Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Οι βόμβες, οι πόλεμοι, οι στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η δια των όπλων επαναχάραξη των συνόρων, όπως υπαγορεύεται από τους δρόμους της ενέργειας.
Αλλά τα «διαβατήρια» του ξενιτεμού έχουν κι άλλες σφραγίδες. Μιλάμε για εκείνα τα άλλα αίτια της προσφυγιάς (όπως η πολιτική προσφυγιά) που η πατρίδα μας και ο λαός μας τα έχουν γνωρίσει όσο λίγες χώρες στον κόσμο, από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα.
Σήμερα που η μεν ΝΔ θωπεύει την ακροδεξιά, τον φασισμό, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, που επιδιώκει να βαφτίσει την προσφυγιά σε (λαθρο)μετανάστευση που τα θύματά της δεν δικαιούνται ανθρωπιστικής αντιμετώπισης και «τσακώνεται» με τον ΣΥΡΙΖΑ που και το δικό του «γλειφιτζούρι» ουμανισμού έχει για σήμα κατατεθέν την ίδια Μόρια, την ίδια συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και τον ίδιο «ανθρωπισμό» του ΝΑΤΟ, ας δούμε ορισμένα κομμάτια από το παζλ της κοινωνικής «Γκουέρνικα» που βασιλεύει στον κόσμο και παράγει αυτό το διαρκές καραβάνι της στέρησης, της φτώχειας, της απελπισίας.
Ένα καραβάνι που οι Έλληνες πολύ πριν από τον ξενιτεμό λόγω Μνημονίων τον βίωσαν στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου, στα εργοστάσια της Γερμανίας, στα λαντζέρικα της Αμερικής, στα πέρατα της Αυστραλίας
(αντιγράφουμε από το βιβλίο «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε», εκδόσεις ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ,
διάθεση https://kapsimi.gr/einai-o-kapitalismos-ilithie):
«1. Το 50% του παγκόσµιου πληθυσµού στερείται την πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την ανθρώπινη ύπαρξη: τροφή, καθαρό νερό, οποιαδήποτε κοινωνική υποδοµή (στέγη, ηλεκτρικό, αποχέτευση, παιδεία, στοιχειώδη υγεία, περίθαλψη, κ.λπ.).
2. Περίπου 60.000 άνθρωποι πεθαίνουν ηµερησίως από την πείνα και τη δίψα. Οι µισοί, δηλαδή πάνω από 10 εκατοµµύρια το χρόνο, είναι παιδιά. Στο σύγχρονο κόσµο τους ένα παιδί κάθε 15 δευτερόλεπτα πεθαίνει από ιλαρά, κάθε 53 δευτερόλεπτα ένα παιδί πεθαίνει από κοκίτη.
3. Στις λιγότερο αναπτυγµένες χώρες του κόσµου το προσδόκιµο ζωής φτάνει µόλις τα 49 χρόνια και 1 στα 10 παιδιά δε χρονίζει.
4. Σχεδόν τα 2/3 των κατοίκων του πλανήτη επιβιώνουν µε λιγότερα από 3 δολάρια την ηµέρα.
5. Περίπου 1/4 των κατοίκων του πλανήτη τα βγάζει πέρα µε λιγότερο από 1 δολάριο την ηµέρα, ζώντας σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας.
Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει συµβεί το 1/6 της ανθρωπότητας να είναι θύµα υποσιτισµού. Κι όµως, ακούγεται εξωφρενικό, αλλά είναι η πραγµατικότητα: Θα έφτανε µόνο το 4% της περιουσίας των 225 πλουσιότερων κεφαλαιοκρατών για να εξασφαλιστεί τροφή για όλους τους κατοίκους της γης. Θα αρκούσαν οι περιουσίες των 7 πλουσιότερων ιδιωτών για να εξαλειφθεί για πάντα η φτώχεια. Αλλά αν ο καπιταλισµός είχε τέτοιες ευαισθησίες, δε θα ήταν καπιταλισµός (…)».
