Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Ιστορία νούμερα ένα, απολύτως πραγματική: Ευρωβουλευτής της Αριστεράς και της Προόδου, αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αποκτά κατά τη διάρκεια της θητείας του συνολικά 15 ακίνητα, τα οποία μισθώνει στη ΜΚΟ Solidarity Now του Τζορτζ Σόρος.
Από τον Μανώλη Κοττάκη
Η απάντησή του στο προφανές σχόλιο πως εδώ αποκαλύπτεται ότι το προσφυγικό είναι μπίζνες, και όχι -τάχα- έγνοια για τους αδύναμους, είναι εξοργιστική: «Εσείς δεν μας ζητούσατε να φιλοξενούμε τους μετανάστες στα σπίτια μας; Ορίστε!»
Παραδόξως, οι αποκαλύψεις αυτές σκεπάζονται από σιωπή! Η κυβέρνηση, που επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ για ψύλλου πήδημα, δεν μιλά! Η πατριωτική συνιστώσα του Αντώνη Σαμαρά, η οποία διασύρθηκε από την Αριστερά όταν εφάρμοσε σκληρή μεταναστευτική πολιτική, δεν μιλά. Οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ., οι οποίοι μετέχουν σε τηλεοπτικά πάνελ με τον κύριο αντιπρόεδρο, δεν μιλούν. Τα κανάλια δεν μιλούν. Και βεβαίως το κόμμα του, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μιλά. Ενας ευρωβουλευτής του απείλησε με ανεξαρτητοποίηση, διαμαρτυρόμενος για τις αποκαλύψεις, και αμέσως πήρε το καράβι ο Τσίπρας να πάει στο νησί όπου παραθερίζει για να τον μεταπείσει. Μη τυχόν και κάνει το απονενοημένο διάβημα. Αντί να πάρει το κεφάλι εκείνου που εκθέτει το κόμμα του στην κατηγορία ότι κάνει εμπόριο μεταναστών, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης επιτιμά αυτόν που -υγιώς- αντιδρά.
Τι συμβαίνει, λοιπόν, εν προκειμένω; Γιατί η Ν.Δ., που εξεγείρεται με το παραμικρό tweet του κακόμοιρου, φτωχοδιάβολου Καρανίκα, σιωπά; Γιατί οι τηλεοράσεις, που αν επρόκειτο για κανέναν δεξιό πολιτικό, όπως ο αείμνηστος Μαγγίνας, ο οποίος απασχολούσε έναν Πακιστανό μετανάστη, θα τον έκαναν «φέτες», τώρα τσιμουδιά; Γιατί η ίδια η Αριστερά, που μας κάνει διαρκώς μαθήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, λέξη;
Η πρώτη ερμηνεία είναι εύκολη: Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Εάν ανοίξει δημόσια συζήτηση για την απόκτηση ακινήτων πολιτικού της Αριστεράς, αργά ή γρήγορα θα επεκταθεί και στα ακίνητα πολιτικών της Κεντροδεξιάς. Θα επεκταθεί, επίσης, αργά ή γρήγορα στο ύψος της μηνιαίας αποζημίωσης των ευρωβουλευτών (24.000 ευρώ). Γίνονται τέτοια λάθη;
Αυτή είναι όμως η προφανής ερμηνεία. Υπάρχουν κι άλλες, πιο «δύσκολες». Όπως ότι μόνο ο συγκεκριμένος πολιτικός έχει πάρε δώσε με τη Solidarity Now στην Ελλάδα για να πληρώσει μόνο αυτός το «μάρμαρο»; Ολόκληρη στρατιά υπάρχει. Πρώην δήμαρχοι του
ΠΑΣΟΚ, βουλευτές του ΚΙΝ.ΑΛ., τέως σύμβουλοι του κ. Τσίπρα στο Μαξίμου επί ΣΥΡΙΖΑ, αρχηγοί μικρών κομμάτων της Αριστεράς, πρόσωπα από την ευρύτερη Ν.Δ. Οι πάντες.
Πρέπει να είναι κανείς ανόητος, σαν τον Ορμπαν, για να ανοίξει τέτοιο μέτωπο. Και εμείς, που απλώς τα επισημαίνουμε, άγνοια κινδύνου έχουμε! Τι νομίζετε, δεν το ξέρουμε; Όλοι ξέρουν να παριστάνουν τους μεταρρυθμιστές, τους προοδευτικούς, τους αριστερούς μέχρι τη στιγμή που πρέπει να πουν ονόματα! Να, λοιπόν, ένας λόγος που οι αποκαλύψεις για τα ακίνητα του ευρωβουλευτή της Αριστεράς πάνε στην πολιτική χωματερή: η συνενοχή.
Υπάρχει, όμως, επίσης ένας: ο συγκεκριμένος ευρωβουλευτής, μαζί με σειρά άλλων κορυφαίων στελεχών του πρώιμου ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν πια αποσυρθεί από την ενεργό δράση, ανήκει στην κατηγορία εκείνων των πολιτικών που χαίρουν εκτιμήσεως κορυφαίων οικονομικών παραγόντων του δημόσιου βίου που κατέχουν ΜΜΕ. Αν κανείς θελήσει να γράψει τη νεότερη ιστορία του τόπου (δεν αναφέρομαι τώρα στον συγκεκριμένο ευρωβουλευτή που ελέγχεται για τα ακίνητα), θα διαπιστώσει πως το οικονομικό κατεστημένο της χώρας είχε αγαστές σχέσεις με τη λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά και τις ηγεσίες της. Αναλόγως της εποχής, τις ενθάρρυνε είτε να μετέχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας ακόμη και με τη δεξιά παράταξη είτε τις προέτρεπε να αποχωρούν από αυτές.
