Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η μελαγχολία που συνοδεύει κάθε ανάμνηση της παρουσίας του στο Οβάλ Γραφείο, θα μας οδηγούσε, με όρους ψυχολογικής διαχείρισης της περίπτωσής του, στην αναπόφευκτη επιλογή της… άρνησης. Να μην τον βλέπουμε, να μην τον ακούμε, να μην τον θυμόμαστε.
Επίσης η ψυχολογία ωστόσο, μας εξηγεί ότι, κανείς δεν βρήκε τη γαλήνη που αναζητούσε, αποφεύγοντας τη ζωή. Και για τις νεώτερες γενιές της ανθρωπότητας, ο Μπαράκ Ομπάμα λειτούργησε ως η τελευταία ευκαιρία “οξυγόνου” ιδεών και συμπεριφοράς. Ένας ηγέτης που δεν έχασε την ανθρωπιά του, στο πιο επώνυμο “Γραφείο” του πλανήτη.
Στο περιθώριο της σκληρής εσωκομματικής μάχης για το προεδρικό χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά και κυρίως στη συνέχεια, με φόντο την τελική αναμέτρηση για τον Λευκό Οίκο τον Νοέμβριο του 2020, η “φωτεινή” Αμερική περιμένει από τον πιο δημοφιλή Πρόεδρο των τελευταίων πολλών ετών, να λειτουργήσει ως… ιππικό.
Να ενώσει τους Δημοκρατικούς, κάτω από τον υποψήφιο που θα αναδειχθεί από την εσωκομματική διαδικασία, και στη συνέχεια να… σηκώσει από τον καναπέ τη “σιωπηλή πλειοψηφία” που το 2008 και το 2012 οδήγησε τον ίδιο στον Λευκό Οίκο.
Περιμένοντας τον Μπαράκ Ομπάμα, κατά το καβαφικό… “Περιμένοντας τους Βαρβάρους”. Με την προσδοκία, το επιλογικό συμπέρασμα να μην είναι κοινό: Και τώρα τι θα γίνουμε… χωρίς Βαρβάρους (τον Ομπάμα);
