Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το εγχώριο σύστημα, πολιτικό και δημοσιογραφικό, είχε πάντοτε τα… θέματά του. Σε απόσταση από την κοινή λογική, ενίοτε και την πραγματικότητα.
Σε εποχές όπου… ζούσαμε τον μύθο μας, το πρόβλημα είχε διαχειρίσιμες διαστάσεις. Σήμερα, μετά από μια δεκαετία καταστροφής και φτωχοποίησης λόγω των Μνημονίων, και με τα social media να καλπάζουν, η απαξίωση έχει προσλάβει ιστορικές διαστάσεις. Με την πλειοψηφία του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου να καταθέτει με… ενθουσιασμό, σε δημόσια θέα, τη “γύμνια” του.
Πάρτε ως παράδειγμα το δημοσίευμα της “Die Welt”, περί προτροπής του Ταγίπ Ερντογάν προς τους στρατηγούς του να… βουλιάξουν ένα ελληνικό πλοίο, ή να καταρρίψουν ένα ελληνικό μαχητικό αεροσκάφος, και εκείνοι… αρνήθηκαν, και επιχείρησαν να τον εκλογικεύσουν.
Το πιστεύει κανείς σοβαρά; Πιστεύει κανείς σοβαρά ότι, στη σημερινή Τουρκία, με τα 2/3 των αξιωματικών του στρατού… στη φυλακή, οι εναπομείναντες έχουν λόγο και σθένος απέναντι στον Ταγίπ Ερντογάν. Είναι τόσο αφελείς οι πολιτικοί και δημοσιογράφοι που σχολιάζουν το δημοσίευμα σε σοβαρή βάση, χωρίς να αντιλαμβάνονται την επικοινωνιακή στόχευσή του, από την πλευρά Ερντογάν αλλά και… Μέρκελ, η οποία εμφανίζεται ως εκείνη που παρεμβαίνει και σώζει την κατάσταση;
Αφέλεια ή αυθόρμητη ανεπάρκεια;