***
Ας δούμε μερικά στιγμιότυπα του «μοντέλου ζωής» που έχει εγκαθιδρυθεί πάνω στα ερείπια εκείνου του πάλαι ποτέ «Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφοσύνη»:
«Πρώτον: Η πολυεθνική NIKE προσέφερε πριν από µερικά χρόνια στον αθλητή Τζόρνταν το ποσό των 20 εκατοµµυρίων δολαρίων για να της διαφηµίσει, σε ένα βίντεο των 30 δευτερολέπτων, το νέο σχέδιο αθλητικών παπουτσιών της εταιρείας. Από τις πωλήσεις του νέου µοντέλου της η NIKE προσδοκούσε και πέτυχε εκατοντάδες εκατοµµύρια κέρδη.
Το ποσό αυτό, των 20 εκατοµµυρίων δολαρίων, που η NIKE έδωσε σε έναν άνθρωπο µόνο και µόνο για να της διαφηµίσει το προϊόν της είναι όσα πλήρωσε σε 30.000 ρακένδυτους Ινδονήσιους για να το κατασκευάσουν.
Δεύτερον: Για ένα σουτιέν που κατασκευάζεται στην Κίνα και το οποίο πωλείται από τα πολυκαταστήµατα Καρφούρ στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έναντι 20 ευρώ, ο ανασφάλιστος Κινέζος εργάτης που το παράγει αµείβεται µε 10 λεπτά του ευρώ. Δηλαδή, µε την πώληση ενός σουτιέν στην Ευρώπη, ο Γάλλος βιοµήχανος, ο Έλληνας µεγαλέµπορος και ο Κινέζος υπεργολάβος τους έχουν εξασφαλίσει την κάλυψη του εργατικού κόστους για την παραγωγή 200 σουτιέν (Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Επιστροφή στο µέλλον, εκδόσεις Λιβάνη).
Ποιο όµως το όφελος από την απηνή εκµετάλλευση των Ινδονήσιων και Κινέζων ειλώτων για τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους; Το περιγράφει η Lydie Neufcourt, µέλος του Εθνικού Γραφείου του Εργατικού Κόµµατος Βελγίου: «Αυτές τις µέρες 1.672 εργάτες στα σούπερ µάρκετ “Καρφούρ” αγωνίζονται ενάντια στο κλείσιµο των καταστηµάτων και τις απολύσεις. Σύµφωνα µε τα συνδικάτα, διακυβεύονται 5.000 θέσεις εργασίας µαζί µε τους συµβασιούχους ορισµένου χρόνου. Η “Καρφούρ”, o 2oς σε µέγεθος όµιλος διανοµών στον κόσµο, σκοπεύει να περικόψει πάνω από το 11% των 15.698 θέσεων εργασίας στο Βέλγιο, από τις οποίες οι 10.900 είναι θέσεις ελαστικών µορφών απασχόλησης που καταλαµβάνονται κυρίως από γυναίκες. Ο όµιλος “Καρφούρ” παρουσιάζει σαν αναγκαίες αυτές τις αναδιαρθρώσεις, παρά το γεγονός ότι το 2008 έλαβε πάνω από 129 εκατ. ευρώ κρατική επιχορήγηση, φορολογήθηκε µε συντελεστή µόλις 0,008% και είχε κέρδη πάνω από 300 εκατ. ευρώ» (Ριζοσπάστης, 3/4/2010.).
