Της Μαρίκας Λύσιάνθη
Και να πεις ότι η Ιστορία δεν μας έχει προειδοποιήσει εγκαίρως για την αυθόρμητη τάση της να επαναλαμβάνεται… ως φάρσα ή τραγωδία; Μας έχει προειδοποιήσει. Όταν λοιπόν επαναλαμβάνεις διαδρομές που… βρήκαν τοίχο, είσαι άξιος της μοίρας σου.
Ο συμπαθής Μάριο Ντράγκι κέρδισε με το σπαθί του να θεωρείται ένας από τους σοβαρότερους τεχνοκράτες που πέρασαν την προηγούμενη δεκαετία από την Ευρώπη, με καθαρή ματιά αναφορικά με τις πραγματικές ανάγκες των κανονικών ανθρώπων. Ένας τεχνοκράτης ωστόσο, δεν μπορεί να πετύχει ως πρωθυπουργός. Πολύ χειρότερα, ένας πρώην τραπεζίτης.
Η Ιταλία κάνει την ανάγκη φιλοτιμία, πρακτικά ωστόσο διευκολύνει τον λαϊκισμό και τα ακραία αφηγήματα να… καλπάσουν προς το μέλλον. Διαμορφώνοντας πλειοψηφίες οργής, από αυτές απέναντι στις οποίες είναι πρακτικά ανεδαφικό να επιχειρήσεις να αντιτάξεις σοβαρό αντίλογο.
Γι’ αυτό και τις τελευταίες μέρες είναι ευδιάκριτο το… απέραντο χαμόγελο του Ματέο Σαλβίνι. Για τη δική του μελλοντική πολιτική επέλαση και ηγεμονία, θα… δουλέψει ο “τραπεζίτης πρωθυπουργός”.
