Του Νίκου Φυλάγγελου
Εξαιρετική δύσκολη έννοια ο φιλελευθερισμός. Βαριά και… ασήκωτη για πολλούς, κυρίως όσους αυτοπροβάλλονται και αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι, ενώ στην πραγματικότητα εννοούν την ελευθερία των… δικών τους ιδεών. Και μόνο.
Το παράδειγμα με την απαράδεκτη αφίσα κατά των αμβλώσεων στους σταθμούς του Μετρό, είναι εμβληματικά αποκαλυπτικό. Προσπερνώντας την πολιτική επιλογή να κατέβει η αφίσα, ας σταθούμε στον κακό χαμό που έγινε κυρίως στα social media, από σχολιαστές, περσόνες, ανεπάγγελτους αλλά και πολιτικούς, οι οποίοι θεωρούν εαυτούς “προοδευτικούς” και… φιλελεύθερους. Ζητώντας να απαγορευτεί η αφίσα.
Δεν είναι τυχαίο ότι, τόσο το πολίτευμα της Δημοκρατίας όσο και η ιδεολογία του φιλελευθερισμού ανήκουν στις “μη επιθετικές” κληρονομιές της ανθρωπότητας. Περνούν από γενιά σε γενιά, ως δικαίωμα επιλογής. Όχι ως επιβολή καταναγκασμού. Γι’ αυτό και είναι τόσο συναρπαστικές. Τόσο η Δημοκρατία, όσο και ο φιλελευθερισμός.
Η ελευθερία ιδεών εκπέμπει φως. Και το φως αυτό δεν φοβάται το σκοτάδι μιας αποκρουστικής αφίσας συντηρητικών μυαλών. Αντιθέτως, όπως αποδείχτηκε, θα πρέπει να φοβάται το σκοτάδι του… δήθεν φιλελευθερισμού. Που έχει ξεχάσει να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Και έτσι, όπως έλεγε ο πραγματικά φιλελεύθερος Μάνος Χατζιδάκις, υποτιμά ότι… άρχισε να μοιάζει στο τέρας που, υποτίθεται ότι πολεμά.
ΥΓ: Δεν συμφωνώ ούτε μια λέξη από όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω, και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη, το δικαίωμά σου να λες ελεύθερα όσα πρεσβεύεις… Δυστυχώς, ο Διαφωτισμός συνεχίζει να ηττάται από τον Μεσαίωνα του δήθεν.
