Της Ευτυχίας Κοκκίνη
Τις τελευταίες ώρες με αφορμή τη σύλληψη του διαβόητου ηθοποιού ο νους μου ανέτρεξε σε μία από τις – κατά γενική ομολογία – καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, τη Σιωπή των Αμνών. Ιδιαίτερα στάθηκα στη σκηνή εκείνη που η Κλαρίς-Τζόντι Φόστερ σε μία από τις επισκέψεις της στο κελί του Χάνιμπαλ Λέκτερ – Άντονι Χόπκινς διηγείται υπό την καθοδήγηση του μια παιδική τραυματική εμπειρία της, όταν δηλαδή βλέποντας πολλούς αμνούς να τους πηγαίνουν για σφαγή βούτηξε έναν στην αγκαλιά της προσπαθώντας να τον σώσει. Και στα χρόνια που ακολούθησαν βάραινε τη συνείδηση της η αδυναμία της να σώσει περισσότερους, ει δύναται όλους.
Με τη συνεχή αναφορά παρελθοντικών χρόνων των ρημάτων «βλέπω», «ακούω» και «ξέρω» να εκτοξεύονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από συνανθρώπους μας κάθε ιδιότητας, συνειδητοποίησα την ανάγκη για ματαιοδοξία πολλών εξ αυτών και ίσως και την έκδηλη χαρά αρκετών υπολοίπων λαμβάνοντας μέρος ως μάρτυρες σε αυτή την επαναλαμβανόμενη νοσηρή ιστορία. Στο σημείο αυτό να διευκρινίσω ότι απευθύνομαι κατά κύριο λόγο σε εκείνους που ήταν γνώστες της εμπειρίας κάποιου δικού τους προσώπου. Δεν θα σταθώ σε καμία πρόταση σε εκείνους που απλά είχαν ακούσει φήμες, οι οποίες συχνά δεν έχουν ρεαλιστική υπόσταση.
Αν όμως αποτελείς μάρτυρα ενός τέτοιου εγκλήματος που είχε λάβει τόπο στο παρελθόν, πόσο καλά μπορείς να τα έχεις με τη συνείδηση σου όταν δεν έκανες κάτι για σπάσεις την αλυσίδα του κακού; Σίγουρα ο φόβος αποτελεί βασική αδυναμία στη ζωή μας. Αλλά μπροστά σε αθώες παιδικές ψυχές που τραυματίζονται ανεπανόρθωτα, ο φόβος μοιάζει τόσο ανίσχυρος.
Λένε δικαίως ότι τα παιδιά αποτελούν το μέλλον του κόσμου. Όταν λοιπόν αποδυναμώνουμε τα παιδιά με το να σωπαίνουμε τη στιγμή που δηλητηριάζεται η ψυχή τους, τότε ουσιαστικά αφανίζουμε το μέλλον μας καταδικάζοντας την κοινωνία σε ένα ενοχικό παρόν. Αυτό της συγκάλυψης κάθε τραγωδίας, τρόπον τινά παραγνωρίζοντας την.
Μακάρι μετά τα πρόσφατα περιστατικά που έχουν ήδη πάρει τη δικαστική οδό, όλη αυτή η νοσηρότητα να εξαλειφθεί από την πραγματικότητα και να αποτελεί πλέον μόνο κομμάτι της μυθοπλασίας, όπου ο επίλογος της θα είναι αυστηρά διδακτικός.
Ευτυχία Χ. Κοκκίνη
