Της Ευτυχίας Κοκκίνη
Σε μία δύσκολη χρονικά περίοδο, με το άγχος και την ανασφάλεια να κυριαρχεί περισσότερο από ποτέ στη ζωή μας, ο ερχομός των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μοιάζει παράταιρος. Κυρίως λόγω των απαγορεύσεων σε όλα όσα ορίζουν τις γιορτές: βόλτες στα μαγαζιά για ψώνια, συγκέντρωση σε φιλικά σπίτια, κυρίως στα ρεβεγιόν, εξόδους για θέατρο, κινηματογράφο και μουσικές σκηνές, κάποιο ταξίδι εντός ή εκτός Ελλάδος.
Κάτι τέτοιες ώρες επαναστατεί ο εσωτερικός μας κόσμος για όλα εκείνα που επιθυμεί διακαώς να αλλάξουν με τη νέα χρονιά και δεν μπορούν να υλοποιηθούν σε καθεστώς covid-19, για την ελευθερία που μέχρι τον περασμένο Μάρτιο θεωρούσε δεδομένη, για τις προσωπικές γιορτινές συνήθειες που δε δύναται να επαναληφθούν αυτή τη φορά. Είμαστε άραγε ποτέ αρκετά μεγάλοι για να στείλουμε γράμμα στον Άη Βασίλη; Προσωπικά νομίζω ότι δεν υπάρχει όριο ηλικίας και ούτε απαιτείται να πιστεύουμε στην ύπαρξη του. Αρκεί να καταθέσουμε σε κάποιο χαρτί τις σκέψεις μας και αν ακόμη και αυτό μοιάζει πιεστικό, φτάνει να τις ταξινομήσουμε στο μυαλό μας για να μπορέσουμε να ιεραρχήσουμε τη ζωή μας.
Σαφώς, πρέπει να νιώθει ο καθένας ευλογημένος όταν αυτός και τα αγαπημένα του πρόσωπα είναι καλά στην υγεία τους. Ειδικά, τη συγκεκριμένη περίοδο που τόσοι άνθρωποι παγκοσμίως νοσηλεύονται μόνοι, πεθαίνουν μόνοι ή θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους και τους στοιχειώνει η σκέψη ότι δε βρίσκονταν κοντά τους στις τελευταίες τους στιγμές. Περισσότερο από ποτέ συναισθανόμαστε τη σημασία της υγείας, σαν το ύψιστο δώρο.
Εννοείται ότι μετά την υγεία, κατανοούμε το πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν πολλοί συνάνθρωποι μας, ειδικά τη δεδομένη χρονική περίοδο με τόσες επιχειρήσεις κλειστές και τόσους συνανθρώπους μας χωρίς δουλειά να παλεύουν με το κρατικό επίδομα που κάποιες φορές μοιάζει πολύ μικρό μπροστά στα μέτωπα που ο καθένας έχει ανοίξει προγραμματίζοντας τη ζωή του με βάση τις επαγγελματικές απολαβές του. Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει πόσο τυχεροί είμαστε όταν έχουμε τη δουλειά μας και μπορούμε να επιβιώνουμε αξιοπρεπώς;
Αν αναλογιστούμε πόσοι συνάνθρωποι μας είναι αναγκασμένοι να συμβιώσουν σε καθεστώς συζυγικής ή εν γένει οικογενειακής βίας ή ακόμη και μόνοι με κινητικά ή άλλα προβλήματα υγείας, τότε η δυνατότητα μίας ήρεμης οικογενειακής ζωής ή της μοναξιάς από επιλογή φαντάζει παράδεισος. Ακόμη και τις στιγμές που όπως είναι φυσικό «πέφτουμε» από απελπισία ή από την εξάντληση της υπομονής μας στην αλλιώτικη καθημερινότητα μας, είναι αρκετή η σκέψη της τύχης μέσα στην όποια ατυχία μας για να εκτιμήσουμε τα δεδομένα μας.
Εν κατακλείδι, είναι στενάχωρες οι γιορτές σαν εξέλιξη μίας άσχημης χρονιάς, αλλά μπορούμε να δώσουμε μία λάμψη ελπίδας στη σκέψη μας αν συνειδητοποιήσουμε τις ευλογίες μας και κυρίως αν παρακαλέσουμε τον προσωπικό μας Άη Βασίλη να συνεχίζει να μας φέρνει υγεία, δύναμη και δυνατότητα επιβίωσης. Και όλα αυτά τυλιγμένα με απέραντο σεβασμό για τους συνανθρώπους μας. Ώστε το επόμενο γράμμα προς εκείνον τη χρονιά που έρχεται και την κάθε επόμενη χρονιά να αναφέρεται πρώτα σε όλα εκείνα που εκτιμήσαμε για δεδομένα και που μπορούμε να απολαμβάνουμε χωρίς κωδικούς μετακίνησης, με τη μύτη και τα χείλη μας σε πλήρη ορατότητα, τη δυνατότητα μίας αγκαλιάς, ενός φιλιού και την καρδιά γεμάτη από την ευχάριστη σκέψη ότι όλο αυτό που ζήσαμε ήταν ένας εφιάλτης που ξεμακραίνει ανεπιστρεπτί και πλέον μπορούμε χωρίς φόβο να παλέψουμε για να κατακτήσουμε τους προσωπικούς μας στόχους.
Ευτυχία Χ. Κοκκίνη
Εργάζεται σε θυγατρική εταιρία χρηματοδοτικών μισθώσεων Τραπεζικού Ομίλου. Έχειπροϋπηρεσία στον Τραπεζικό κλάδο. Διαθέτει δίπλωμα “Public Relations” από το London Chamber of Commerce and Industry Examinations Board.
Λατρεύει τον κινηματογράφο και γράφει εθελοντικά παρουσίαση και κριτική για ταινίες σε siteτης Θεσσαλονίκης το «Φιλμ Νουάρ». Παράλληλα έχει ξεκινήσει να γράφει μυθιστορήματα.
