Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Κανένας άλλος πολιτικός -που έφτασε ως την ανάληψη της πρωθυπουργίας-, του δεν είδε μετά την αποχώρηση να τον δικαιώνουν οι εξελίξεις όσο Αλέξης Τσίπρας .
Στις περισσότερες υποθέσεις, επί των οποίων αναπτύχθηκε η αντιπαράθεση με τον βασικό πολιτικό αντίπαλό του- που έφερε την ήττα, αποβαίνουν υπέρ του. Μόλις σε ένα χρόνο από τότε που παρέδωσε τα κλειδιά…
Αν η πρώτη περίπτωση ήταν τυχαία και η δεύτερη σύμπτωση, οι επόμενες είναι απόδειξη ότι δεν ηττήθηκε στο πεδίο της πολιτικής, αλλά στο επίπεδο της επικοινωνίας.
Ή αλλιώς: δεν τον νίκησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης -που άλλωστε δεν πήγε καν να αναμετρηθεί μαζί του στην τελική ευθεία πριν τις κάλπες- αλλά ένα πανίσχυρο οικονομικό και μιντιακό σύστημα που ψευδολογούσε, διαστρέβλωνε και καλλιεργούσε κομματικό φανατισμό.
Αυτό το σύστημα άρχισε από νωρίς να αποκαλύπτεται, αλλά μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Θα είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, αν στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν εγκαταλείψει την εσωστρέφεια, ανανέωναν εγκαίρως το κόμμα τους και έκαναν ισχυρή αντιπολίτευση με εναλλακτικό πρόγραμμα.
Αυτή η υστέρηση ωστόσο δεν εμποδίζει τον Τσίπρα να εισπράττει τα εύσημα της πολιτικής του -και ας ηττήθηκε.
Η πρώτη δικαίωση ήταν το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα. Η «στρατηγική ήττα», που προσδοκούσαν πολλοί και διατυμπάνιζε ο Βενιζέλος, δεν ήλθε. Αντίθετα ο Τσίπρας, αν συνυπολογισθούν και τα «όμορα» ποσοστά του Βαρουφάκη, κράτησε την επιρροή που είχε το 2015 -όταν ο τότε αντίπαλός του δεν πήγε καν να του παραδώσει την πρωθυπουργία.
Η δεύτερη δικαίωση ήλθε από τον ίδιο τον νικητή των εκλογών. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κυβέρνησε για έξι μήνες ως ο πωλών τοις μετρητοίς: απλώς εκτελώντας τον προϋπολογισμό που του άφησε ο Τσίπρας.
Ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός που άφησε διαχειρίσιμη οικονομία και γεμάτα ταμεία και έγινε ο πρώτος που δεν συνδέθηκε από κανέναν με «καμένη γη»’.
Άφησε επίσης εκτός Μνημονίου τη χώρα που παρέλαβε χρεοκοπημένη και σιδηροδέσμια. Με προβλήματα σαν το τηλεοπτικό τοπίο λυμένα και μείζονες κρίσεις σαν το μεταναστευτικό υπό διαχείριση.
Ασφαλώς θα χαμογέλασε όταν άκουσε τον αντίπαλό του να λέει από το βήμα του ΟΗΕ ότι η συμφορά στο Μάτι δεν ήταν από δική του υπαιτιότητα, αλλά αποτέλεσμα κακής περιβαλλοντικής διαχείρισης- του παρελθόντος.
Αυτό που εξελίσσεται σε απόλυτη δικαίωση του Τσίπρα είναι το Μακεδονικό. Μια πληγή της εξωτερικής πολιτικής τριών δεκαετιών– δημιουργημένη απολύτως από την ΝΔ- που αφαιρούσε διπλωματικούς πόρους, λύθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Με τον σημερινό πρωθυπουργό τυφλά απέναντι, να κερδοσκοπεί συντονίζοντας τους μακεδονομάχους και τους μισαλλόδοξους της ακροδεξιάς και του κόμματός του….
Ο Θεός της πολιτικής επιφύλαξε χουνέρι στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όχι μόνο γιατί υποδέχθηκε τον Πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας στην Αθήνα και είπε και ένα τραγούδι. Αλλά γιατί δεν μπορεί να μην κατάλαβε τα γέλια που έκαναν ο Ζάεφ με τον Τσίπρα στη συνάντησή τους, αναπολώντας όσα είχε επιστρατεύσει εναντίον τους.
Η δικαίωση για τον Τσίπρα σ’ αυτό το θέμα είναι απόλυτη, εμβληματική και τη χειρίσθηκε με πολιτική ανωτερότητα. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη όμως αυτή η δικαίωση του αντιπάλου του, τον φέρνει απέναντι στους δράκους που ίδιος υιοθέτησε και πριμοδότησε και τώρα καλά ξεμπερδέματα…
Αυτές τις μέρες ο Πρωθυπουργός ξεκαβαλίκεψε από τον Βουκεφάλα και ο Τσίπρας είναι πλέον καβάλα στο άλογο της Ιστορίας. Αλλά όπως και να το κάνουμε στην πολιτική η δικαίωση είναι μάλλον γλυκόπικρη.
Τη δοκίμασε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν μετά το «βρόμικο 89» είδε τον πατέρα Μητσοτάκη κρεμασμένο στο τσιγκέλι του Ειδικού Δικαστηρίου και τον ξεκρέμασε.
Όπως τη δοκίμασε και ο Κώστας Καραμανλής που δικαιώθηκε για τον βασικό μέτοχο, αλλά ήταν αργά.
Έχει όμως κάποια αξία: αρχίζει να κινεί αλλιώς τα νήματα και όσοι νόμιζαν ότι είναι επικυρίαρχοι πλέον δεν κοιμούνται και τόσο καλά.