Γενικότερα, τα μικρά κόμματα και από τα αριστερά και από τα δεξιά στο παρελθόν ήταν (όχι όλα) πολιτικά εργαλεία της διαπλοκής στην Ελλάδα. Κυκλοφορούν βιβλία αυτή την εποχή, μάλιστα, στα οποία φιγουράρουν ανέκδοτες φωτογραφίες κορυφαίων της Αριστεράς στις οικίες εκλιπόντων διαπλεκομένων.
Ιδού ο δεύτερος δύσκολος λόγος που η συγκεκριμένη υπόθεση οδηγείται στην πολιτική χωματερή: κανένα κόμμα δεν θέλει να δυσαρεστήσει ισχυρούς παράγοντες του εγχώριου οικονομικού κατεστημένου. «Μεταξύ μας Μεταξά», που έλεγε και η διαφήμιση.
Για ποιο λόγο να πληρώσει ο συγκεκριμένος ευρωβουλευτής, όταν στο παρελθόν άλλοι συνάδελφοί του από το ίδιο κόμμα και την ίδια ανανεωτική πτέρυγα όχι απλώς δεν πλήρωσαν, αλλά ενδύθηκαν φωτοστέφανο και προτάθηκαν (δύο εξ αυτών) για κορυφαία αξιώματα;
Συμπέρασμα: Το ζήτημα στην Ελλάδα δεν είναι τι κάνεις, αλλά με ποιους είσαι. Ποιες είναι οι «άκρες» σου. Ποια η θέση σου μέσα στο ευρύτερο σύστημα, αδιακρίτως παράταξης. Αν έχεις μεγάλη προϋπηρεσία, δύσκολα σε ακουμπά κανείς. Γενικώς, δεν παθαίνεις τίποτε. Και η ιστορία νούμερο δύο που θα διατρέξω έχει παρόμοια χαρακτηριστικά: Επιτυχημένος βιομήχανος διορίστηκε γενικός γραμματέας υπουργείου άνευ του σχετικού πτυχίου που προβλέπει ο νόμος για το επιτελικό κράτος. Γενικώς οι άξιοι της αγοράς δεν θα έπρεπε να περνούν αυτή τη βάσανο. Αν έχεις κυβερνήσει επιχείρηση, το υπουργείο μοιάζει με περίπτερο. Αλλά, αφού νομοθετήθηκε το πτυχίο, έτσι πρέπει να κριθούν. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε από βουλευτή της αντιπολίτευσης. Ο γραμματεύς δεν έχει το απαιτούμενο πτυχίο.
Το αναγνώρισε, προς τιμήν του, και ο ίδιος. Άρα, όσες διοικητικές πράξεις έχει υπογράψει ελέγχονται για την εγκυρότητά τους, ο πρώτος πολίτης που θα προσφύγει στο ΣτΕ θα δικαιωθεί. Η απάντηση και εδώ είναι ίδια με την παραπάνω: όπως σιωπά η Αριστερά για τον ευρωβουλευτή της, σιωπά και η Κεντροδεξιά για τον επιφανή βιομήχανο γενικό γραμματέα της. Δεν τον «παραιτεί». Δεν αλλάζει ούτε τον νόμο για να παραμείνει έστω, ο συγκεκριμένος έχει γράψει και ένα καταπληκτικό βιβλίο.
Τι μήνυμα περνά όμως έτσι στην κοινωνία; Αν είσαι ο ογδοντάχρονος που διορίστηκε στο Νοσοκομείο Καρδίτσας ή κανένα μεσαίο στέλεχος που απλώς κολλούσε αφίσες, αλλά δεν είσαι μέγας χορηγός και αποκαλυφθεί πως δεν έχεις πτυχίο, τότε σου παίρνουμε το κεφάλι και σε διασύρουμε σε εθνικό δίκτυο! Ενώ, αν είσαι ο…, σιωπή για να πέσει το θέμα στα ΜΜΕ και να σε γλιτώσουμε. Κατά τα άλλα, μας έφταιγε ο Καρανίκας!
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν τα συστημικά κόμματα στην πατρίδα μας είναι δύο πράγματα: Ενώ κατά βάθος διαφέρουν, κάνουν προϊόντος του χρόνου ό,τι περνά από το χέρι τους για να δείξουν ότι… μοιάζουν. Άδικο. Ενώ η Αμερική μάς δείχνει πως ένα τυχαίο γεγονός -η δολοφονία Φλόιντ- είναι αφορμή για να ξεσπάσουν ταραχές για τις κοινωνικές ανισότητες, εδώ στην Ελλάδα νομίζουμε πως ό,τι θάβεται δεν υπάρχει. Υπάρχει και παρα-υπάρχει!
Απλώς, αναζητά αφορμή για να εκδηλωθεί! Ο κυνισμός στην πολιτική δεν περνά απαρατήρητος. Το καλοκαίρι υπό σκιά και έπειτα από τρίμηνη καραντίνα κανείς δεν βγαίνει στον δρόμο. Τον χειμώνα, με ύφεση 8% όμως και την ανεργία στον Θεό, ποιος μας λέει ότι ο καναπές θα είναι η επιλογή; Ποιος μας εγγυάται πως τα ακίνητα της Αριστεράς και τα πτυχία της Δεξιάς δεν θα είναι τα λάβαρα των εξαθλιωμένων;
