Της Ελένης Κωστοπούλου
Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα επικράτησε η αντίληψη ότι, για να βρει εργασία ένα Ελληνόπουλο θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον ένα πτυχίο Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Η αντίληψη αυτή, έπεσε σαν χάρτινος πύργος στις αρχές του αιώνα μας, όπου, πολλοί προσοντούχοι δεν βρήκαν τελικά εργασία στο αντικείμενο το οποίο σπούδασαν και είτε παρέμειναν άνεργοι για μεγάλα χρονικά διαστήματα είτε ασχολήθηκαν με άλλες εργασίες, μη σχετικές με τα τυπικά τους προσόντα. Στις μέρες μας τα πράγματα είναι δυσκολότερα. Αν θέλουμε να πούμε την αλήθεια, όσο σκληρή- πικρή και αν ακούγεται, ελάχιστοι νέοι κάτω από 40 ετών έχουν εργασία και όσοι εργάζονται ή λαμβάνουν πενιχρούς μισθούς ή δεν είναι ευχαριστημένοι από τη δουλειά τους. Οι παραπάνω σκέψεις έχουν γίνει στερεοτυπικές αντιλήψεις είτε για τους γονείς είτε για τα παιδιά. Όλοι λοιπόν, φοβούνται για το εργασιακό μέλλον των νέων. Σε μία χώρα όπου, ο Δημόσιος Τομέας είναι κορεσμένος και ο Ιδιωτικός Τομέας δε χαρακτηρίζεται από υψηλό επενδυτικό κλίμα, τίθεται το ερώτημα, του τι πρέπει να γίνει. Οι φιλελεύθερες αντιλήψεις εκφράζουν ότι, μόνο ο Ιδιωτικός Τομέας μπορεί να δώσει λύσεις. Αντίθετα, οι ριζοσπαστικές ιδεολογίες επιμένουν ότι, το Δημόσιο και τα παρακλάδια του, θα βοηθήσουν στην επίλυση του προβλήματος. Θα λέγαμε ότι, ο συνδυασμός φιλελεύθερων και ριζοσπαστικών απόψεων, θα βοηθούσε τον εκάστοτε νέο εργαζόμενο.
Στην πραγματικότητα, χρειαζόμαστε έναν πολύ ισχυρό Δημόσιο Τομέα στην υπηρεσία του πολίτη, ο οποίος, θα μπορούσε να δημιουργεί και να εκτελεί Δημόσια έργα, κάτι που σημαίνει, ανθρώπινο δυναμικό στο Δημόσιο.
Ο Ιδιωτικός Τομέας από την άλλη, είναι αυτός, που θα δώσει τις περισσότερες θέσεις εργασίας, αρκεί όμως, να ενισχυθεί στρατηγικά. Το παράδειγμα των Σκανδιναβικών χωρών, των κάτω χωρών και των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης, μας δείχνει το δρόμο, για το τι πρέπει να κάνουμε.
Άλλωστε, έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στα θεία δώρα της θάλασσας, του ήλιου, του εδάφους και του υπεδάφους της χώρας μας, που μπορούν να συντελέσουν σε μια βιομηχανική παραγωγή πολλών προϊόντων. Αυτά πρέπει να εκμεταλλευτούμε, πρώτα ως κράτος και εν συνεχεία ατομικά, για να πετύχουμε μία εργασιακή αναγέννηση. Τα πιο πάνω, δεν πρέπει να παραμείνουν ως ευχολόγια- διαπιστώσεις και προτάσεις προεκλογικών προγραμμάτων. Ένα και ένα κάνουν δύο. Κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τραπεζικά αποθεματικά και διαφόρων ειδών βοήθειες προερχόμενες από το εξωτερικό, πρέπει να εισέλθουν στην πραγματική οικονομία. Με άλλα λόγια, να βοηθηθεί ο κατασκευαστικός κλάδος, η τουριστική βιομηχανία, η πρωτογενής και η βιομηχανική παραγωγή. Πως θα γίνει αυτό; Να δοθούν χρήματα σε νέους που έχουν όρεξη και μεράκι να καινοτομήσουν και να ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση. Στο παρελθόν έχουν γίνει ανάλογες προσπάθειες. Ίσως όμως, τα ιθύνοντα μυαλά που διαχειρίζονταν τέτοιου είδους προγράμματα, να μην είχαν ένα συγκροτημένο σχέδιο για τα παραπάνω. Θα προτείναμε λοιπόν στον Υπουργό Ανάπτυξης, τη σύσταση μιας ευρείας ομάδας εμπειρογνωμόνων, που θα καλύπτει όλους τους τομείς σε όλη την επικράτεια, η οποία, στην πράξη θα μπορούσε να διαχειριστεί το θέμα της εργασιακής κατεύθυνσης των νέων αλλά και ευρύτερα της χώρας μας. Η συντριπτική πλειοψηφία των προβλημάτων έχει λύσεις. Οι νέοι επίσης μπορούν να δώσουν λύσεις. Ο νέος του σήμερα χειρίζεται την τεχνολογία, μπορεί να έχει πρωτότυπες ιδέες και προτάσεις αλλά για την υλοποίηση σίγουρα χρειάζεται και τη στήριξη της πολιτείας. Κάθε Ελληνόπουλο έχει αναφαίρετο δικαίωμα να εργαστεί και να διαπρέψει στην πατρίδα του.
