Της Άννας-Μαρίας Σακελλαρίου
Φοιτήτρια Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Ετεροχρονισμένα.
Λες και ο χρόνος μάς λογαριάζει για να τον λογαριάσουμε κι εμείς. Λες και ενημερώνει ή προετοιμάζει για τα μικρά ή τα μεγάλα που θα φέρει. Λες και φροντίζει να προλάβουν να ταχτοποιηθούν οι αγκαλιές στην καρδιά μας πριν φύγουν οριστικά από δίπλα μας.
Λες και νοιάζεται η ροή του κοσμικού ονείρου για εμβαδά προσωπικών, εσωτερικών ανολοκληρωμάτων. Αλήθεια, τι θα γίνει με αυτά, με τα όσα ανολοκλήρωτα;
Έλα, θα φτιάξω κι άλλα ερωτήματα, αν είναι να συζητήσουμε λίγο σήμερα. Θα με βάζω να βρίσκω και τις απαντήσεις. Δε θα καταλαβαίνω και τις χρονοπαγίδες μου! Θα με ταξιδεύω απ’ το πριν στο μετά κι απ’ το μετά στο πριν, με ωραίες λέξεις, με περίπλοκες σκέψεις, με όνειρα και θύμισες παραδεισένιες.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί,
Αν έμενα στο τώρα,
Θα μου έλειπες.
Και κάπως έτσι, πιο ανθρώπινα πια, πιο δίπλα μας χρονικά και συναισθηματικά, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε από εκεί απ’ όπου μείναμε.
Με κλυδωνισμούς σε κάθε υπενθύμιση της ευαλωτότητάς μας.
Με τη βεβαιότητα ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να νιώθουμε όσα αξίζουν.
Με την ασφάλεια, ότι, η αγκαλιά σου είναι πάντα ανοιχτή για μένα, μέσα μου.
