Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η πρόσφατη λυπηρή εμφάνιση της Μαργαρίτας Θεοδωράκη στη δημοσιότητα φέρνει τους ανθρώπους που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα για τον Μίκη Θεοδωράκη, την κατάσταση της υγείας του και την οικογένειά του μπροστά σε ένα χρέος: να δουν την αλήθεια και να αναλάβουν ευθύνες.
Ο Μίκης δεν είναι μόνο ο μεγαλύτερος εν ζωή Έλληνας μουσικός δημιουργός. Είναι, όπως λέει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο μεγαλύτερος Έλληνας. Ο πιο γνωστός Έλληνας στον πλανήτη.
Πρωτίστως είναι σύμβολο του Ελληνισμού που προχωράει μαχόμενος και της δημιουργικής Ελλάδας στην οποία υποκλίνεται η οικουμένη.
Ανάλωσε τη ζωή του στους αγώνες με την Αριστερά για τις ιδέες του και σακατεύθηκε στις εξορίες. Αλλά με τη μεγαθυμία του Έλληνα που είναι αφοσιωμένος στην Ελλάδα, δεν μίσησε τη Δεξιά. Δεν μίλησε καν τον διώκτη του επί χούντας, τον Λαδά.
Ο Θεοδωράκης υπήρξε λάβαρο των λαϊκών αγώνων. Πρωτοπόρος της Αριστεράς και της Δημοκρατικής Παράταξης- και των λαθών τους. Αλλά και αποφασισμένος για εθνική συμφιλίωση.
Ήταν ο καθοδηγητής των Λαμπράκηδων, αλλά και αυτός που άπλωσε το χέρι σε κυβερνήσεις της ΝΔ.
Δεν είναι μόνο ο βίος του ανεξάντλητος. Δεν εξαντλούνται και ποτέ οι αναφορές στη συναρπαστική διαδρομή του. Είναι η διαδρομή της σύγχρονης Ελλάδας. Αλλά για το ίδιο είναι ηρωική και πένθιμη.
Έχει όλες τις δόξες, τις τιμές και τις αναγνωρίσεις παγκοσμίως, στις οποίες μπορεί να ελπίζει ένας καλλιτέχνης. Αλλά έχει και όλες τις πίκρες και τα βάσανα που μπορούν να πλήξουν τον άνθρωπο.
Δεν έχει νόημα η απαρίθμησή τους. Είναι εκεί στην οδό Γαριβάλδη και βυθίζουν αυτόν τον ακατάβλητο άνδρα στη λύπη και την απόγνωση.
Θα είναι χαστούκι στο φιλότιμο και την ευαισθησία των Ελλήνων να μάθουμε μια μέρα ότι ο Μίκης της καρδιάς μας έφυγε έτσι- χωρίς να του ξοφλήσουμε ένα μέρος από τα οφειλόμενα. Θα είναι σαν Κωσταλέξι, για το οποίο κλείναμε τα μάτια.
Γι’ αυτό και αποτελεί υποχρέωση της Πολιτείας, ως φορέα του καθολικού ελληνισμού, να του διασφαλίσει ό,τι του αξίζει. Ως δείγμα ευγνωμοσύνης όλων μας.
Όπως είναι ανάγκη και της κοινωνίας ως πεδίο ανάβλυσης αισθημάτων θαυμασμού γι’ αυτόν τον περήφανο άνθρωπο, να ανταποδώσει τις συγκινήσεις που της πρόσφερε για δεκαετίες, με το έργο του.
Για τους ευεργετηθέντες δεν μιλάμε, αυτοί πάντα γυρίζουν την πλάτη. Είναι ατέλειωτος κατάλογος όσων τον εκμεταλλεύτηκαν και χάθηκαν- για να του μείνει ακουραστος διπλα του, ο πιστότερος των φίλων του Σάκης Τόδουλος.
Και λίγοι ακόμη που ενδιαφέρονται για την καθημερινότητα του Μίκη, όταν δεν υπάρχει κάτι να απομυζήσουν.
Αλλά η πολιτεία, το κράτος, η κοινωνία για να κινητοποιηθούν χρειάζονται κάποιον με δημόσιο λόγο και πολιτικό ρόλο, για να μπει μπροστά. Αυτός είναι «εξ οφίτσιο» ο Αλέξης Τσίπρας.
Ως πολιτικός της Αριστεράς και φυσικός επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης, εκπροσωπεί την πολιτική και κοινωνική οικογένεια του Μίκη.
Εκφράζει στο πολιτικό πεδίο ότι πιο κοντινό υπάρχει στον αγιοποιημένο στη συνείδηση των απλών ανθρώπων, και στην νεότερη Ιστορία Μίκη Θεοδωράκη.
Στον Τσίπρα ανήκει το προνόμιο της πρωτοβουλίας για να διασφαλιστούν όσα θα τιμήσουν την ελληνική πολιτική και το ελληνικό κράτος απέναντι στον δημιουργό του Άξιον Εστί.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να κινηθεί εγκαίρως για να διαμορφωθούν όροι ευγηρίας του Μίκη όλων μας. Για τον ίδιο και τη σύζυγό του.
Ζητώντας και τη συνδρομή των κομμάτων της Δημοκρατικής Παράταξης να επισκεφθεί την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου και όλοι μαζί να ζητήσουν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως αρχηγό της πλειοψηφίας, να μεταφέρει,νομοθετικά στην Πολιτεία την ευθύνη κάλυψης των αναγκών του Θεοδωράκη για όσο ζει.
Ο τρόπος θα βρεθεί εύκολα. Σημασία έχει η συναίσθηση της συλλογικής υποχρέωσης απέναντί του.
Στη θεσμική ανάληψη αυτής της υποχρέωσης μπορούν να συμβάλλουν και εύποροι Έλληνες, που αναγνωρίζουν τι σημαίνει ο Μίκης για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.
Δεν χρειάζονται περισσότερα. Ο καθένας που θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει.
Το έργο του Μίκη Θεοδωράκη θα μείνει αθάνατο και θα εμπνέει το ίδιο και τις γενιές του μέλλοντος.
Αλλά θα είναι τιμή για την Αριστερά, την Δημοκρατική Παράταξη, όλον τον πολιτικό κόσμο, αλλά και για όλους τους Έλληνες να προσφέρουν στον Αρχάγγελο της Μεταπολεμικής Ελλάδας όρους αξιοπρέπειας και διευκολύνσεων στη φάση της ζωής του που τα χρειάζεται -καθώς βρίσκεται στα 96 του ήδη.
Για να σηκωθούμε όλοι μαζί λίγο ψηλότερα.
