Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Την ημέρα που ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε- στο Κόντρα- ότι πρέπει να σπάσει ο κουμπαράς των 37 δισ. για να στηριχτεί η οικονομία και να αναχαιτιστεί η ύφεση και να μην επιστρέψουν τα Μνημόνια, το σύστημα Μητσοτάκη του κουνούσε μια ακόμη κορονέικη δημοσκόπηση: η διαφορά ΝΔ -ΣΥΡΙΖΑ είναι πάνω από 23 μονάδες και Μητσοτάκη- Τσίπρα στις 45!
Για τον Τσιόδρα δεν το συζητάμε: Θεός με 94,5 % αποδοχή. Αν είναι πρώτος στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ θα το έχει με το σπαθί του.
Η δημοσκόπηση προδόθηκε από τα ευρήματα της: χάρμα ιδέσθαι. Ο ένας στους τρεις από όσους θεωρούν καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη, λέει ταυτόχρονα ότι δεν τον ψηφίζει. Μαζοχισμός.
Ένας στους δυο λέει ότι… δεν άλλαξε η ζωή του. Ίσως περιμένει τον Κατακλυσμό.
Σχεδόν οι μισοί δεν θέλουν λεφτά -ρε μπας και έχει δίκιο ο Άδωνις; Λένε ότι δεν θεωρούν ρεαλιστική την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τα 26 δισ. αλλά προτιμούν τα λιγότερα του Μητσοτάκη και είναι ευτυχείς μαζί του. Θαύμα.
Δείχνει όμως πού θα πάει το πράγμα, αν στήσει κάλπες ο Μητσοτάκης -για να προλάβει το τέρας που ο ίδιος δημιούργησε με τη διαχείριση της κρίσης.
Προεκλογική υπερπαραγωγή
Αυτά που σχεδιάζουν στο Μέγαρο Μαξίμου- την ώρα που ο Τσίπρας τους αντιπολιτεύεται με τριαντάφυλλα- δεν θα έχουν προηγούμενο στο δημόσιο βίο.
Μια τρομακτική μηχανή με απεριόριστη χρηματοδότηση, εταιρίες πολιτικού μάρκετινγκ, μιντιάρχες, οικονομικούς παράγοντες- και τα γνωστά τυχοδιωκτικά στοιχεία που από καιρό έχουν συσπειρωθεί στον Μητσοτάκη – θα στήσουν μια προεκλογική υπερπαραγωγή.
Η φαυλότητα, ο εκμαυλισμός, η παραπλάνηση, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, ο αποκλεισμός του αντίπαλου από τα ΜΜΕ και άλλα αθέμιτα κόλπα, θα χρησιμοποιηθούν για να επιβάλλουν την επικράτηση Μητσοτάκη, προτού ξεφουσκώσει η τεχνητή ηγετοποίηση του.
Κοινός παρονομαστής: θα αποφεύγει σαν ο διάβολος το λιβάνι την προσωπική αναμέτρηση με τον Τσίπρα. Όπως στις εκλογές του 2019.
Η τελευταία τηλε- εμφάνιση του Πρωθυπουργού δεν επιτρέπει ψευδαισθήσεις για τις προθέσεις του: θέλει να κυριαρχήσει σε βάθος χρόνου, με εργαλείο την επιδημία. Πάνω στην οποία οι ακριβοπληρωμένοι επικοινωνιολόγοι του σκηνοθέτησαν το ηγετικό προφίλ του.
Αν θα ρισκάρει τελικά με τις εκλογές που σχεδιάζει είναι άλλη υπόθεση, καθώς υπάρχουν κάποια εμπόδια. Όπως π.χ. η υπηρεσιακή κυβέρνηση, που δεν μπορεί να αποφύγει.
Η αφύπνιση του ΣΥΡΙΖΑ
Όσα είπε ο Πρωθυπουργός και ο τρόπος που τα είπε ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε. Έπνιξε τις λανθασμένες εκτιμήσεις που καλλιεργούσαν κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ και οδήγησαν στο ταγκό του Αλέξη Τσίπρα με έναν αντίπαλο που εμφανιζόταν ως ηγέτης σε πόλεμο.