Τρίτον: Το Δεκέµβριο του 2010 η ηθοποιός Τζούλια Ρόµπερτς πρωταγωνίστησε σε διαφηµιστικό ιταλικής εταιρείας καφέ διάρκειας 45 δευτερολέπτων. Τα γυρίσµατα κράτησαν έξι ώρες, το διαφηµιστικό προβλήθηκε µόνο στην Ιταλία και µόνο κατά τη διάρκεια των γιορτών των Χριστουγέννων. Η αµοιβή της κυρίας Ρόµπερτς ήταν 1.000.000 ευρώ. Στη Βραζιλία, τώρα, τη χώρα όπου παράγεται το 1/3 της παγκόσµιας παραγωγής καφέ, πριν από λίγο καιρό δυο Βρετανοί δηµοσιογράφοι πήραν µια συνέντευξη από τον Έκτορ Φελίπε Σάντος, έναν γέροντα 92 χρονών που από τα 12 χρόνια του δούλευε στις βραζιλιάνικες φυτείες του καφέ. Όταν τον ρώτησαν ποιο είναι το µεγαλύτερό του παράπονο, τους απάντησε: «Δουλεύω από τότε που θυµάµαι τον εαυτό µου στις φυτείες του καφέ. Έχω πονέσει και έχω ταλαιπωρήσει όσο δεν µπορείτε να φανταστείτε τούτη τη σάρκα που κρατά ακόµα τα γέρικα κόκαλά µου σε σειρά. Έχω αρρωστήσει στα χωράφια του καφέ ώστε να µπορέσω να ζήσω την οικογένειά µου µε δεκάρες. Έχασα τη γυναίκα µου πριν 15 χρόνια στις φυτείες από υπερκόπωση, αλλά το µεγαλύτερό µου παράπονο ξέρετε ποιο είναι; Μέχρι σήµερα που βρίσκοµαι εδώ και σας µιλάω και έχοντας 92 χρόνια στην πλάτη µου, δεν έχω δοκιµάσει ποτέ τη γεύση του καφέ»…
Στις φυτείες και στην παραγωγή του καφέ απασχολούνται στη Βραζιλία περίπου 25 εκατοµµύρια άνθρωποι. Το µεροκάµατό τους δεν ξεπερνά τα 5 δολάρια ηµερησίως. Στη Βραζιλία, την όγδοη οικονοµία του κόσµου, µε την ακραία φτώχεια να πλήττει περί τα 20 εκατοµµύρια ανθρώπους, ένας εργάτης του καφέ, για να εισπράξει το ποσό που έλαβε η κυρία Ρόµπερτς για ένα διαφηµιστικό των 45 δευτερολέπτων, θα χρειαστεί να δουλεύει αδιάκοπα για 547 χρόνια…
Τέταρτον: Η εταιρεία Apple είδε τη χρηµατιστηριακή της αξία το 2009 να εκτινάσσεται στα 222 δις δολάρια. Η µεγάλη επιτυχία µιας εταιρείας που τη δεκαετία του ’90 κινδύνευε µε καταστροφή οφείλεται στο νέο της προιόν, το iPod. Όταν έγινε η παρουσίαση της νέας ταµπλέτας του iPod στο Τόκιο, που η τιµή της κυµαίνεται από 500 µέχρι 800 δολάρια, τα ειδησεογραφικά πρακτορεία µετέδωσαν από την Ιαπωνία ότι είχαν δηµιουργηθεί ουρές χιλιάδων αδηµονούντων αγοραστών έξω από τα καταστήµατα. Σε διάστηµα ενός µήνα η Apple είχε πουλήσει ένα εκατοµµύριο iPod.
Στις 28 Μάη του 2010, την ίδια µέρα δηλαδή που τα διεθνή πρακτορεία ανακοίνωναν την έλευση του νέου iPod, µετέδιδαν µια ακόµα είδηση: ο 13ος στη σειρά εργάτης της εταιρείας Foxconn στη νότια Κίνα που είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει ήταν ένας 25χρονος. Η απόπειρα σηµειώθηκε λίγες ώρες µετά την αυτοκτονία ενός άλλου 23χρονου συναδέλφου του που είχε πηδήξει από το µπαλκόνι του κοιτώνα του. Στο εργοστάσιο της Foxconn, µεταξύ άλλων εταιρειών (Sony, Nokia, Packard, κ.ά.) κατασκευάζονται και οι συσκευές της Apple. Οι εργάτες (ανάµεσά τους και όσοι αυτοκτόνησαν – όλοι κάτω των 25 ετών) δουλεύουν τουλάχιστον 12 ώρες την ηµέρα, έξι µέρες τη βδοµάδα, µε εξευτελιστικές αµοιβές των 300 δολαρίων το µήνα. Αµείβονται δηλαδή µε µηνιαίες αποδοχές που κινούνται κάτω από το ήµισυ της τιµής πώλησης ενός µόνο iPod. Εργάζονται σε καθεστώς «στρατιωτικής πειθαρχίας», χωρίς να επιτρέπεται να ανταλλάξουν ούτε µια λέξη µεταξύ τους κατά τη διάρκεια της δουλειάς.
