Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει πότε μεγαλύτερη κινητοποίηση με πρόθεση επηρεασμού της Δικαιοσύνης και τη συμμετοχή κάθε κουλομαρίας.
Βαθύτατα ντροπιαστικό να βλέπω και συναδέλφους να συμμετέχουν σε τέτοια καραγκιοζιλίκια, που εξευτελίζουν τον νομικό πολιτισμό μας. Πώς μιλάς για ενοχή ή αθωότητα για υπόθεση στην οποία δεν μετέχεις, δεν έχεις διαβάσει ούτε το εξώφυλλο της δικογραφίας; Σε ποια βοϊδοσχολή διδάσκεται αυτή η μαντική ικανότητα χωρίς να είσαι συνήγορος υπεράσπισης ή πολιτικής αγωγής;
Οι μόνοι που δικαιούνται και είναι αξιοσέβαστοι να ζητούν την καταδίκη και την αυστηρή τιμωρία των κατηγορουμένων είναι η οικογένεια του θύματος, που παρίσταται για την υποστήριξη της κατηγορίας, και οι συνήγοροι της πολιτικής αγωγής. Όλοι οι άλλοι απλώς κάνουν το κομμάτι τους.
Σύμφωνα, μάλιστα, με τη δικονομία μας, η πολιτική αγωγή μετά την απαγγελία της ενοχής δεν έχει πλέον δικαίωμα λόγου επί των ελαφρυντικών, των ποινών και της χορήγησης ή μη αναστολής εκτέλεσης της ποινής με την έφεση. Το ίδιο ισχύει όταν δικάζονται τρομοκράτες, ακροαριστεροί, αναρχικοί, δράστες ιδιαζόντως ειδεχθών εγκλημάτων, οποιοσδήποτε. Η απονομή της Δικαιοσύνης δεν είναι τηλεριάλιτι να ψηφίζει το κοινό. Τα δικαστήρια οφείλουν να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια συγκεντρώσεις, πανό, δηλώσεις, συνθήματα, φωτεινές επιγραφές ιδρυμάτων, άρθρα πολιτικών, αναρτήσεις, ανακοινώσεις κομμάτων, τραγουδιαραίων, ηθοποιών.
Οι δικαστές οφείλουν να αποφασίζουν με βάση μόνο τον Νόμο, τα στοιχεία και τη συνείδησή τους, αδιαφορώντας αν ο Χ κατηγορούμενος είναι αρεστός ή μισητός στο πλήθος, αν είναι φίλα ή εχθρικά προσκείμενος στην εξουσία, ακροδεξιός, ακροαριστερός, αναρχικός, ψηλός, κοντός, βουδιστής, Χριστιανός ή μουσουλμάνος ή οπαδός του Εορδαϊκού. Με τέτοιο κλίμα και ο αληθινά ένοχος θα έχει ως πρόσχημα πως η Δικαιοσύνη υπέκυψε στην έξωθεν πίεση. Είδατε ποτέ να σχολιάζω οποιονδήποτε ενώ δικάζεται, απαιτώντας την καταδίκη ή την αθωότητά του; Οταν δεν είσαι παράγων μιας δίκης, δεν μετέχεις, δεν ξέρεις τη δικογραφία, πώς θα το πεις αυτό; Επειδή βλέπεις τηλεόραση και διαβάζεις αναρτήσεις; Η Δικαιοσύνη θέλει νηφαλιότητα και οι κανόνες και οι δικονομικές εγγυήσεις οφείλουν να είναι ίδιες για όλους.
Η απόφαση περί της Χρυσής Αυγής βγήκε ενώ πλήθος χιλιάδων βρισκόταν απέξω και συνοδεύτηκε από μπαράζ δηλώσεων και παρεμβάσεων. Μονά ζυγά, πάντως, η Δικαιοσύνη έχασε. Διότι εάν πιστεύουμε πως οι δικαστές είχαν απαλλακτική κρίση για κάποιες πράξεις κάποιων κατηγορουμένων και την άλλαξαν λόγω των διαδηλώσεων, των πανό, των κομματικών δηλώσεων, τότε έχουμε πρόβλημα. Εάν είχαν, ούτως ή άλλως, διαμορφώσει καταδικαστική κρίση, τότε όλα αυτά γύρω γύρω ήταν περιττά, και πάλι έχουμε πρόβλημα λόγω της πρόθεσης των παρεμβαινόντων.
Μιλάμε για τη χώρα στην οποία και οι δικαστικοί υπάλληλοι έκαναν στάση εργασίας ως εκδήλωση πίεσης για την καταδίκη και τη φυλάκιση των κατηγορουμένων! Το μόνο που δεν έγινε ήταν να κατέβουν και οι δικαστές και οι εισαγγελείς από την έδρα, πιέζοντας κι αυτοί για το ίδιο. Σε ποια δυτική χώρα θα γινόταν αυτό χωρίς να καυτηριαστεί από την Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων;
Η παρουσία νομικών, αρχηγών κομμάτων, με θεσμικό ρόλο, σε μια τέτοια διαδήλωση, οι δηλώσεις των κομμάτων, σε ποιους απευθύνονταν; Μα στους δικαστές. Με ποιο αίτημα, ποιον σκοπό; Μα, το είπαν ξεκάθαρα, για να επηρεάσουν την κρίση τους. Σε μια σοβαρή χώρα με δυτικό νομικό πολιτισμό αυτές οι εξωθεσμικές ενέργειες ήταν απαράδεκτες. Η σκέψη, η πεποίθηση και μόνον που δημιουργείται σε μερίδα της κοινής γνώμης πως οι πιέσεις και οι κινητοποιήσεις έπιασαν τόπο υπονομεύουν τη Δικαιοσύνη και, μάλιστα, τώρα οι χρυσαυγίτες θα επικαλούνται όλα αυτά ως στοιχεία αμφισβήτησης της σε βάρος τους κρίσης, κάτι που υποθέτω δεν ήταν στους σκοπούς όσων συμμετείχαν σε αυτήν την εξωθεσμική καμπάνια-«λαϊκό δικαστήριο».
