Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στην Ιστορία χρειάζεται να πέσουν από άλλη γωνία οι προβολείς σε γεγονότα και πρόσωπα. Ο Κώστας Σημίτης τους άνοιξε για τον εαυτό του.
Μετά την ευθεία επίθεση στην αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και στο υποτιθέμενο κόμμα του, γιατί δεν στηρίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη στους ολέθριους χειρισμούς του με την πανδημία, τώρα στηρίζει το κυβερνητικό κατασκεύασμα της φλύαρης «έκθεσης Πισσαρίδη».
Ο -σοσιαλιστής υποτίθεται- πρώην πρωθυπουργός, στηρίζει ως «βάση στη προσπάθεια εξόδου από την κρίση», την ιδεολογική και πολιτική επιμονή της ΝΔ να ανατρέψει τα δεδομένα στην εργασία, την ασφάλιση, την πρόνοια, την οργάνωση της παραγωγής, τον συνδικαλισμό.
Αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος. Αν ένας πολιτικός, που κυβέρνησε ως εκπρόσωπος ενός ιστορικού δημοκρατικού κόμματος, θέλει στα γεράματα να προσχωρήσει στην αντίπαλη παράταξη, ούτε ο πρώτος θα είναι ούτε ο τελευταίος.
Ωστόσο η σπουδή του να στηρίξει τους Μητσοτάκηδες- ιστορικούς αντίπαλους των Παπανδρέου- και τη ΝΔ, ως ιστορικό αντίθετο της Δημοκρατικής Παράταξης, είναι στοιχείο προς αξιολόγηση, που αναγκαστικά θα έχει ιστορικό βάθος.
Υπήρξε Πρωθυπουργός του «εκσυγχρονισμού» και δεν εκσυγχρόνισε τίποτε. Άφησε πίσω εθνικά γκριζαρίσματα και δυσώδη διαχείριση του κρατικού, του κοινοτικού, του τραπεζικού, αλλά και του ιδιωτικού -να μην ξεχνάμε το κόλπο του χρηματιστηρίου- χρήματος.
Διαχρονικά συνδέεται με διάσπαρτα περιστατικά, επαρκή να σχηματίσουν πλέον ένα παζλ που αναχρωματίζει το προφίλ του. Όπως το είχε διαμορφώσει το κρατικοδίαιτο σύστημα που τον ανέδειξε στην πρωθυπουργία και στην πράξη τον «καθοδηγούσε».
Αυτά τα περιστατικά έχουν περισσότερη αξία για την πορεία της χώρας, από την τρέχουσα αιμοδοσία του Κυριάκου Μητσοτάκη με «Σημιτάνθρωπους».
Τι σημασία έχει αν ένας πολιτικός που εκβράστηκε από το κόμμα του και το δημόσιο βίο, στηρίζει ανερυθρίαστα τη νεοφιλελεύθερη δεξιά κυβέρνησης με κληρονομική κουλτούρα, άμεση σύνδεση με κέντρα εκτός πολιτικής που χειραγωγούν την πολιτική ζωή και απλά δείγματα αποτυχίας;
Περισσότερο ενδιαφέρει το παρελθόν. Π.χ. γιατί ο Σημίτης συνδέθηκε με δυο επιχειρήσεις εξόντωσης του Ανδρέα Παπανδρέου; Στο «βρόμικο 89» βρέθηκε απέναντι του και δεν πήγε καν ως μάρτυρας υπεράσπισης. Στην περίφημη συνεδρίαση του Πεντελικού οργάνωσε ο ίδιος την εσωκομματικής ανατροπή του -που απέτρεψε ο Γ. Γεννηματάς, αλλά και ο Στ. Τζουμάκας.
Γιατί ο Παπανδρέου τον κατηγορούσε για συμμετοχή στα περίφημα «κεντροδεξιά σενάρια» των αρχών της δεκαετίας του 1990, που απέβλεπαν στη μεταπαπανδρεϊκή διάλυση του ΠΑΣΟΚ;
Αποφάσισε την διαγραφή του, αλλά τον έσωσε ο Κ. Λαλιώτης, τον οποίο αργότερα ο ίδιος απομάκρυνε διόλου έντιμα από τη θέση του γραμματέα.
Αλλά αυτό είναι άλλη πονεμένη ιστορία με… αμερικανικό δάκτυλο και την… ανατροπή ενός τραπεζιού στη Χαρ. Τρικούπη.
Όπως άλλη ιστορία είναι ότι ο Σημίτης ακύρωσε την ασφαλιστική μεταρρύθμιση του 2001 και απομάκρυνε τον Τάσο Γιαννίτση που τη σχεδίαζε και όχι τη συνδικαλιστική φράξια που δεν την ήθελε.
Υπάρχουν ερωτήματα για τους όρους υποστήριξης του για την Πρωθυπουργία από τον Γ. Παπανδρέου, στον οποίο παρέδωσε αργότερα με ασυνήθιστο και αντικανονικό τρόπο. Αλλά και για τη σιωπή του όταν οι αδελφοί Παπανδρέου τον πέταξαν ταπεινωτικά από το ΠΑΣΟΚ και τη Βουλή.
Υπάρχει η σκανδαλώδης διακυβέρνησή του, κατά την οποία οργανώθηκε η πιο βίαιη αναδιανομή εισοδήματος όλων των εποχών και η πολιτική ζωή στιγματίσθηκε με σκάνδαλα που απασχολούν ακόμη τη Δικαιοσύνη.
Δεν μάθαμε τα «μυστικά των Ιμίων», τα οποία προσπάθησε να κρύψει πίσω από τη δικαιολογία ότι «μόλις είχε αναλάβει». Αλλά ποτέ δεν έχει αποκλειστεί ότι ακριβώς επειδή είχε αναλάβει, τα πράγματα πήραν την τροπή που ξέρουμε.
Η αλλοίωση της πολιτικής σκέψης του Κ. Σημίτη από τον ίδιο, με τρόπο που κανέναν άλλον στη θέση του δεν θα έκανε υπερήφανο έχει χαρακτηριστικά που οδηγούν σε αναψηλάφηση της διαδρομής του.
Αυτοαποκαλυπτόμενος ακυρώνει την αγιογράφησή του από κέντρα μιντιακής και οικονομικής ισχύος. Προφανώς η τρέχουσα δημοσιογραφική έρευνα δεν θα εστιάσει σ’ αυτά. Για τα ίδια κέντρα, που ελέγχουν την ενημέρωση, θεωρείται ακόμη «ιερή αγελάδα».
Αλλά η Ιστορία δεν λαθεύει και εκδικείται. Ο επίμονος ρεβανσισμός που οδηγεί τον Κ. Σημίτη να σκηνοθετεί τη σχέση του με τον Ανδρέα Παπανδρέου ως κατάσταση τύπου Τρικούπη- Δηλιγιάννη -με τον ίδιο φυσικά στο ρόλο του Τρικούπη- προδίδεται από τον ίδιο -με την συνδρομή που προσφέρει στο Μητσοτακέικο.
Μένει να εξετασθεί αν το κάνει από τυφλό αντι-παπανδρεϊσμό ή κάπου την πάτησαν όσοι τον ψήφισαν δυο φορές για πρωθυπουργό της παράταξης τους.
