Της Ελένης Κωστοπούλου
Στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, υπάρχουν, αναρίθμητα παραδείγματα περιπτώσεων ανθρώπων και ομάδων, που έδωσαν το σώμα και τη ψυχή τους, για τα αγαθά της ελευθερίας και της παιδείας.
Τα αγαθά αυτά στον 21ο αιώνα, θεωρούνται δεδομένα για τους νεοέλληνες, πολλοί όμως, απο τους οποίους, ξεχνούν είτε από άγνοια, είτε επιτηδευμένα τους ανθρώπους εκείνους, που μόχθησαν γι’αυτά. Η θυσία πολλών ανθρώπων από την εποχή της ελληνικής επανάστασης, μέχρι σήμερα, εδράζεται στην αρχαιότητα, όπου και τότε οι Έλληνες αγωνίζονταν για τις ίδιες αξίες.
Στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης και των συμφερόντων, ο κάθε άνθρωπος, δέχεται μία πληθώρα πληροφοριών, οι οποίες, δεν τον αφήνουν να ασχοληθεί ούτε με τα εθνικά ιδεώδη, και ούτε με τη λαμπρή ιστορία του τόπου μας.
Πόσοι άραγε νέοι γνωρίζουν το τι έγινε το 1821 και το 1940;
Μία έρευνα πάνω στο θέμα, πιστεύουμε ότι, θα έδινε απογοητευτικά αποτελέσματα.
Η πανσπερμία πληροφοριών, η κατασκευασμένη οικονομική κρίση και κοινωνικές παθογένιες, οδηγούν στον ατομισμό , όπου τελικά, περισσότερες οικογένειες στην Ελλάδα, αγωνίζονται για την επιβίωση, προκειμένου, να καλύψουν τις στοιχειώδεις φυσιολογικές ανάγκες και έτσι, αυτό που ονομάζουμε εθνική ταυτότητα περνάει σε δεύτερη μοίρα και αρχίζει έστω και με αργούς ρυθμούς να ξεθωριάζει.
Μέρος της ηθικής κρίσης που αναγνωρίζουν όλοι, είναι το ότι, οι νεοέλληνες δεν έχουν ως πρότυπα αναρίθμητους ήρωες της ελληνικής ιστορίας.
(Ας μη γίνει αναφορά για τα σημερινά πρότυπα που μας προβάλλουν, θα τα αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο).
Αφού ξεκαθαρίσαμε ότι, σημαντικές αιτίες για την απώλεια της εθνικής ταυτότητας, αποτελούν οι παράγοντες που αναφέρθηκαν, ας δούμε το πως θα μπορέσει αυτό το κλίμα να αναστραφεί.
Το τετράπτυχο οικογένεια – σχολείο – ΜΜΕ – κράτος, μπορούν να δώσουν σημαντικές λύσεις. Ειδικότερα, το σχολείο και κυρίως τα χρόνια της στοιχειώδους εκπαίδευσης, μπορούν
να καλλιεργήσουν πρότυπα στα μικρά παιδιά, όπως αυτό γινόταν στις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
Ας πάρουμε λοιπόν, τα καλά στοιχεία της παιδείας του 1970 -80-90 και να τα ενσωματώσουμε πάλι στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Αυτή θα είναι η “θυσία” των πολιτικών, που θα αποφασίσουν να ενσωματώσουν, παλιότερες εκπαιδευτικές πρακτικές στο εκπαιδευτικό μας σύστημα προς όφελος των νέων.
