Της Ελένης Κωστοπούλου
Δημοσιογράφος
Σε προηγούμενα άρθρα μας, είχαμε αναφέρει με βάση τη ψυχολογική θεωρία της συμπεριφοράς του Σίγκμουντ Φρόυντ ότι, ο άνθρωπος ενεργεί με βάση τη λογική, την μίμηση και την παρόρμηση.
Κάθε μία όμως από αυτές τις συμπεριφορές, μπορεί να έχει και αρνητικά στοιχεία, όπως, αν πάρουμε για παράδειγμα τη συμπεριφορά με τη λογική, θα μπορούσε να δημιουργήσει μία κοινωνία, η οποία, βασίζεται στον ατομισμό ή ακόμη και στην απόλυτη διάθεση για κέρδος, όπου, ο καθένας αγνοώντας τον κοινωνικό του περίγυρο θα προσπαθήσει να ζήσει καλά, αδιαφορώντας για τον συνάνθρωπό του.
Από την άλλη μεριά, μία συμπεριφορά με βάση την μίμηση, θα μπορούσε να δημιουργήσει αρνητικά πρότυπα και αν το φαινόμενο επεκταθεί θα διαμορφώναμε παρακμιακές κοινωνίες.
Εξάλλου, είναι στη φύση του ανθρώπου να αρέσκεται σε αρνητικά πρότυπα, γνωρίζοντας ότι, αυτά είναι καταστροφικά αλλά θεωρεί ότι του προσφέρουν έστω και μία προσωρινή απόλαυση.
Αν αναλύσουμε την συμπεριφορά με βάση την παρόρμηση θα διαπιστώσουμε ότι, έχει οδηγήσει πολλούς ανθρώπους σε πάθη, όπως, ο αλκοολισμος, ο βιασμός, τα ναρκωτικά αλλά και το κυνήγι εύκολου χρήματος μέσω τζόγου. Επίσης, πολλές παράνομες δραστηριότητες έχουν σαν στόχο την αποκόμιση πρόσκαιρου κέρδους και το πλήγωμα συνανθρώπων μας, λόγω των ατομικών συμφερόντων. Αν ο άνθρωπος λοιπόν, συμπεριφέρεται παρορμητικά σε όλες τις πτυχές της ζωής του, είτε θα είναι αυτοκαταστροφικός, είτε θα προκαλέσει προβλήματα στον περίγυρό του.
Ποια όμως θα ήταν, με βάση τα παραπάνω, η επιθυμητή συμπεριφορά των ανθρώπων προς το ατομικό καλό και το καλό της κοινωνίας;
Η απάντηση κρύβεται σε αυτό που αναφέρουν αλλά δεν το πιστεύουν, οι περισσότεροι πολιτικοί, όπου, μία κοινωνία είναι ενωμένη και αλληλέγγυα. Στο πως επιτυγχάνεται αυτό, θα λέγαμε, μέσα από την ανάδειξη δράσεων όπως, βοήθεια προς τους οικονομικά ασθενέστερους, καλύτερη μεταχείριση του περιβάλλοντος και οικοσυστήματος, εθελοντικές δράσεις, δημιουργία προτύπων αλληλεγγύης και κοινωνικής προσφοράς θα καλυτέρευαν στην πράξη μία κοινωνία. Πως όμως να ξεφύγουμε από τα πάθη μας και να κοιτάξουμε το κοινό καλό, όταν, τα χρήματα δεν φτάνουν, οι άχρηστες πληροφορίες που φτάνουν στον εγκέφαλό μας, είναι περισσότερες από τις χρήσιμες και τα πρότυπα που μας επιβάλλουν με γκεμπελίστικες τακτικές αυξάνουν και πληθαίνουν κάθε μέρα; Τι αυτοάμυνες να έχει ο σημερινός άνθρωπος μέσα σ ‘ ένα τόσο νοσηρό περιβάλλον ζωής;
Την απάντηση εδώ μας την δίνει μία και μόνο λέξη. Η συμμετοχικότητα. Να συμμετέχουμε λοιπόν σε πολιτιστικές – κοινωνικές – ανθρωπιστικές δράσεις.
Στον κόσμο, τον οποίο ζούμε χρειαζόμαστε την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Ο άνθρωπος, είναι τόσο δυνατός σαν οντότητα, που έχει τη δυνατότητα να καταφέρει το οτιδήποτε. Να ξεφύγουμε λοιπόν, από τα πάθη μας, να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις συλλογικότητας και να φτιάξουμε μία κοινωνία, όπου, η ζωή που μας χάρισε ο Θεός να είναι πράγματι το πιο ανεκτίμητο δώρο του.
