυτό να θυμάστε όταν αποφασίζετε να βάλετε ένα ζωάκι στη ζωή σας. Τα ηλικιωμένα, τα ασχημούτσικα, τα αρρωστούλια είναι που σάς έχουν περισσότερη ανάγκη.)
Τα ζώα μάς δίνουν πολύ περισσότερα από όσα παίρνουν. Γι’ αυτό είμαστε εμείς ευγνώμονες σε αυτά κι όχι αυτά σε εμάς.
Το λέω ανοιχτά: Τάσσομαι υπέρ του νομοσχεδίου για τα ζώα συντροφιάς που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση.
Με την παρούσα κυβέρνηση μας χωρίζει άβυσσος, αλλά η προστασία αυτών των πλασμάτων μας ενώνει. Η δουλειά που έκανε ο Λιβάνιος είναι καλή, πραγματικά καλή. Κι ελπίζω να την συνεχίσει και ο Πέτσας.
Είναι ένα νομοσχέδιο-τομή με δημιουργία μητρώων που θέτει τους δήμους προ των ευθυνών τους, αυστηροποιεί τις ποινές και εισάγει τον θεσμό του αναδόχου, αναγνωρίζοντας έτσι τον ρόλο που έχουμε όλοι εμείς οι απλοί εθελοντές.
Ωστόσο, στο νομοσχέδιο αυτό υπάρχουν φάουλ που πρέπει να διορθωθούν άμεσα.
Το άρθρο 39 παρ. 3 αφήνει «παράθυρο» για εξαιρέσεις στην υποχρεωτική στείρωση.
Δεν πρέπει να υπάρχει ΚΑΜΙΑ εξαίρεση στην υποχρεωτική στείρωση. Το λέμε και το φωνάζουμε. Κι όσοι έχουν επισκεφτεί κυνοκομεία της κόλασης κι μαζέψει ζωάκια από τα σκουπίδια καταλαβαίνουν τον πόνο μας.
Και μην ακούτε αυτούς που λένε ‘να νιώσει το ζώο τη μητρότητα’. Καμία μητρότητα δεν ‘νιώθει’ το ζώο: ρωτήστε (σοβαρό) κτηνίατρο και αφού σταματήσει να γελάει με την ανοησία αυτή, θα σάς τα εξηγήσει όλα.
Να οριστούν σοβαροί και δεσμευτικοί κανόνες για ηθική εκτροφή. Μέχρι εκεί ναι. Όχι όμως να κάνουμε εξαιρέσεις σε κυνηγούς, τσοπαναραίους και παράνομους κουταβέμπορες για ψηφοθηρικούς λόγους.
Ξέρετε τ’ αδέσποτα δεν έπεσαν από τον ουρανό: η συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχεται από γέννες δεσποζόμενων ζώων.
Επίσης, το άρθρο 18 περί λεισμανιακών ζώων και ευθανασίας είναι επιεικώς απαράδεκτο. Ζούμε στην Ελλάδα που τα μισά σκυλιά έχουν λεισμανίαση και η μεγάλη τους πλειοψηφία ανταπεξέρχεται εξαιρετικά στη θεραπεία.
Το μόνο ελπιδοφόρο νομοσχέδιο για το 2021 είναι αυτό – αρκεί να φτάσει στη Βουλή ‘επεξεργασμένο’ και βελτιωμένο.
Το χρωστάμε σε αυτά τα πλάσματα που τόσο έχουν κακοποιηθεί στη χώρα μας, σε αυτά τα πλάσματα που ζουν αλυσοδεμένα σε βαρέλια, που πεθαίνουν αόρατα, που παραμένουν ξεχασμένα από θεούς κι ανθρώπους.
Δεν το χρωστάμε ούτε στους κυνηγούς, ούτε στους τσοπαναραίους, ούτε σε αυτούς που κερδοσκοπούν εις βάρος τους.
Δεν τους χρωστάμε χάρη κι αν θέλετε να σας χρωστάνε ψήφο δε μας αφορά. Κι όχι μόνον η ΝΔ αλλά κι ο ΣΥΡΙΖΑ να τ’ ακούει αυτά.
Μόνο σ’ αυτά το χρωστάμε αυτό το νομοσχέδιο που διαχρονικά αποτελούν σάκο του μποξ. Και με εσάς τους “μην τα ταϊζετε μάς λερώνουν την πιλοτή” κι όλα τα συναφή, ούτε γεια.
