Του Μάνου Οικονομίδη
[email protected]
Για το πολιτικό Κάμελοτ, ο… αδελφός του Ρόμπερτ Κένεντι ήταν ο βασιλιάς Αρθούρος που έχασε το Εξκάλιμπερ. Δεν πρόλαβε δηλαδή, να ολοκληρώσει μια μεγάλη και θεαματική αλλαγή στη χώρα-φετίχ της σύγχρονης ανθρωπότητας, και αυτό το ατελές συναίσθημα στοιχειώνει μέχρι και σήμερα τη συλλογική μνήμη των κοινωνιών που πήραν τη σκυτάλη από την εποχή του.
Στην εποχή των social media, κυρίως του “εγκεφαλικού” Twitter, η επέτειος της δολοφονίας (22 Νοεμβρίου 1963) του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, του λιγότερο ικανού σε σχέση με τον αδελφό του Ρόμπερτ, που πρόλαβε ωστόσο να καθίσει στο Οβάλ Γραφείο, προτού δολοφονηθεί στο Ντάλας, λειτούργησε ως αυθόρμητη παρότρυνση της συλλογικής μνήμης να… χλιμιντρίσει.
Πώς θα ήταν η Αμερική αν ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι δεν είχε δολοφονηθεί; Αν είχε επιζήσει στο Ντάλας; Αν, μερικά χρόνια μετά την ολοκλήρωση δυο “γεμάτων” θητειών, τη σκυτάλη έπαιρνε ο αδελφός του, Ρόμπερτ, εμπνευστής μιας χάρτας ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ενδεχομένως θα είχε βοηθήσει την ανθρωπότητα να τρέξει προς το μέλλον, αντί να σκοντάφτει σε κάθε διστακτικό βήμα της;
Οι απορίες έγιναν viral στα social media. Και ο καθένας είχε μια δική του εκδοχή του μέλλοντος να παρουσιάσει. Ενός μέλλοντος, όπως θα το επιθυμούσε ο καθένας, με το πλεονέκτημα της γνώσης και της εμπειρίας του ζώντος παρόντος. Με τα προβλήματα, τις ατέλειες και τις παθογένειές του.
Το βέβαιο είναι ότι η επέτειος της δολοφονίας του JFK έστρεψε τη χαμηλωμένη ματιά της καρδιάς προς μια εποχή κατά την οποία η πολιτική γεννούσε “ελέφαντες”. Οι οποίοι επέβαλαν την παρουσία τους στο δωμάτιο. Και η ηχώ της πολιτικής υπογραφής τους ταξίδευε στο μακρινό μέλλον.
Imagine… λοιπόν. Είναι και αυτός ένας τρόπος για να διαχειριστεί κανείς τη μελαγχολία.
