Της Ευτυχίας Κοκκίνη
Μέσα στην πληθώρα των άσχημων ειδήσεων που βαραίνουν την καθημερινότητα μας, είναι επιτακτική για την ψυχική μας ισορροπία η ανάγκη αναζήτησης της ευχάριστης είδησης. Για τους ανθρώπους που προβάλλουν την αισιοδοξία ως τρόπο σκέψης τους, ακόμη και στατιστικά είναι εφικτή η παραδοχή της ρήσης «ουδέν κακόν αμιγές καλού».
Στην προκειμένη περίπτωση βρίσκει άμεσα εφαρμογή και σε μία φυσική καταστροφή όπως τις πρόσφατες σεισμικές δονήσεις στην Ελασσόνα. Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η εξέλιξη της άμεσης αντίδρασης του Διευθυντή του Δημοτικού σχολείου στο Δαμάσι Τυρνάβου κύριου Γρηγόριου Λέτσιου. Την κρίσιμη στιγμή του σεισμού διατήρησε την ψυχραιμία του και κατάφερε να βγάλει σώους 63 μαθητές και 10 συναδέλφους του εκπαιδευτικούς από το κτήριο που στεγάζει το σχολείο προτού αυτό υποστεί σοβαρές ζημιές στα όρια της κατάρρευσης.
Σύμφωνα με μαρτυρία του ίδιου, η σεισμική δόνηση έλαβε χώρα την ώρα του μαθήματος. Για καλή τους τύχη, λόγω της πανδημίας κάθε μαθητής είχε το δικό του θρανίο και έτσι μπόρεσαν όλοι εύκολα να προστατευθούν πέφτοντας κάτω από αυτό. Στη συνέχεια με το που σταμάτησε να σείεται το έδαφος, ο ίδιος φρόντισε να συντονίσει τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς να αποχωρήσουν με προσοχή, ενώ ο ίδιος έψαξε σε όλες τις αίθουσες για τυχόν εγκλωβισμένους μαθητές. Χάρη στις άμεσες και εύστοχες ενέργειες του, όλοι βγήκαν σώοι, χωρίς την παραμικρή γρατζουνιά. Το κτήριο κρίθηκε κατεδαφιστέο.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ήταν ευθύνη του η ασφάλεια των μαθητών του. Όταν όμως ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με μία φυσική καταστροφή, ο ίδιος ο φόβος ενεργοποιεί την ανάγκη για αυτοπροστασία παραβλέποντας την κατάσταση των γύρω του. Σε τέτοιες στιγμές είναι που ξεχωρίζουν εκείνοι που αφήνουν την αίσθηση του καθήκοντος να υπερισχύσει του ενστίκτου για αυτοπροστασία. Σε τέτοιες στιγμές συγκινούμαστε με τις πράξεις τους και αν ακόμη μετά από λίγες μέρες τις ξεχάσουμε, πάντα κάποιο επόμενο περιστατικό θα βρεθεί να μας τις υπενθυμίσει στο μέλλον.
