Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Λυπάμαι, αλλά δεν πολυκατάλαβα τον χρησμό από τον νέο ιμάμη των… Αθηνών! «Με τη βοήθεια του Θεού, θα ζήσουμε ειρηνικά» είπε ο ποιητής. Και ένας Θεός, ίσως ο δικός του, ξέρει τι ακριβώς εννοούσε.
Δηλαδή, χωρίς τη βοήθεια του Προφήτη, πώς ακριβώς θα ζήσουμε; Και γιατί πρέπει να… συγκατοικήσουμε, ειρηνικά ή μη; Με μια κοινότητα που μας ήρθε στον μεγαλύτερο βαθμό ακάλεστη, παράτυπα και χωρίς κανένα, μα κανένα δεσμό με τούτη την έρμη χώρα;
Θα το ξαναπώ, μήπως και το καταλάβουν οι πολιτικοί μας, που κάποια στιγμή θα περάσουν από το δικαστήριο, τουλάχιστον της Ιστορίας, για τη συναυτουργία στην πληθυσμιακή, τη θρησκευτική και την κοινωνική αλλοίωση της χώρας, χωρίς να έχει μεσολαβήσει πόλεμος.
Οι έξι που δικάστηκαν και τουφεκίστηκαν, σαν άνδρες με παντελόνια -αυτό τουλάχιστον καλό είναι να το θυμόμαστε- τιμωρήθηκαν για μία σειρά λανθασμένων αποφάσεων, όταν υπέστησαν ταπεινωτική ήττα και έφεραν την καταστροφή (συνωστισμό κατ’ άλλους…) στη Μικρά Ασία. Εχασαν έναν πόλεμο, ασφαλώς όχι από πρόθεση, και στιγματίστηκαν ως προδότες, επειδή αυτό επέβαλε η φορτισμένη ατμόσφαιρα εκείνης της εθνικής τραγωδίας.
Δεν ήταν ασφαλώς «εξιλαστήρια θύματα», αλλά δεν ήταν και οι μοναδικοί με ευθύνες, ούτε βεβαίως οδήγησαν την Ελλάδα ενσυνείδητα στον όλεθρο. Ο πατριωτισμός τους δεν αμφισβητείται και η ιστορία, όπως και η Δικαιοσύνη, τους αποκατάστησε την τιμή ως έναν βαθμό.
Όμως ετούτοι εδώ οι σημερινοί που έκαναν την Αθήνα Καμπούλ, με πλήρη γνώση και συνείδηση, αλλά και χωρίς την πίεση πολεμικών ή άλλων γεγονότων έκτακτης ανάγκης, τι ακριβώς είναι; Για πείτε μου;
Μα το φαινόμενο της μετανάστευσης μουσουλμανικών ορδών στη σύγχρονη Ευρώπη δεν είναι ελληνικό, είναι πανευρωπαϊκό, θα αντιτείνει ο απατεώνας πολιτικός του σήμερα. Και είναι αληθής ο ισχυρισμός ως έναν βαθμό. Όμως οι χώρες που υφίστανται το αναγκαστικό «μπόλιασμα» έχουν σοβαρές ευθύνες για την τύχη τους. Είτε είναι αυτές που προσκάλεσαν από εθνική διαστροφή τους ισλαμοφασίστες μουσαφιραίους, όπως η Γερμανία και ορισμένοι σκανδιναβικοί δορυφόροι της, είτε πρόκειται για κράτη με βαρύ αποικιοκρατικό παρελθόν, όπως η Βρετανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Ισπανία, ακόμα και η Πορτογαλία, που άρμεγαν επί αιώνες τον πλούτο του Τρίτου Κόσμου και σήμερα λούζονται τα επίχειρα.
Η Ελλάδα, όμως, δεν υπήρξε αποικιοκρατική δύναμη στη νεότερη Ιστορία της. Δεν πήγε διά της βίας να διδάξει… πολιτισμό σε ξένα κράτη και να κάνει δούλους τους κατοίκους τους. Γι’ αυτό δεν έχει δεσμούς με αυτές τις χώρες, όπως, λόγου χάριν, έχει σήμερα η Γαλλία με τις πρώην αποικίες του Μαγκρέμπ, που αποτελούν φυτώριο μουσουλμάνων εξτρεμιστών, πολύ συχνά Γάλλων υπηκόων, πρώτης, δεύτερης ή τρίτης γενιάς.
Στην Ελλάδα είκοσι χρόνια πριν δεν υπήρχαν γκέτο Αλγερινο-ιρακινών, μικρομπακάλικα Πακιστανών και πολύχρωμες κοινότητες φυλών από την Υποσαχάρια Αφρική, όπως σε πολλές χώρες της υπόλοιπης «δυτικής» Ευρώπης. Παρ’ όλα αυτά, η πατρίδα μας στο κατώφλι του αιώνα που διανύουμε δέχτηκε ένα ισχυρό κύμα «αναγκαστικής» μετανάστευσης από τις όμορες βαλκανικές χώρες και ορισμένες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Το αντιμετώπισε με υπομονή και αξιοπρέπεια, αποφεύγοντας να κλείσει τα σύνορα και αξιοποιώντας προς όφελος και των δύο πλευρών τις ευκαιρίες που αναμφισβήτητα προέκυψαν μαζί με τους μπελάδες.
