Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Εντυπωσιάζομαι πάντα από το πόσο εύκολα μερικοί και μερικές έχουν δήθεν επιλύσει πότε αρχίζει η ζωή και πότε τα δικαιώματά της. Πότε παύει να είναι μια σύμφυση από ιστούς και αρχίζει να γίνεται άνθρωπος. Και αφού είναι δικαίωμα να το αποβάλεις, σαν μύξα, γιατί να μην ισχύει το ίδιο και αργότερα από τις πρώτες εβδομάδες;
Ο γνωστός ιατρός δόκτωρ Μένγκελε το είχε λύσει το ζήτημα, είχε επεκτείνει τα χρονικά όρια πολύ μετά τη σύλληψη, χρόνια ολόκληρα, ειδικά στην αδυναμία του, τα δίδυμα. Η ηθική του εθνικοσοσιαλισμού ήταν μεγάλου εύρους. Μπορείς να τα σκοτώσεις και μετά τη γέννα, ως ακόμη την εφηβεία, για διάφορους λόγους. Σκότωναν έμβρυα αλλά και ανάπηρους ενήλικες. Θα βόλευε και τις φεμιναζί, για να έχουν περισσότερο χρόνο για ολοκληρωτικές ακτιβιστικές δραστηριότητες. Τι στη μήτρα, τι έξω από αυτή, δέκα ή δεκαπέντε χρόνια μετά; Πότε το έμβρυο παύει να είναι μύξα, ένα ματωμένο τίποτα, μη άνθρωπος; Πότε αρχίζουν τα δικαιώματά του και πότε περιορίζονται τα δικαιώματα του άλλου ανθρώπου που το φέρει;
Δεν είμαι επιστήμονας, αυτά όμως που έχω δει κάνουν ανυπόφορη, σοκαριστική τη συζήτηση. Η εγκυμοσύνη είναι σίγουρα γυναικεία υπόθεση. Είμαι όμως σίγουρος πως ακόμη κι αυτές που με τόσο πάθος υπεραμύνονται του δικαιώματος στην άμβλωση αλλά έχουν βιώσει την εμπειρία της, δεν το έχουν τόσο λυμένο μέσα τους. Δεν μπορεί η σκέψη να μην έχει περάσει από το μυαλό τους. Κι όσο δυνατές και να είναι οι κραυγές των φεμιναζί, το αρχέγονο ένστικτο της μάνας είναι ανίκητο και σίγουρα έχει φέρει στιγμές εσωτερικής σύγκρουσης. Δεν ξέρω πάντως καμία γυναίκα που να έκανε άμβλωση και να το βίωσε σαν να πήγε στον οδοντίατρο, χωρίς άγρυπνες νύχτες και τύψεις που επανέρχονται για χρόνια.
Το ομολογώ πως μέσα σε τόσους σίγουρους/ες, εγώ δεν έχω την άνεση που έχουν μπροστά σε τέτοιο ηθικό δίλημμα. Η πρωτόλεια άποψή μου είναι πως είναι άνθρωπος από την πρώτη μέρα. Και φυσικά δεν είμαι γυναίκα. Αγαπώ όμως τις γυναίκες, τη μάνα μου, τις κόρες μου, τη γυναίκα μου, ξέρω πως η γυναίκα είναι η πηγή της ζωής, το κέντρο της οικογένειας, της κοινωνίας, χωρίς υπερβολή, το κέντρο του Έθνους. Ουδείς φύτρωσε στα λάχανα.
Δεν με ενδιαφέρει μια υστερική συζήτηση στη λογική των φεμιναζί βαρεμένων, που ανήκουν στον υπόνομο της κοινωνίας με τη φασιστική και βίαιη συμπεριφορά τους. Προσωπικά και πολιτικά με ενδιαφέρει η ευημερία των γυναικών και να μιλήσουμε για το αληθινό, το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Πιστεύω και επιδιώκω μια εθνική πολιτική μακράς πνοής, που θα έχει στο επίκεντρο της την Ελληνίδα Μάνα, που θα την ενθαρρύνει, θα την προστατεύει, θα της προσφέρει ασφάλεια.
Η χώρα έχει ως μεγαλύτερο εχθρό την υπογεννητικότητα και κοινωνικές συνθήκες με ανασφάλεια και κινδύνους για τις γυναίκες και τη μητρότητα. Η αιτία της υπογεννητικότητας είναι δευτερευόντως ένα παρακμιακό πρότυπο ζωής και περισσότερο η παντελής έλλειψη θετικών κινήτρων και μεθοδικής, πολύπλευρης προστασίας της μάνας. Η απαγορευτική πολιτική των εκτρώσεων, η σκέτη πολιτική του μπαμπούλα, εκτός από διαχρονικά αναποτελεσματική, αφού η απελπισία θα ψάξει να βρει λύση, οδηγεί απλώς σε παράνομες εκτρώσεις και πληρωμή τους ακριβότερα με μαύρο χρήμα. Η καθαρά απαγορευτική πολιτική δεν θα αποτρέψει τις αμβλώσεις, ποτέ και πουθενά δεν τις απέτρεψε, εκατομμύρια πέθαναν στα χέρια κομπογιαννιτών. Απλά θα γίνονται κρυφά, με μεγαλύτερη και μαύρη αμοιβή.
