Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Ο Αντώνης, διακεκριμένος δικηγόρος Αθηνών με γραφείο στην οδό Σκουφά -εργάστηκα ένα φεγγάρι, φοιτητής Νομικής ων, στη γραμματειακή υποστήριξή του-, είναι από τους πλέον αφοσιωμένους φιλοευρωπαίους που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Όχι απλώς ευρωπαϊστής. Φεντεραλιστής.
Τον συνάντησα το απόγευμα του Σαββάτου στον Ναυτικό Όμιλο της Αίγινας, ο οποίος βρίσκεται στην είσοδο του λιμανιού στον Αϊ-Νικόλα και αποτελεί συνήθως πόλο έλξης για ανθρώπους της ναυτιλίας και του πολιτισμού – την ημέρα εκείνη χαιρετηθήκαμε με τον Σταύρο Ξαρχάκο. Ο Αντώνης έδειχνε αυτή τη φορά σκεπτικός.
«Η Ευρώπη με έχει απογοητεύσει! Σκέψου, το λέω εγώ, ο πλέον φανατικός. Η αδιαφορία τους στο Μεταναστευτικό με συγκλονίζει» μου παρατήρησε θορυβημένος με όσα συνέβαιναν στον Έβρο. Ώρες μετά τη συνάντησή μας, διάβαζα με προσοχή τις πρώτες ανακοινώσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του ΟΗΕ. Ανακοινώσεις γεμάτες ασάφειες, νουθεσίες, συστάσεις για αυτοσυγκράτηση κ.λπ. Εξοργίστηκα εξίσου με τον Αντώνη.
Όταν ένας αποπειράται να εισβάλει σε μια χώρα και οι διεθνείς οργανισμοί και θεσμοί βάζουν στον ίδιο τορβά θύτη και θύμα με επικλήσεις στο Διεθνές Προσφυγικό Δίκαιο, τότε κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Εκείνη την ώρα της οργής συνειδητοποίησα, όμως, τον μέγα κίνδυνο. Στην πατρίδα μας μετά τον πόλεμο δεν υπήρξε ποτέ ολοκληρωτικός αντιδυτικισμός. Περνούσαμε τις φάσεις μας, μεν, είχαμε τα θέματά μας, αλλά ποτέ δεν τα βάζαμε με όλους!
Μετά τη Μεταπολίτευση, έως το 2000 περίπου, το κυρίαρχο συναίσθημα στην ελληνική κοινωνία ήταν ο αντιαμερικανισμός. Για να τον καταλαγιάσει κάπως ο πρόεδρος Κλίντον μάς ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους των ΗΠΑ για τη δικτατορία – ιδέα του Νίκολας Μπερνς και του Μπομπ Κίλι.
Την ίδια εποχή, ο φιλοευρωπαϊσμός και το όραμα της ΟΝΕ ήταν στο φόρτε του. Από το 2010, έτος επιβολής των Μνημονίων και εγκατάστασης της φιγούρας του Σόιμπλε στην κεντρική πολιτική σκηνή μας, τα πράγματα άλλαξαν.
Υποχώρησε ο αντιαμερικανισμός και φούντωσε ο αντιγερμανισμός. Ξύπνησαν οι οδυνηρές μνήμες της Κατοχής! Οι ΗΠΑ αποκατέστησαν την εικόνα τους στην ελληνική κοινή γνώμη, παρεμβαίνοντας αποφασιστικά υπέρ ημών σε κρίσιμες συνόδους κορυφής της Ε.Ε.
Η ελληνική Αριστερά επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τούς προσέφερε ανεκτίμητη υπηρεσία. Ποιος να το έλεγε! Ο χθεσινός εχθρός τους, φανατικός φίλος! Σήμερα, εν έτει 2020 και έπειτα από μια μεγάλη καμπύλη στις διακυμάνσεις των συναισθημάτων μας, αισθάνομαι πως και εμείς και η Δύση διατρέχουμε έναν μεγάλο κίνδυνο.
Τον κίνδυνο της συγχώνευσης δύο ρευμάτων «αντί-» σε ένα: του αντιευρωπαϊσμού – αντιγερμανισμού και του αντιαμερικανισμού σε αντιδυτικισμό. Ο τρόπος που προσεγγίζουν τα θέματά μας Ευρώπη – Γερμανία και ΗΠΑ εξοργίζει τους απλούς πολίτες. Νιώθουν την απόσταση.
Αισθάνονται πως μερικά λόγια λέγονται από υποχρέωση για τα μάτια του κόσμου. Αγανακτούν. Είναι θέμα χρόνου, αν συνεχίσουμε έτσι, η εξέγερση και η βίαιη μεταπολίτευση, που πιθανόν να παρασύρει στο διάβα της όλες εκείνες τις δυνάμεις -πολιτικές, μιντιακές, επιχειρηματικές- που στηρίζουν άκριτα κάθε επιλογή της Δύσης.
Ο καθολικός αντιδυτικισμός στη χώρα όπου γεννήθηκε η Δύση βρίσκεται στα σπάργανα. Καλό είναι να το ξέρουμε. Διαπερνά οριζόντια -ανώτερα, κατώτερα και μεσαία στρώματα-, χωρίς διάκριση! Είθε να μη δοθούν πειστικές αφορμές για να γιγαντωθεί.