Μετά το κύµα των αυτοκτονιών, που σύµφωνα µε το Παρατηρητήριο Εργασίας οφείλεται στη λειτουργία του εργοστασίου ως κάτεργου και στο γεγονός ότι αφενός η ανθρώπινη αξιοπρέπεια των εργατών καταρρακώνεται από το καθεστώς της εργοδοτικής τροµοκρατίας, αφετέρου η βιολογική τους αντοχή εξαντλείται από τις πολύωρες βάρδιες, η εταιρεία Foxconn σε συνεννόηση µε την Apple έλαβε µέτρα: ανακοίνωσε στους εργαζοµένους ότι θα πρέπει πλέον να δεσµεύονται εγγράφως ότι… δε θα αυτοκτονήσουν (Δρόµοι της Ειρήνης, τεύχος 49, Απρίλης-Ιούνης 2010). Εντούτοις, παρά τις ενυπόγραφες δεσµεύσεις, παρά τον αποκλεισµό των παραθύρων, παρά τα µέτρα υποχρεωτικής ψυχανάλυσης στα οποία υποβλήθηκαν οι εργαζόµενοι, το Γενάρη του 2011 µια ακόµα 25χρονη εργαζόµενη µπήκε στη λίστα των αυτόχειρων.
Αυτά συµβαίνουν πίσω από τα αγκαθωτά συρµατοπλέγµατα που περικλείουν τους λαούς στα εργοτάξια του φτηνού εργατικού κόστους (…)».
***
Δεν είναι, επομένως, μόνο ο πόλεμος. Είναι και η «ειρηνική» εκείνη πολιτική που παράγει τους πολέμους. Οι πόλεμοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνέχιση με άλλα μέσα αυτής της εγκληματικής «ειρηνικής» πολιτικής.
Ιδού το έγκλημα της «ειρήνης» τους, που κάνουν ότι δεν το γνωρίζουν όσοι παίζουν την κολοκυθιά, κρύβονται πίσω από τις έννοιες «πρόσφυγας» και «μετανάστης» και παριστάνουν τους «ανθρωπιστές» απέναντι στους μετανάστες όταν είναι πρόσφυγες αλλά όχι στους μετανάστες όταν… δεν είναι πρόσφυγες:
«(…) σύµφωνα µε το Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας της Διατροφικής Πολιτικής, αυτή τη στιγµή, τέσσερις δεκαετίες µετά την υπόσχεση του Κίσινγκερ στο Παγκόσµιο Συνέδριο Τροφίµων το 1974 ότι “µέσα στην επόµενη δεκαετία κανένας άντρας, γυναίκα ή παιδί δε θα πηγαίνει για ύπνο νηστικός”:
1. Η πείνα, σε σύνολο 122 αναπτυσσόµενων κρατών, να θεωρείται καθηµερινό φαινόµενο.
2. Σε 30 χώρες η πείνα να παίρνει “ανησυχητικές διαστάσεις”.
3. Σε 25 χώρες το πρόβληµα να αγγίζει τα όρια του “συναγερµού”.
4. Σε 4 χώρες να χαρακτηρίζεται “άκρως ανησυχητικό”.
Τα παραπάνω στοιχεία λένε κάτι πολύ απλό: την ίδια ώρα που πολυεθνικές, µονοπώλια, τράπεζες, χρηµατιστικοί όµιλοι επιχορηγούνται –λόγω… κρίσης– µε τρισεκατοµµύρια επί τρισεκατοµµυρίων, πάνω από τις µισές χώρες του ΟΗΕ πεινάνε!».
