Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2020
Η δεκαετία της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, με την κοινωνική φτωχοποίηση και τη συρρίκνωση της εθνικής αυτοδιάθεσης, είχε, μεταξύ άλλων, ως στοιχείο ταυτότητας το μεταναστευτικό. Ή προσφυγικό. Ή… όπως θέλει να το περιγράφει ο καθένας, για να διευκολύνει τη δημόσια ρητορική του. Και την απενοχοποίησή της.
Ελλάδα και Ευρώπη χόρεψαν ένα αχρείαστο τανγκό συνευθύνης. Και κυρίως, ντροπής. Οι μεγάλες δυνάμεις της ηπείρου μας τρόμαξαν από το πλήθος όσων διεκδικούσαν στις ευρωπαϊκές χώρες το δικαίωμά τους σε μια καλύτερη ζωή. Ή μάλλον, το δικαίωμά τους στη ζωή… γενικώς, αν συνυπολογίσουμε πόσοι ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους λόγω πολεμικών συγκρούσεων.
Η χώρα μας, πύλη-εισόδου για την Ενωμένη Ευρώπη, εξελίχτηκε σε… (επιδοτούμενο) πάρκινγκ. Ψυχών, προσδοκιών, ονείρων. Δυστυχώς, και σε πάρκινγκ αξιών και ηθικών προτεραιοτήτων.
Με μοχλό το μεταναστευτικό, τις παραβατικές συμπεριφορές και τη σωρευτική ανέχεια της ελληνικής κοινωνίας λόγω των Μνημονίων, διαμορφώθηκε στον δημόσιο βίο, το πολιτικό σύστημα και τα social media, μια κουλτούρα βίαιης κακοποίησης της ψυχραιμίας. Της μετριοπάθειας. Της αλήθειας.
Η νέα τραγωδία στη Μόρια, και οι αποκρουστικές εικόνες των τελευταίων ημερών, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι, στο περιθώριο της κακοφωνίας των Μνημονίων, επιτρέψαμε να διολισθήσουμε σε μια χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας. Ξεχάσαμε όσα πραγματικά έχουν σημασία, για να πορευόμαστε συλλογικά, ως κοινωνίες. Και να κοιμόμαστε το βράδυ με τις ελάχιστες δυνατές ενοχές.
Οι γητευτές του μέλλοντος θα είναι αμείλικτοι στην κρίση τους για την εποχή μας. Η Μόρια, θα συνοψίζει ως λέξη-ταυτότητα, την έννοια της ντροπής. Τη ντροπή της Ευρώπης. Την Ευρώπη της ντροπής.
