Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το περιστατικό με την πτώση του Γιώργου Παπανδρέου στη Βουλή, λόγω… χαλασμένης καρέκλας, ήταν από αυτά που προορίζονται να ντύσουν με χαμόγελο τη ζωή μας.
Όχι τόσο για την αυτοτελή, συγκυριακή αξία και σημειολογία του, αλλά για το πρόσωπο το οποίο αφορά. Τον πρωταγωνιστή της μικρής Ιστορίας μας. Τον… τελευταίο των Παπανδρέου, ή μάλλον έναν… κατά λάθος Παπανδρέου.
Το “παιδί της Αλλαγής”, όπως τον περιέγραφε η διαπλοκή στις αρχές της δεκαετίας του 2000, τότε που προσπαθούσαν να αποτρέψουν την άνοδο του Κώστα Καραμανλή και την κατάρρευση του συστήματος Σημίτη, έχει πρωταγωνιστήσει σε πλείστα περιστατικά… γκάφας.
Τη μεγαλύτερη ωστόσο γκάφα την επέβαλε στον ελληνικό λαό. Το Μνημόνιο της εθνικής καταστροφής και εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας, για το οποίο φυσικά κανένας ποτέ δεν έκανε μια σοβαρή έρευνα. Για το τι συνέβη εκείνους τους περίεργους και μοιραίους μήνες, από τη στιγμή που κέρδισε τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, μέχρι την άνοιξη του 2010, όταν μας ανακοίνωσε από το Καστελόριζο ότι… μας έσωσε.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, εκείνος που οι επικριτές του αποκαλούν μειωτικά… ΓΑΠ (στα αγγλικά, GAP σημαίνει… κενό) απέδειξε ωστόσο ότι διαθέτει χιούμορ και αυτογνωσία, λέγοντας ότι… είναι συνηθισμένος στις ηλεκτρικές καρέκλες. Δεν ξεκαθάρισε ότι, στις ηλεκτρικές καρέκλες… κάθισε έναν ολόκληρο λαό.