Όσο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδειχνε καλή διάθεση, ο Μητσοτάκης οργάνωνε την επικράτησή του στις εκλογές Χωρίς να κάνει το παραμικρό άνοιγμα στην αντιπολίτευση -ενώ υπήρχε εθνική επαγρύπνηση υποτίθεται- και την παραμικρή υποχώρηση την κομματική πολιτική του.
Η συγκυρία του βγήκε λόγω χαμηλών -ευτυχώς- κρουσμάτων και θανάτων. Αν αυτό οφείλεται στα μέτρα ή στα χαρακτηριστικά της περιοχής είναι ανοιχτό.
Τα μέτρα υπήρξαν καθυστερημένα, όπως σε όλη την Ευρώπη. Αλλά ο Μητσοτάκης πιστώνεται ότι από την ώρα που τα πήρε τα εφάρμοσε επιτυχώς, με αποφασιστικότητα.
Ομοίως πιστώνεται τους «βίαιους» εκσυγχρονισμούς που έκανε ο Πιερακάκης στο κράτος. Αλλά και την αξιοποίηση των εισφορών για τον εξοπλισμό του ΕΣΥ, ώστε να εμφανιστεί ως υποστηρικτής του χωρίς να στερήσει τίποτε από τους ιδιώτες.
Αυτό του επιτρέψουν να τα κρατάει όλα για τον εαυτό του και κανείς να μην μπορεί να του φέρει αντίρρηση. Να ανάβει κερί στον Ηλια Μόσσιαλο που τον έβαλε στη λογική των μέτρων.
Στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν πλέον να αφυπνίζονται και να συνειδητοποιούν ότι θα οδηγηθούν ως πρόβατα επί σφαγή αν δεν αντιδράσουν στην παράλληλη δράση της κυβέρνησης. Ή τις μεθοδεύσεις της πίσω από τα μέτρα: εκτός από τον Τσιόδρα υπάρχει και ο Άδωνις.
Όλο και περισσότερα στελέχη αντιλαμβάνονται ότι ήλθε η ώρα για σκληρό ροκ, που θα αποκαλύψει ότι η πολιτική γιγάντωση – κατά Διαμαντόπουλο-του Μητσοτάκη ήταν επικοινωνιακή φούσκα που δεν αντέχει σε συνθήκες κανονικές διακυβέρνησης, όπως δεν είχε αντέξει πριν εμφανισθεί ο ιός.
Ωστόσο τα πράγματα είναι δύσκολα για την αξιωματική αντιπολίτευση έτσι όπως πιάστηκε κορόιδο. Στη συγκυρία ο Μητσοτάκης βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά και ο Τσίπρας θα χρειαστεί να ξεκινήσει από χαμηλά.
Η ιστορία λέει ότι στις εκλογές τίποτε δεν προεξοφλείται ποτέ. Αλλά για υπάρχει προοπτική έγκαιρης ανάκαμψης του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κινηθεί σε τέσσερις άξονες με αποφασιστικότητα:
Πρώτο: Τσίπρας, περισσότερος Τσίπρας. Για να τελειώνει το καλαμπούρι του όλοι μαζί τα λέμε και τα κάνουμε. Η ηγεσία του Τσίπρα πρέπει να ασκηθεί πρωτίστως στο κόμμα του και να εκκαθαρίσει ανοιχτούς λογαριασμούς και τις φράξιες και όσους τον θέλουν για…κράχτη. Οι διαρκείς εμφανίσεις του στη Βουλή και στα ΜΜΕ θα επαναφέρουν το παιχνίδι στο ένας εναντίον ενός, όπου πλεονεκτεί συντριπτικά.
Δεύτερο: Τέλος το ΣΥΡΙΖΑ και τίποτε άλλο. Μόνο ως επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης μπορεί ο Τσίπρας να χτυπήσει τις επόμενες εκλογές. Οι λογικές των Σκουρλέτηδων και άλλων για Αριστερά και τίποτε άλλο που εκλαμβάνει τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ ως… βοηθητική λειτουργία πρέπει να σταματήσει.