Η αστική δημοκρατία δεν χρειάζεται και πρέπει να απεχθάνεται την οχλοκρατία, τις εξωθεσμικές παρεμβάσεις. Έχουμε Αστυνομία, δικαστήρια, Σύνταγμα, Νόμους. Μπορεί να λειτουργήσουν χωρίς νταβαντζήδες και κλάκα και χωρίς όρους τηλεριάλιτι. Ηταν δε και ελαφρώς κωμικοτραγικό να βλέπεις το ένα άκρο απέξω να φωνάζει για τη δικαστική καταδίκη του άλλου άκρου που ήταν μέσα. Οι ίδιοι, πλάι στους οποίους υπερηφάνως στάθηκαν στελέχη της Ν.Δ., της ΟΝΝΕΔ, η Φώφη και κάποιοι συνάδελφοι που μάλλον ορκίστηκαν ως δικηγόροι «στη ζωή του Μπιθικώτση» και όχι με τον ίδιο όρκο που έδωσα εγώ και η συντριπτική πλειονότητα των συναδέλφων, οι οποίοι όπως πριν, έτσι και μετά θα υπερασπιστούν διαδηλώνοντας βομβιστές, φονιάδες αστυνομικών και πολιτών, εμπρηστές περιουσιών και ανθρώπων, κανοναρχώντας μας πως είναι «καλή βία», που φτιάχνει ωραίο μαλλί στην «επανάσταση», και θα μαζεύονται πάλι απέξω από το ίδιο δικαστήριο με συνθήματα και προκηρύξεις, με καταδρομικές σε σπίτια δικαστικών, θα απειλούν πάλι τους θεσμικούς κριτές της Δικαιοσύνης, αλλά πλέον με τον ακριβώς αντίθετο σκοπό, την απαλλαγή, γεμίζοντας τον τόπο με «Είναι αθώοι».
Η άποψή μου είναι σταθερή: Δεν υπάρχουν κακά μαχαίρια και «καλά» πιστόλια, ρόπαλα και βόμβες. Πιστεύω ακλόνητα στο μονοπώλιο της βίας των οργάνων της δημοκρατικής Πολιτείας όταν εφαρμόζει το Σύνταγμα και τους Νόμους. Κανείς δεν δικαιούται να υποδύεται ταυτόχρονα τον αυτόκλητο εισαγγελέα, δικαστή και δήμιο των ιδεολογικά αντίθετων. Και σίγουρα η Δικαιοσύνη δεν χρειάζεται έξωθεν υποδείξεις με την υποβόσκουσα απειλή πως «θα καεί η Αθήνα αν τους αθωώσετε».
Η Ν.Δ. είναι, δυστυχώς, δειλή, διότι υποκύπτει στο πρώτο ενοχικό χούγιασμα της Αριστεράς και δεν της απαντάει ότι δεν υπάρχει θεωρία των δύο άκρων, υπάρχει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ των δύο άκρων, εδώ και δεκαετίες, διότι οι δεκάδες νεκροί αστυνομικοί και πολίτες, οι κατεστραμμένες περιουσίες, δημόσιες και ιδιωτικές, δεν έχουν ως δράστες Κλίνγκον που έρχονται με διαστημόπλοια και φεύγουν, αλλά τις διάφορες παραφυάδες της Αριστεράς, ούτε οποιουσδήποτε ακροδεξιούς. Οταν δεν συλλαμβάνονται, είναι «προβοκάτορες της Ασφάλειας». Οταν συλλαμβάνονται και βγαίνουν οι κουκούλες, μιράκολο, είναι όλοι «λαϊκοί αγωνιστές», και βουλευτές και στελέχη παρελαύνουν ως μάρτυρες υπεράσπισης.
Επειδή δε μερικοί το θέλουν φραγκοδίφραγκα, ο Ρουπακιάς δεν διαφέρει σε τίποτε από τον Κουφοντίνα. Η ιδεολογία και των δύο είναι κίνδυνος για τη Δημοκρατία, απλώς ο Κουφοντίνας σκότωσε περισσότερους. Η βία και τα εγκλήματα, που παραβιάζουν το μονοπώλιο βίας της δημοκρατικής Πολιτείας, δεν συμψηφίζονται, ούτε όμως έχουν ποιοτικές διαφορές που να τις κατατάσσουν σε «καλά» και κακά εγκλήματα. Τα δικαστήρια δεν δικάζουν ιδέες, όσο απεχθείς κι αν είναι. Δικάζουν πράξεις και πολίτες κατηγορούμενους, όλους με τους ίδιους κανόνες και τις ίδιες εγγυήσεις, και έτσι πρέπει να μείνει, χωρίς «τη βοήθεια του κοινού», διότι άλλως ωφελούνται οι εχθροί της Δημοκρατίας, είτε μαύροι είτε κόκκινοι ή εμπριμέ…
*Δικηγόρος – πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, www.neadexia.gr
