Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 15 Αυγούστου 2020
Στη διεθνή γλωσσολογία της μελαγχολίας, η περίπτωση περιγράφεται ως «Failed State”. Μόνο που, υπάρχει ο πειρασμός ενός βολικού αποπροσανατολισμού. Μιλάμε για «κράτος» και όχι για τον… λαό που το συγκροτεί.
Η Ελλάδα μας, ιστορική, περήφανη και ταλαιπωρημένη, βρίσκεται και πάλι αντιμέτωπη με οριακές στιγμές. Η τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο ήρθε να λειτουργήσει σωρευτικά για ένα μωσαϊκό εθνικής απόγνωσης. Από τη δεκαετή εθνική καταστροφή και κοινωνική φτωχοποίηση των Μνημονίων, στην αγωνία για την προσωπική επιβίωση, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Και μετά ήρθαν… οι βάρβαροι, συγγνώμη, ο Ερντογάν.
Θα περίμενε κανείς ότι η κοινωνία μας θα ακολουθούσε τη φυσική συνέχεια της εξέλιξης. Θα είχε διδαχθεί από τις συνέπειες διαχρονικών και επαναλαμβανόμενων λαθών, θα είχε αναδείξει τα πιο θετικά στοιχεία της, θα είχε απομονώσει τα άκρα και τις ακρότητες. Τις επικίνδυνες υπερβολές.
Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Με αφορμή την κρίση με την Τουρκία, τα social media, τα οποία έχουν εξελιχθεί σε… ευχή και κατάρα για τη διαμόρφωση συνειδήσεων και ατζέντας στη δημόσια σφαίρα, γέμισαν… Τουρκοφάγους. Και μάλιστα με… ονοματεπώνυμο.
Την ίδια προθυμία αυτό-ακύρωσης έχουν επιδείξει αρκετοί, συνηθίζοντας να σχολιάζουν και να τοποθετούνται για τα πάντα. Ως… διεθνολόγοι, γιατροί, οικονομολόγοι, σεισμολόγοι. Ως… γνώστες.
Μια γκρίζα γωνία του εθνικού dna, που είναι προφανές ότι, δυστυχώς δεν επιδέχεται πλέον βελτίωσης. Και έχει τις επικίνδυνες στιγμές της, όπως φάνηκε και με την ελληνοτουρκική κρίση.