Ο παραγκωνισμός της Προοδευτικής Συμμαχίας που επιδιώκουν κάποιοι είναι αυτοκαταστροφική. Το όνομα του νέου κόμματος πρέπει να αναγνωριστεί ως προνομία του επικεφαλής, όπως και άλλες αποφάσεις- ιδίως με την ιδιότητα του αρχηγού της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Μεταξύ τους και η πρωτοβουλία για συνεργασία με τις άλλες δυνάμεις της Παράταξής.
Τρίτο: Εικόνα σου είμαι κόμμα μου και σου μοιάζω. Η πολιτική πρέπει να έχει πρόσωπο έλεγε ο μακαρίτης Αντώνης Λιβάνης. υπάρχει ένας -μικρός ευτυχώς- κύκλος προσώπων του ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να εξαφανιστούν -καθ’ υπόδειξη- από το προσκήνιο. Όποιο κομματικό αξίωμα και αν έχουν -που τους επιτρέπει να είναι καθημερινά στα ΜΜΕ- έχουν ανθρωποδιώχτη. Από τις προηγούμενες εκλογές ήδη.
Δεν χρειάζεται να κατονομαστούν, αν και κάποια στιγμή πρέπει να γίνει κι αυτό. Είναι πρόσωπα -άνδρες και γυναίκες- που προκαλούν το δημόσιο αίσθημα, για λόγους που αφορά τη στάση τους κυρίως όταν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί να μην φέρουν ευθύνη στη πραγματικότητα για όσα τους καταλογίζονται. Αλλά οι προσλαμβάνουσες του εκλογικού σώματος γι’ αυτούς, τους καθιστούν ακατάλληλους για τη μαρκίζα.
Τέταρτο: Η αντιπολίτευση δεν είναι ποτέ συμπολιτευόμενη. Το φαινόμενο του ΣΥΡΙΖΑ που ακολουθούσε καταϊδρωμένος την κυβέρνηση στην επιδημία, δεν μπορεί να συνεχίζεται. Η δουλειά της αντιπολίτευσης είναι να κάνει αντιπολίτευση- ακόμη και σε καιρό πολέμου.
Να ελέγχει, να αποκαλύπτει, να καταγγέλλει, να αμφιβάλλει, να προτείνει εναλλακτικές λύσεις. Αρκεί να λέει την αλήθεια, να μην κάνει μικροκομματισμό και να έχει ως κριτήριο το δημόσιο συμφέρον.
Πέμπτο: Στην πολιτική η ουσία είναι οι πολιτικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παρουσιάσει ολοκληρωμένο σχέδιο για την επόμενη μέσα στη χώρα. Όχι με διαγκωνισμό παροχών παλαιοκομματικού τύπου με τη ΝΔ. Ούτε να αναφέρεται στον εαυτό του και στο μέλλον του.
Να μιλάει αποκλειστικά για τη χώρα, για την κοινωνία, για τις πολιτικές θωράκισης, για τα προγράμματα ανάκαμψης και παραγωγής πλούτου.
Σ’ αυτό το πλαίσιο πρέπει να τραβηχτούν πίσω όσοι αποπνέουν αντιευρωπαϊσμό. Να τονίζει ο Αλέξης Τσίπρας σε κάθε περίπτωση την πίστη του ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας- ανεξάρτητα από την κριτική σε αποφάσεις κοινοτικών οργάνων.
Μετά από πέντε χρόνια στην κυβέρνηση και συμμετοχή στις κοινοτικές διεργασίες είναι οπισθοδρόμηση να συντάσσεται με ορκισμένους αντιευρωπαίους.
ΥΓ: Αν πράγματι ο Μητσοτάκης στήσει κάλπες ως το φθινόπωρο, ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του στην κατάρτιση των ψηφοδελτίων.
Ειδικά για το ψηφοδέλτιο Επικράτειας στο οποίο το 2019 υπήρξαν οικτρές επιλογές. Να εμφανίσει καινούργια και επαρκή πρόσωπα και όχι υπερήλικους και τον… αποτυχημένο γραμματέα του κόμματος.
