Της Ευτυχίας Κοκκίνη
Μετρό. Στάση Ομόνοια. Σταθμάρχης ζητάει από δύο νεαρούς να φορέσουν μάσκα και κάνει παρατήρηση στον ένα εξ αυτών να κατεβάσει τα πόδια του από το κάθισμα. Εκείνοι του επιτίθενται φραστικά και στη συνέχεια, όταν εκείνος αποβιβάζεται από το συρμό, τον γρονθοκοπούν και τον κλωτσάνε στο πρόσωπο και στο σώμα. Το θύμα μεταφέρεται στο νοσοκομείο, οι δράστες φεύγουν ανενόχλητοι. Ειρωνεία της τύχης, δύο λέξεις εννοιολογικά ασύμβατες μεταξύ τους, «Ομόνοια» και «Βία».
Θα μπορούσε να αποτελεί επεισόδιο μίας αστυνομικής σειράς ή ακόμη και σενάριο μίας ταινίας, αν δεν ήταν μία ακόμη έκφανση της σκληρής πραγματικότητας γύρω μας. Μίας πραγματικότητας που δεν πλάθεται ούτε σε φανταστικές μαρτυρίες κακοπροαίρετων επιβατών, ούτε στα λόγια ή στα κείμενα κάποιων ρεπόρτερ που ψάχνουν μία ακόμη είδηση για να μας τρομοκρατήσουν. Μίας πραγματικότητας που έχει καταγραφεί σε κάμερες και σοκάρει με την ωμότητα της κάποιον που θα τη δει εξ αποστάσεως. Μου είναι αδύνατο να συλλάβω την ψυχολογική κατάσταση κάποιου αυτόπτη μάρτυρα.
Κάθε φορά που ενημερώνομαι για περιστατικά βίας, τα οποία ολοένα και πληθαίνουν, το πρώτο πράγμα που θα αναλογιστώ είναι πως μπορεί κάποιος «άνθρωπος» να θέλει να βγάλει όλη την οργή του σε κάποιον άγνωστο του. Για μία παρατήρηση που του έκανε, η οποία εμπίπτει σε κανόνες δικαίου, γιατί φαινομενικά είναι πιο αδύναμος από εκείνον και δεν μπορεί να αμυνθεί. Ποια αγρίμια τον έφεραν στον κόσμο και τον έμαθαν να ακολουθεί το νόμο του ισχυρού; Ποιοι είναι εκείνοι που στα πρώτα χρόνια της ζωής του λησμόνησαν να του διδάξουν τη βασική αρχή του σεβασμού στο συνάνθρωπο; Πόση προσοχή έδωσαν στις συναναστροφές των παιδιών τους, εκείνες που τα παρασύρουν σε εγκληματική τροχιά χωρίς γυρισμό;
Από την άλλη πλευρά, πόσο ασφαλής μπορεί να νιώθει έκαστος πολίτης στην καθημερινότητα του όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον κίνδυνο σε κάθε μορφή του. Όταν ακόμη και σε δημόσια μέσα μεταφοράς, δεν υπάρχει η ουσιώδης επιτήρηση για να διασφαλίσει την τάξη και την ασφάλεια. Και ποια μπορεί να είναι η ποινή που αρμόζει σε τύπους σαν αυτούς τους δύο νεαρούς; Πόση συγχώρεση και επιείκεια μπορεί να χωρέσει σε μία ετυμηγορία; Πόσα μπορούν να σωθούν αν ξεκινήσουμε από το τώρα και αν δεχτούμε ότι η πρόληψη είναι μακράν αποδοτικότερη της τιμωρίας, όταν έχει ήδη γίνει το κακό.
Ελπίζω ο άνθρωπος αυτός να καταφέρει να ζήσει χωρίς νοητικά ή σωματικά προβλήματα. Και επιπλέον, να μπορέσει να ξεπεράσει τα ψυχικά τραύματα που μία τέτοια τραγική εμπειρία του έχει αφήσει. Κυρίως, να ξυπνήσουμε μία ημέρα σε μία κοινωνία, όπου οι πολίτες της δε θα σιωπούν για τα αυτονόητα, επειδή φοβούνται. Και δεν θα ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μας, αλλά οι άνθρωποι όλων των κοινωνικών τάξεων θα αντιμετωπίζονται ισότιμα στις παραβάσεις τους.
*Η Ευτυχία Κοκκίνη γεννήθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Βαρβάκειο και εν συνεχεία στα ΤΕΙ Πειραιά στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων. Μιλάει 4 ξένες γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ισπανικά. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα γαλλικών σε campus στο Παρίσι κατά τα έτη 2002 έως και 2007.
Εργάζεται σε θυγατρική εταιρία χρηματοδοτικών μισθώσεων Τραπεζικού Ομίλου. Έχειπροϋπηρεσία στον Τραπεζικό κλάδο. Διαθέτει δίπλωμα “Public Relations” από το London Chamber of Commerce and Industry Examinations Board.
Λατρεύει τον κινηματογράφο και γράφει εθελοντικά παρουσίαση και κριτική για ταινίες σε siteτης Θεσσαλονίκης το «Φιλμ Νουάρ». Παράλληλα έχει ξεκινήσει να γράφει μυθιστορήματα.