Οι οικονομικοί μετανάστες από τα Βαλκάνια βοήθησαν την εγχώρια παραγωγική μηχανή, χωρίς ταυτόχρονα να επιφέρουν δραματικές κοινωνικές αλλοιώσεις. Πέραν του ότι αρκετοί από τους νεοφερμένους είχαν ιστορικούς εθνοτικούς και θρησκευτικούς δεσμούς με τη χώρα μας (Βορειοηπειρώτες, Ρωσοπόντιοι) και οι υπόλοιποι, χριστιανοί ως επί το πλείστον, προσαρμόστηκαν γρήγορα στις κοινωνικές δομές, χωρίς να δημιουργούν σοβαρά προβλήματα, αν εξαιρέσει κανείς την κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας. Και οι περισσότεροι Αλβανοί ποινικοί, όμως, μιλούν τα ελληνικά φαρσί, χωρίς να έχει χρειαστεί να περάσουν από τα «σχολεία» των ΜΚΟ. Την εξήγηση δεν την έχω πρόχειρη, πιθανολογώ ότι είναι ζήτημα συγγενικού…DNA, όσο και αν η ιδέα δεν μας αρέσει.
Αντίθετα, οι σημερινοί νεοφερμένοι δεν μιλούν λέξη ελληνικά, ούτε και πρόκειται να μάθουν. Για να πατήσουν το πόδι τους σε Εκκλησία, ούτε λόγος. Και επιπλέον στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν είναι οικονομικοί μετανάστες, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την Ελλάδα. Αλλού θέλουν να πάνε. Τη χώρα μας τη βλέπουν ως ένα φιλόξενο σταθμό transit, όπου θα μπορούν να τρέφονται με επιδόματα και να αναπτύσσουν παρασιτικές δραστηριότητες. Όχι πάντως να εργάζονται, όπως σκληρά εργάστηκαν τις περασμένες δεκαετίες Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Πολωνοί και άλλοι «Ανατολικοί» σε ελληνικό έδαφος.
Πέραν της παρασιτικής δραστηριότητας και του τεράστιου οικονομικού βάρους που προκαλούν αυτοί οι νέας μορφής «αναγκαστικοί» επισκέπτες, συμβάλλουν στην πληθυσμιακή και τη θρησκευτική αλλοίωση της ελληνικής κοινωνίας, δεδομένου ότι ούτε «ενσωματώνονται», ούτε πολύ περισσότερο «αφομοιώνονται». Και το πρόβλημα είναι ότι επειδή έκλεισαν τα σύνορα στα υπόλοιπα κράτη αρχίζουν να καλοβλέπουν την προοπτική παραμονής τους στην Ελλάδα. Να συνυπάρξουμε, όπως λέει ο ιμάμης, όλοι μαζί «ειρηνικά».
Έλα όμως που ορισμένοι από δαύτους δεν πιστεύουν στην «ειρηνική συνύπαρξη» με τους χριστιανούς. Και φροντίζουν να το αποδεικνύουν, εξολοθρεύοντας όσους μπορούν με τυφλά χτυπήματα στην καρδιά της Ευρώπης.
Όποιος νομίζει ότι εμείς θα γλιτώσουμε, κανακεύοντάς τους, ανοίγοντάς τους τζαμιά, μπουκώνοντάς τους με κάθε λογής χαρτζιλίκια και στεγάζοντάς τους σε πολυκατοικίες δίπλα μας είναι πολύ, μα πολύ γελασμένος. Η Ελλάδα πράγματι μέχρι τώρα δεν έχει αποτελέσει στόχο των «ασασίνων» του ισλαμοφασισμού, όχι φυσικά επειδή τους καλοδέχεται, αλλά επειδή το θρησκευτικό τους μίσος πρωτίστως κατευθύνεται κατά των «Ευρωπαίων που τους καταδυνάστευσαν». Των Γάλλων κατακτητών, των Αγγλων ιμπεριαλιστών, των Ισπανών αποικιοκρατών και πάει λέγοντας.
Εμείς όμως έχουμε μια ιδιαιτερότητα. Είμαστε, εκτός από «άπιστοι», θανάσιμοι εχθροί της Τουρκίας. Και εφόσον η γειτονική χώρα αποφάσισε να πάρει πάνω της τα ηνία του ριζοσπαστικού ισλαμικού κινήματος, με τον Ερντογάν να υποδύεται τον νέο… Προφήτη, προστάτη των απανταχού μουσουλμάνων, ζήτω που καήκαμε. Η διαμάχη του ακραία αντιδυτικού Ισλάμ με την Ευρώπη παίρνει δυστυχώς τη μορφή ευρω-τουρκικής θρησκευτικής διένεξης. Και ποιος είναι ο αδύναμος κρίκος σε αυτή την υπόθεση; Η Ελλαδίτσα, που φιλοξενεί αγόγγυστα 500.000 (μη γελιέστε, τόσοι είναι) μουσουλμάνους, αγνώστου ποινικού μητρώου. Μη γελιέστε, λοιπόν, έρχεται και η σειρά μας. Οι εμπρησμοί είναι απλώς το ορντέβρ. Χωρίς να θέλω να γίνω μάντης κακών, φοβούμαι ότι θα επακολουθήσουν πολύ χειρότερα. Και τότε να δω τι θα λένε ο «καλός και αγαθός» ιμάμης της «ειρηνικής συμβίωσης», όπως και οι λαλίστατοι απατεώνες της πολιτικής που του άνοιξαν τζαμί για να κηρύττει την αγάπη…
