Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Η γεύση που αφήνει στον μέσο Έλληνα ο δημόσιος βίος τις τελευταίες εβδομάδες είναι μάλλον πικρή.
Δεν είναι μόνον ότι η κορυφή σε μερικά από τα θεσμικά της επίπεδα φαίνεται να αδιαφορεί για την ενότητα και να μη λαμβάνει υπόψη της ότι όλοι, μικροί – μεγάλοι, στην ίδια λέμβο επιβαίνουμε. Αυτό είναι το «λιγότερο». Το περισσότερο είναι η δυσάρεστη οσμή που έρχεται από τη… λέμβο. Η δυσωδία που έρχεται. Η αηδία που προκαλεί η μυρωδιά της. Δείτε:
• Οι ολιγάρχες έχουν βάλει στη μέση τον πρωθυπουργό και δι’ ασήμαντον αφορμήν σε σχέση με τη συγκυρία (ναι, ασήμαντη αφορμή είναι ένα πρωτάθλημα μπροστά στην πρόκληση απώλειας εθνικής κυριαρχίας), ο ένας τον τραβά από τη μία και ο άλλος από την άλλη. Με στόχο να τον άγει και να τον φέρει. Λυπηρό. Αίσθηση συλλογικής μοίρας, μηδέν. Βουνά τυφλών και πληγωμένων εγωισμών, που καμία σχέση δεν έχουν με τις προτεραιότητες της πατρίδας μας, σκεπάζουν τον κίνδυνο και δεν τον βλέπουμε.
• Δημοσίευμα έγκυρης απογευματινής εφημερίδας -που αναιρέθηκε κακήν κακώς την επόμενη μέρα- εμφάνισε τη νέα Πρόεδρο της Δημοκρατίας να δειπνεί σε οικία συνηγόρου με κατασκευαστή δημόσιων έργων (η θιγείσα από την «ανακριβή» πληροφορία Πρόεδρος δεν διέψευσε πάντως το δημοσίευμα, όπως θα ανέμενε κανείς).
• Στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής για τη Novartis και στα κανάλια παρελαύνουν δικαστές, εισαγγελείς και πολιτικοί, πρώην εισαγγελείς. Αυτά που λέει ο ένας για τον άλλον, τα φοβερά και τρομερά, είτε αλήθεια είναι είτε ψέματα, δικαιώνουν καταρχάς την επανάσταση των 193 εφετών (+69 που ψήφισαν κατά της εξαίρεσης) που απείχαν από την Ολομέλειά τους στην ψηφοφορία για την εισαγγελέα Τουλουπάκη. Αν λένε αλήθεια οι τρεις εισαγγελείς (Ράικου, Αγγελής, Αθανασίου) σε όσα καταμαρτυρούν στον πρώην υπουργό Παπαγγελόπουλο, γεννάται αυτομάτως το ερώτημα γιατί περίμεναν να κληθούν από την Προανακριτική να τα πουν μετά τρία χρόνια και γιατί δεν κατέθεσαν αμέσως αναφορά εναντίον του στον Άρειο Πάγο τη στιγμή που τους έγιναν οι ωμές παρεμβάσεις. Τερτσέτη μέσα τους δεν είχαν; Εάν δεν λένε την αλήθεια και λένε ψέματα, τότε τίθεται το ερώτημα αν εν ενεργεία δικαστές είναι ενεργούμενα πολιτικών κομμάτων ή και επιχειρηματιών (ακούσαμε άφωνοι να καταγγέλλεται από τηλοψίας ότι ένας από τους τρεις είχε σχέση γνωριμίας με κορυφαίο επιχειρηματία, καναλάρχη, πρόεδρο ΠΑΕ).
Το να εμφανίζονται πάντως εκπρόσωποι της δικαστικής εξουσίας ενώπιον των εκπροσώπων της νομοθετικής εξουσίας, να δηλώνουν την αμνησία τους που δεν «δήλωσαν» εμβάσματα της Novartis στο οικογενειακό «πόθεν έσχες» ή να υποστηρίζουν ότι η υγρασία και οι πλημμύρες κατέστρεψαν συμβάσεις που είχαν συνάψει σύζυγοί τους με τη Novartis (την ώρα που οι ίδιοι ερευνούσαν το σκάνδαλο!) είναι κατάντημα για τη Δικαιοσύνη. Εξηγεί γιατί οι νέοι εφέτες έχουν «ανέβει στα κεραμίδια» και δεν θέλουν να απολογούνται για όλους αυτούς. Οπως εικάζω μετά βεβαιότητος επαναστατούν οι εφέτες διότι δεν θέλουν να ξαναδούν εν ενεργεία δικαστή και δη εισαγγελέα σε θέση πολιτικής ευθύνης (μέλος κυβέρνησης ή πρόεδρο ανεξάρτητης Αρχής – σχεδόν όλοι απέτυχαν).
