Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το υψωμένο δάχτυλο που εξοργίζει και κουράζει. Αλλά που… κάνει τη δουλειά του, μια χαρά. Μπορεί ο Ταγίπ Ερντογάν να έχει αναγκάσει μια σειρά από μεγάλες και σημαντικές χώρες και θεσμούς να βρεθούν απέναντί του, μέχρι σήμερα ωστόσο δεν έχει πληρώσει πρακτικώς κανένα τίμημα για την ανεξέλεγκτη επιθετικότητά του.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν του κουνάει με τη σειρά του το δάχτυλο, η Ευρωπαϊκή Ένωση τον προειδοποιεί για αυστηρές κυρώσεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες κάνουν… συστάσεις.
Ο “Ατατούρκ” της εποχής μας δεν καταλαβαίνει από αυτά. Τη δουλειά του κάνει. Ενισχύει την εικόνα του στο εσωτερικό της Τουρκίας, σε μαζικούς πληθυσμούς που τον λατρεύουν.
Μια γλώσσα καταλαβαίνει. Του “στραγγαλισμού”. Είτε του οικονομικού, όπως συνέβη με τις αμερικανικές πιέσεις στην τουρκική οικονομία, μέχρι να απελευθερωθεί ο πάστορας Μπράνσον, είτε εκείνου στο… πεδίο της μάχης, όπως του έδειξαν οι Ισραηλινοί κομάντο με το ρεσάλτο στο “Μαβί Μαρμαρά”.
