Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να επανεκλεγεί. Οσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στο Ουισκόνσιν και σε άλλες πολιτείες λειτουργούν σαφώς υπέρ του. Είναι ο ίδιος που διχάζει τον αμερικανικό λαό και αναμοχλεύει ρατσιστικά και άλλα ένστικτα. Σε ένα μεγάλο όμως κομμάτι της μεσαίας τάξης, που τον ψήφισε πριν από τέσσερα χρόνια, δεν αρέσει το θέαμα των ανεξέλεγκτων επεισοδίων και της αχαλίνωτης βίας. Ο Τραμπ το ξέρει και απευθύνεται στην ανασφάλεια του μέσου Αμερικανού.
Το 2016 ένα τμήμα της αμερικανικής κοινωνίας επαναστάτησε απέναντι στην αδιαφορία της ελίτ στα προβλήματά του, καθώς και στις ακρότητες μιας μερίδας φανατικών. Η συζήτηση για το αν πρέπει να υπάρχουν τριών ειδών τουαλέτες στα δημόσια σχολεία όχι μόνο δεν αφορούσε τον Αμερικανό πολίτη, αλλά τον προκαλούσε.
Σήμερα ο υπαρκτός ρατσισμός και η υπερβολική αστυνομική βία έχουν προκαλέσει ένα τσουνάμι δυναμικών και δικαιολογημένων διαμαρτυριών το οποίο κάποια στιγμή ξέφυγε εντελώς. Σε ορισμένες περιπτώσεις δημιουργήθηκαν αναρχοαυτόνομες περιοχές, σε άλλες δημιουργήθηκαν σοβαρά κινήματα διακοπής της χρηματοδότησης της αστυνομίας. Στα γραφεία μεγάλων μέσων ενημέρωσης ξέσπασε εμφύλιος με αφορμή τη δημοσίευση ενός άρθρου ή τις διαφωνίες για το τι είναι σεξιστικό και τι όχι. Οι βίαιες διαμαρτυρίες και τα σκληρά επεισόδια είναι καθημερινό φαινόμενο. Το Δημοκρατικό Κόμμα παρακολουθεί αμήχανο τον Τραμπ να παίζει την ατζέντα του νόμου και της τάξης. Δεν θέλει να αποξενώσει τη βάση του, αλλά ταυτόχρονα ξέρει πως οι εικόνες από τις πυρπολημένες γειτονιές λειτουργούν υπέρ του Ρεπουμπλικανού υποψήφιου.
Η Αμερική βρίσκεται σε μια βαθιά κρίση που δεν ξέρουμε αν και πότε θα την ξεπεράσει. Ο διχασμός είναι πάρα πολύ μεγάλος και δεν θα εξαφανισθεί μετά τις εκλογές, κάθε άλλο.
Το μίσος, ο φόβος και η ανασφάλεια είναι απλά και αποτελεσματικά εργαλεία και ο Τραμπ ξέρει να τα χρησιμοποιεί. Μπορεί να έχει απέναντι σοφές προσωπικότητες του αμερικανικού κατεστημένου, το οποίο σύσσωμο προειδοποιεί ότι είναι πια επικίνδυνος. Μπορεί το CNN να φανατίζεται εναντίον του πέραν κάθε λογικής. Ολα αυτά όμως ίσως τον ωφελούν στο τέλος της ημέρας και μοιάζουν με το πώς λειτούργησαν εδώ τα μέσα και το παλαιό πολιτικό προσωπικό στο δημοψήφισμα του 2015, όταν έστρεφαν τον κόσμο στο «Οχι» με τις προτροπές τους.
Ζούμε σε δομικά αντισυστημικούς καιρούς. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Η αμερικανική φιλελεύθερη ελίτ την πάτησε μία φορά όταν δεν έπιασε καθόλου τον σφυγμό της κοινωνίας. Αν την ξαναπατήσει και χάσει και αυτές τις εκλογές, αυτό θα οφείλεται στα δικά της λάθη και μόνο.
