Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Ο διάλογος για τα εθνικά ζητήματα καλό είναι να γίνεται χωρίς υποκρισία ή με όρους ποδοσφαιρικού ματς. Προς το παρόν, χαρακτηρίζεται από όλα τα παραπάνω και αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό.
Ας ξεκινήσουμε με την υποκρισία. Εμπειρα πολιτικά στελέχη με μακρά διαδρομή διατυπώνουν απόψεις για τα ελληνοτουρκικά. Οι περισσότεροι είναι άνθρωποι που έχουν περάσει από υπεύθυνες θέσεις και τα έχουν χειριστεί, αμέσως ή εμμέσως. Οταν τους ακούει κανείς να μιλούν ξανά και ξανά για λάθη που έγιναν και ευκαιρίες που χάθηκαν, αναρωτιέται: «και εσείς πού ήσασταν, τι κάνατε γι’ αυτά;». Ο λόγος τους θα έπειθε προφανώς περισσότερο αν εμπεριείχε ένα στοιχείο αυτοκριτικής, κάτι που δυστυχώς αποφεύγουν όλοι οι Ελληνες πολιτικοί.
Το ίδιο ισχύει και για την κριτική σε χειρισμούς λεπτών και δυσεπίλυτων θεμάτων. Οποιος έχει κυβερνήσει και υποστηρίζει την κατάθεση συντεταγμένων ή την ανακήρυξη ελληνικής ΑΟΖ, την επέκταση των χωρικών μας υδάτων σε 12 μίλια, όποιος ασκεί κριτική για τη μη επίτευξη συμφωνίας με την Αίγυπτο ή και την Κύπρο, καλό θα ήταν να μας απαντήσει γιατί δεν τα πέτυχε ενόσω κυβερνούσε, με το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. ή τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κάποιος κακόβουλος θα πρόσθετε επίσης ότι χρειάζεται και μια απάντηση για το γεγονός ότι διαδοχικές κυβερνήσεις δεν επένδυσαν στοιχειωδώς στην απόλυτα, αν όχι απελπιστικά, αναγκαία αναβάθμιση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Η Αγκυρα θα καλεί την Ελλάδα σε άνευ όρων διάλογο εφ’ όλης της ύλης, σε μια προσπάθεια να πείσει ότι είναι η Αθήνα που δεν έρχεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ξέρει καλά βεβαίως ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να δεχθεί να μπει σε διαπραγμάτευση η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών ή η κυριαρχία βραχονησίδων και κατοικημένων νησιών. Καμία. Οταν θα διαπιστωθεί το αδιέξοδο, θα μας δοκιμάσει τους επόμενους μήνες. Θα στείλει κάποιο ερευνητικό σκάφος μεταξύ Ρόδου και Καστελλόριζου. Στόχος της, είτε να πέσουν όλοι πάνω μας και να μας οδηγήσουν στη διαπραγμάτευση για να αποφευχθεί το επεισόδιο, είτε η διαπραγμάτευση έπειτα από ένα «συμβάν».
Μέσα σε αυτό το σκηνικό διαφωνώ με όσους επιχειρούν να γράψουν τώρα την Ιστορία για κάτι που… έρχεται. Δεν είναι η ώρα. Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να υπάρχει μία υπόγεια ένταση μεταξύ Αθηνών και Λευκωσίας ή να εμπλακούμε σε μία δημόσια συζήτηση για το τι είναι μαξιμαλιστικό και τι όχι ως αφετηρία εθνικής διαπραγμάτευσης. Εμείς μοιάζουμε σαν ομάδα-μπουλούκι που πριν μπει στο γήπεδο για ένα πολύ κρίσιμο ματς έχουμε βγει στα «παράθυρα» και τσακωνόμαστε για το ποια τακτική θα ακολουθήσουμε. Αποκαλύπτουμε μόνοι μας αδυναμίες, εσωτερικές έριδες. Με τον αντίπαλο να ακούει, ίσως και να γελάει…