Όπως προκύπτει από τα μέχρι στιγμής δεδομένα (στον κύριο Παπαγγελόπουλο προσέτρεχαν για συμβουλές λόγω επαγγελματικής οικειότητας η κυρία Ράικου, η κυρία Τσατάνη, ο κ. Αγγελής, ο κ. Αθανασίου), ούτε ο εισαγγελέας που γίνεται υπουργός γνωρίζει τα όρια και τις αποστάσεις που πρέπει να τηρεί από τέως συναδέλφους του ούτε οι δικαστές που βλέπουν τον πρώην συνάδελφό τους να γίνεται υπουργός γνωρίζουν επίσης τα όρια για να τα τηρούν.
Αμφότεροι νομίζουν ότι οι συνομιλίες και οι συναντήσεις τους είναι μεταξύ παλαιών συναδέλφων – φίλων και πως επιτρέπονται οι κοινωνικές συναναστροφές. Δεν είναι. Η πολιτική έχει άλλους όρους. Ειδικώς όταν «στραβώνουν» τα πράγματα. Το αποτέλεσμα όμως είναι -αυτό προκύπτει για όσους έχουν ελάχιστη γνώση τού τι διαμείβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες της Προανακριτικής- ότι η Δικαιοσύνη διασύρεται. Σε έναν επιβαρυμένο ορίζοντα από τις ωμές παρεμβάσεις των ολιγαρχών στην εκτελεστική εξουσία και σε μια εποχή που είναι ανοιχτές ενώπιον δικαστικών οργάνων μείζονες υποθέσεις δημοσίου συμφέροντος (με εμπλεκόμενους πολιτικούς και ολιγάρχες), η Δικαιοσύνη πληγώνεται. Τιτρώσκεται το κύρος της. Οι δικαστές δεν έχουν καμιά δουλειά να συναναστρέφονται ιδιωτικώς πολιτικούς, διαπλεκόμενους-μιντιάρχες, δημοσιογράφους και δεν ξέρω ποιον άλλο – αν αυτό συμβαίνει.
Δεν έχω αμφιβολία από τα νεότερα στοιχεία που κατατέθηκαν στην Προανακριτική ότι ο πρώην υπουργός Δημήτρης Παπαγγελόπουλος ελέγχεται για αρκετούς πολιτικούς χειρισμούς του κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανόν να του στοιχίσουν και την παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο. Αλλά ελέγχεται ως πολιτικός που παρενέβη τυχόν στη Δικαιοσύνη, μείζον θέμα αναμφισβήτητα. Ωστόσο οι μάρτυρες εισαγγελείς της Προανακριτικής ελέγχονται ως δικαστικοί λειτουργοί, ως φρουροί του νόμου, ως στελέχη που δεσμεύονται σκληρά από το εφαρμοστέο δίκαιο και δεν έχουν τα περιθώρια ελιγμών των πολιτικών: Οι καταθέσεις των τριών εισαγγελέων στην Προανακριτική συνιστούν, ενδεχομένως, τον ορισμό πειθαρχικών παραπτωμάτων που θα έπρεπε να διερευνήσει ένα πειθαρχικό συμβούλιο. Γι’ αυτό και ο πρόεδρός της κ. Μπούγας πρέπει με την ολοκλήρωση των εργασιών να τις στείλει… αμελλητί στον Άρειο Πάγο προς μελέτη. Η παράλειψή τους να καταγγείλουν τις τυχόν παρεμβάσεις στο έργο τους και τα ηθικά ασυμβίβαστα που έχουν προκύψει για τινές εξ αυτών αξιολογούνται ως σοβαρά.
Η Δικαιοσύνη μας χρειάζεται και αυτή την ανανέωσή της, για να μη χρησιμοποιήσω άλλες λέξεις με ιστορική φόρτιση, όπως κάθαρση. Και σίγουρα χρειάζεται την ηρεμία της και την ανεξαρτησία της. Εάν υπάρχουν σάπια σανίδια στους κόλπους της -αναφέρομαι γενικότερα τώρα με βάση όλα όσα συνέβησαν επί ΣΥΡΙΖΑ και συμβαίνουν τώρα, όχι στην υπόθεση Novartis-, αυτά θα πρέπει να ξηλωθούν.
Οι συστάσεις που συνοδεύουν τον πρόεδρο και τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου είναι άριστες. Τους έλαχε βαρύ φορτίο σε κρίσιμη συγκυρία, αλλά είμαι βέβαιος πως δύνανται να το φέρουν σε πέρας. Και ο κ. Ιωσήφ Τσαλαγανίδης και ο κ. Βασίλης Πλιώτας. Δεν θα τους υποδείξουμε εμείς τι να κάνουν όπως κάποιοι άλλοι, πολιτικοί και ΜΜΕ, προσφάτως. «Εισαγγελάτοι» δεν είμαστε. Τόσα χρόνια στην έδρα, άλλωστε, ξέρουν.
Η νεότερη γενιά δικαστών που δεν δέχεται μύγα στο σπαθί της και ζει σεμνά και ταπεινά, μακριά από τα σαλόνια, παρακολουθεί πάντως με αγωνία. Αγαπά το λειτούργημά της και θέλει να βλέπει δέος και σεβασμό στα μάτια των πολιτών στο άκουσμα της ιδιότητας του δικαστή. Οχι χλεύη, όχι τον αφορισμό «όλοι το ίδιο είστε». Καιρός για αποφάσεις, λοιπόν.
