Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2021
Στα παραμύθια της παιδικής ηλικίας μπορεί κανείς να ξαναδιαβάσει αυτονόητες αλήθειες με τις οποίες μεγαλώνουμε. Η ταχύτητα με την οποία επιταχύνει η ζωή τον βηματισμό μας μαζί της ωστόσο, δεν επιτρέπει να κοντοσταθούμε, να σκεφτούμε, να θυμηθούμε, ίσως και να χαμογελάσουμε.
Ο καθρέφτης με τον οποίο συζητά κάποιος. Όχι απαραίτητα για να λάβει ψύχραιμες απαντήσεις σε αγωνιώδεις ερωτήσεις για την… ομορφιά του. Αλλά για να ακούσει από κάποιον τον οποίο εκείνη τη στιγμή κοιτάζει κατάματα, και πιθανότατα… εμπιστεύεται, αλήθειες που υποψιάζεται, αλλά δεν τολμάει συνήθως να συζητήσει με κανέναν άλλο.
Ο εμβληματικός Μάνος Χατζηδάκις είχε μιλήσει εγκαίρως για το τι συμβαίνει όταν αρχίζουμε να συνηθίζουμε το «τέρας» που είμαστε προορισμένοι να αντιμαχόμαστε. Το βλέπουμε στον καθρέφτη (μας). Του μοιάζουμε. Και επομένως το ενισχύουμε, το θρέφουμε, του επιτρέπουμε να αποκτήσει πρόσωπο και ταυτότητα.
Το σύννεφο της παρακμής που επέστρεψε πάνω από την Ελλάδα, στη σκιά των αποκρουστικών αποκαλύψεων για περιπτώσεις κακοποίησης, μας υπενθυμίζει βίαια και άγαρμπα ότι, η Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα μη δεδομένο. Χρειάζεται διαρκή φροντίδα. Τουλάχιστον από όσους δεν επιθυμούν να αντικρίζουν «τέρατα» στους σιωπηλούς διαλόγους με τον καθρέφτη τους.
Το πολιτικό σύστημα υπονομεύει και πάλι τον εαυτό του. Με σκανδαλιστικά εξοργιστική ομοιότητα με την πρώιμη περίοδο της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, τότε που το πολιτικό σύστημα και ένα μιντιακό κατεστημένο σε προφανή απόσταση από την κοινωνία, γέννησαν «τέρατα». Στις γειτονιές, στην καθημερινότητα όλων μας, στο εθνικό αποτύπωμα και αναπόφευκτα στις κάλπες.
Η επανάληψη της Ιστορίας με την τραγική διάσταση της φάρσας, δίνει ήδη επίμονο ραντεβού με το εθνικό μέλλον, όπως αυτό διαμορφώνεται από την αφόρητη παρακμή του παρόντος.
Μόνο που αυτή τη φορά, η παρακμή λειτουργεί σωρευτικά με την κρίση των Μνημονίων. Και τα «τέρατα» πολλαπλασιάζονται.
