Γράφει ο Τάσος Παππάς
Προσπαθήστε να εφαρμόσετε στην πράξη τον κανόνα που λέει «αν θέλεις πραγματικά να καταλάβεις τις απόψεις του άλλου, είτε γιατί είσαι ανοιχτός στο ενδεχόμενο να πειστείς από τα επιχειρήματά του (αν πρόκειται για καλοπροαίρετο συνομιλητή) είτε για να ανακαλύψεις τις αδύναμες πλευρές της συλλογιστικής του και να τον αντικρούσεις αποτελεσματικά (αν πρόκειται για αντίπαλο), έλα στη θέση του, μπες στο μυαλό του και άρχισε να σκέφτεσαι όπως αυτός». Δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, ιδιαίτερα αν με τον άλλο σε χωρίζει μεγάλη απόσταση (ιδεολογική και πολιτική), αν υπάρχουν αγεφύρωτες διαφορές, ακόμη και σε θέματα κοινής λήψεως που εδράζονται στο θεσμικό πεδίο το οποίο καλείσαι να εφαρμόζεις, συμφωνείς ή διαφωνείς.
Στην περίπτωση του κρατούμενου Βασίλη Δημάκη ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω το σκεπτικό των κρατικών υπηρεσιών που ασχολούνται με την υπόθεσή του. Ο άνθρωπος δεν ζητάει ειδική μεταχείριση, να σπουδάσει θέλει, κι αυτό δεν είναι κάτι που απαγορεύεται από τον νόμο. Ετσι δεν είναι; Φαίνεται πως δεν είναι έτσι.
Οι αρμόδιες αρχές μάλλον δεν γουστάρουν το παράδειγμα που δίνει ο Βασίλης Δημάκης. Αυτό δείχνει η συμπεριφορά τους. Είναι καταδικασμένος σε συνολική ποινή 44 ετών για ληστείες, παράνομη οπλοφορία και πλαστογραφία. Το 2016 αποφάσισε να πάρει το απολυτήριο Λυκείου ενώ βρισκόταν στις Φυλακές Γρεβενών. Το 2018 έδωσε εξετάσεις και πέρασε δεύτερος από όλα τα Εσπερινά Λύκεια της χώρας και με βαθμό αριστούχου στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ.
Δεν είναι αυτά ασφαλή δείγματα γραφής που συνηγορούν υπέρ του αιτήματός του; Δεν είναι ισχυρές ενδείξεις ότι επιθυμεί να χαράξει μια νέα πορεία και μέσα στη φυλακή και αργότερα εκτός φυλακής; Προφανώς για τις υπηρεσίες του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το οποίο με απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχει καταλάβει (η εξαίρεση σ’ όλη την Ευρώπη) ζωτικές περιοχές που ανήκαν στο υπουργείο Δικαιοσύνης, δεν είναι.
Ο Βασίλης Δημάκης χαλάει την πιάτσα. Για τη λογική των ιθυνόντων, όσοι έχουν καταδικαστεί σε βαριές ποινές είναι χαμένα κορμιά, δεν υπάρχει περίπτωση να σωφρονιστούν, θα υποτροπιάσουν σίγουρα και γι’ αυτό δεν πρέπει να ελπίζουμε ότι μπορεί να επιστρέψουν στην κανονική ζωή. Δεν χρειάζεται λοιπόν να τους δίνουμε ευκαιρίες και όποτε μας παίρνει θα τους περιορίζουμε, αδιαφορώντας αν η εκδικητική στάση μας είναι πολύ πιθανόν να τους οδηγήσει ξανά σε απονενοημένα διαβήματα.
Εξαιρούνται φυσικά τα εγκλήματα του λευκού κολάρου. Εδώ είμαστε προκλητικά επιεικείς, τόσο πολύ μάλιστα που γινόμαστε ευάλωτοι στην υποψία ότι κάτι τρέχει, ότι κάποια συναλλαγή έχει γίνει. Οι δράστες έχουν λεφτά, μπορούν να προσλάβουν ακριβούς και με διασυνδέσεις δικηγόρους και πολύ γρήγορα θα επιστρέψουν στα σπίτια τους, κατά κανόνα επικαλούμενοι προβλήματα υγείας προσκομίζοντας… έγκυρες ιατρικές βεβαιώσεις, για να χαρούν τις περιουσίες τους, που δεν δημεύτηκαν από το… φιλόστοργο κράτος μας, και να αξιοποιήσουν τις καταθέσεις τους που είναι παρκαρισμένες σε φορολογικούς παραδείσους, τις οποίες οι Αρχές δεν δεν μπόρεσαν (ή μήπως δεν ήθελαν;) να εντοπίσουν.
Πάντως, και για την αναίτια αυστηρότητα στον Δημάκη και για την προκλητική μεταχείριση των χρυσοκάνθαρων που πιάστηκαν στα πράσα, αλλά έπεσαν στα μαλακά, δεν έχει καμιά ευθύνη ο νόμος Παρασκευόπουλου, στον οποίο οι κυβερνώντες, όταν δεν έχουν κανένα σοβαρό επιχείρημα να αντιπαραθέσουν στην κριτική που δέχονται, χρεώνουν όλα τα κακά.
Ανάγωγα
«Καπιταλισμό έχουμε, δεν μπορώ να εγγυηθώ για τη δραστηριότητα κανενός ιδιώτη επιχειρηματία», είπε ο υπουργός Εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος στο OPEN. Μπα; Μπορείτε όμως να σώζετε επιχειρήσεις για να εξυπηρετήσετε τους μετόχους. Μπορείτε να ψηφίζετε χαριστικές ρυθμίσεις για φίλους σας επιχειρηματίες. Μπορείτε να κάνετε όλα τα χατίρια του ΣΕΒ. Μπορείτε να αφήνετε στο έλεος της εργοδοσίας τους εργαζόμενους. Μπορείτε, γιατί αυτή είναι η δουλειά σας.