Στην Ελλάδα η άμβλωση είναι η συνηθέστερη μέθοδος «αντισύλληψης» μετά τη σύλληψη! Η φεμιναζί θεωρία σε λίγο θα μας πει πως είναι και καλό πράγμα, άξιο εορτασμού πιο πολύ και από τη γέννα, αλλά δεν μας ενδιαφέρουν οι λογικές των ψυχάκηδων φασιστριών του πολιτισμικού μαρξισμού.
Ας αφήσουμε τους αστυνόμους να ασχολούνται με τους κλέφτες, τους ναρκέμπορους, τους τρομοκράτες, τους παιδεραστές και ας πούμε τι αληθινή λύση χρειάζεται το πρόβλημα. Αυτό λοιπόν που χρειάζεται είναι καταρχάς μια αληθινή ενημέρωση από την εφηβική ηλικία, ώστε να μαθαίνουν τα παιδιά τη φυσιολογία του ανθρώπου και πώς να αποφύγουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Παράλληλα εκπαίδευση που θα ενθαρρύνει και προετοιμάζει τα κορίτσια για τη μητρότητα, όταν θα είναι έτοιμες και θα την επιλέξουν, αλλά και τα αγόρια για τις ευθύνες της πατρότητας.
Στη συνέχεια, στο πλαίσιο μιας πανεθνικής πολιτικής μακράς πνοής, εάν θέλουμε να μη γίνουμε Χετταίοι, ανάμνηση Έθνους στο νεκροταφείο της Ιστορίας, να εφαρμόσουμε αυτό που είναι αποτελεσματικό. Οι γυναίκες δεν χρειάζονται αυστηρό χωροφύλακα αλλά να νιώσουν ασφαλείς, προστατευμένες, την ώρα που θα μάθουν πως είναι έγκυοι, την ώρα που θα γεννούν και σε όλη την ανατροφή των παιδιών τους. Δεν υπάρχει Ελλάδα χωρίς την Ελληνίδα Μάνα και τα παιδιά της. Δεν υπάρχει καμία κοινωνία με μέλλον, που δεν προστατεύει τη μητρότητα και τα παιδιά. Το προβλέπει και το Σύνταγμά μας σε διάφορα άρθρα, από αυτά που ξεχνάει η αριστερίλα και θυμάται μόνο τα δικαιώματα του παρδαλού παρενδυτικού καγκουρό.
Μαζί λοιπόν με την εκπαίδευση και τη διαρκή προβολή του προτύπου της παραδοσιακής οικογένειας μέσα από την Παιδεία και τα ΜΜΕ, η μέλλουσα μητέρα, όταν θα έχει στα χέρια της το θετικό τεστ της εγκυμοσύνης, αντί για απελπισία, να νιώθει και να γνωρίζει πως θα έχει καλές υπηρεσίες υγείας, ολοήμερους παιδικούς σταθμούς, νηπιαγωγεία, σχολεία, διότι δεν έχουν όλοι παππούδες και γιαγιάδες διαθέσιμους. Να ξέρει πως θα νιώθει ασφαλής στο σπίτι, στη δουλειά, στη γειτονιά, στους δημόσιους χώρους. Φοροαπαλλαγή για το πρώτο παιδί, μεγαλύτερη για το δεύτερο, ακόμη μεγαλύτερη για το τρίτο και ούτω καθεξής. Να ξέρουν και να νιώθουν οι μητέρες πως είναι το κέντρο κάθε πολιτικής, που θα έχει κύριο γνώμονα, ώστε ακόμη και μια μητέρα μόνη, γιατί μόλις χώρισε ενώ κυοφορεί, γιατί ο μαλάκας αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες του ή γιατί χήρεψε, δεν είναι μόνη κι έρημη, έρμαιο της τύχης, απροστάτευτη. Να νιώθει ασφαλής.
Έτσι, με αυτόν τον θετικό τρόπο, χιλιάδες ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες θα γίνουν επιθυμητές. Χιλιάδες ζωές θα σωθούν, χιλιάδες γυναίκες θα ζήσουν τη μητρότητα με χαρά, δεν θα χρειαστεί να υποστούν την καταθλιπτική εμπειρία της άμβλωσης, που σε λίγο οι φεμιναζί θα μας πουν πως είναι και χαρούμενη εμπειρία. Έτσι θα νικήσουμε τον Μολώχ της υπογεννητικότητας και το πολυτιμότερο κομμάτι της κοινωνίας, οι γυναίκες, θα έχουν ευημερία και θα νιώσουν την ευτυχία, αφού τίποτα, το ξέρουμε και εμείς οι πατεράδες, δεν συγκρίνεται με τη χαρά μιας γυναίκας να γεννά το παιδί της, να ολοκληρώνεται και να το μεγαλώνει με ασφάλεια.
*Δικηγόρος – πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, www.neadexia.gr
