Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Μια εξόχως πατριωτική κίνηση θα ήταν να κλείσουν και μετά να ξανανοίξουν με εντελώς διαφορετική μορφή οι ελληνικές κρατικές αμυντικές «βιομηχανίες». Η χώρα πρέπει να κάνει τεράστια άλματα τα επόμενα χρόνια προκειμένου να ενισχύσει την άμυνά της και να κλείσει την ψαλίδα με την Τουρκία. Δεν έχει ούτε μία μέρα για χάσιμο και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι.
Η τουρκική πολιτική ηγεσία υπέστη ένα μεγάλο σοκ το 1974, όταν το αμερικανικό Κογκρέσο επέβαλε το εμπάργκο στην πώληση εξοπλισμών λόγω της εισβολής στην Κύπρο. Πήρε την απόφαση να δημιουργήσει δική της πολεμική βιομηχανία. Εκμεταλλεύθηκε στο έπακρον την πάλαι ποτέ στενή σχέση με το Ισραήλ και πήρε από αυτό προηγμένη και ευέλικτη τεχνολογία.
Εμείς φροντίσαμε τα τελευταία 40 χρόνια να μετατρέψουμε τις κρατικές εταιρείες σε κακές ΔΕΚΟ, χωρίς σοβαρό μάνατζμεντ, με επικεφαλής στελέχη από τα κομματικά αζήτητα. Σοβαρά προγράμματα εκσυγχρονισμού και επισκευών έχουν βαλτώσει εδώ και χρόνια. Κανείς δεν ξέρει πόσο κοστίζει η μαύρη τρύπα αυτών των εταιρειών, οι οποίες δεν έχουν καταφέρει να συνδεθούν με ευρωπαϊκά ή άλλα δίκτυα παραγωγής υλικού γιατί δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις προδιαγραφές τους.
Η κακοδιαχείριση του συγκεκριμένου τομέα, σε συνδυασμό με τη σπατάλη και τη διαφθορά στους εξοπλισμούς, αποτελεί ένα πραγματικό και διαχρονικό έγκλημα του πολιτικού συστήματος. Λύσεις υπάρχουν. Ισραηλινές και αμερικανικές εταιρείες ενδιαφέρονται, σε συνεργασία με τις λίγες ελληνικές που δραστηριοποιούνται σοβαρά στον κλάδο, για να αγοράσουν ή να συνεταιρισθούν με τις κρατικές εταιρείες. Τις θέλουν προφανώς «καθαρές», κυρίως από τα βαρίδια και την αμαρτωλή κουλτούρα του παρελθόντος. Οπως θα ήθελε κάθε σοβαρός επενδυτής.
Το ελληνικό κράτος έχει μπροστά του σημαντικά προγράμματα εκσυγχρονισμού ή απόκτησης νέου υλικού. Ανθρώπινο ταλέντο στην έρευνα διαθέτουμε. Το Ισραήλ και ενδεχομένως οι ΗΠΑ θα «έπαιζαν» σε ένα νέο σκηνικό. Η Ελλάδα μπορεί να απαιτήσει, για κάθε δολάριο που ξοδεύει, να μένει κάτι πίσω σε παραγωγή αλλά και σε έρευνα και τεχνογνωσία. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει με το σημερινό καθεστώς.
Οι πολιτικοί μας, είτε είναι υπουργοί Οικονομικών είτε Αμυνας, αντιστέκονται και υπερασπίζονται το στάτους κβο. Αλλος γιατί φοβάται να τον κατηγορήσουν για ξεπούλημα κρατικής περιουσίας, άλλος γιατί απλώς έχει κάπου να διορίζει κόσμο. Βρισκόμαστε όμως σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης. Η πολιτική μας ηγεσία πρέπει να ομονοήσει και να συμφωνήσει σε ένα πρόγραμμα που θα μας βγάλει από το τέλμα και θα δώσει λύσεις στο αμυντικό πρόβλημα της χώρας ενισχύοντας ταυτόχρονα την ανάπτυξη και την έρευνα. Η αδράνεια και η ολιγωρία από εδώ και πέρα θα είναι ασυγχώρητες. Η γεωπολιτική συγκυρία είναι μοναδική, το ενδιαφέρον από το Ισραήλ και άλλους είναι ζωντανό τώρα, αύριο μπορεί να περάσει. Ο ψευτοπατριωτισμός όσων υπερασπίζονται το στάτους κβο είναι το φύλλο συκής για να κρύψουν τον άκρως πελατειακό και φαύλο τρόπο με τον οποίο χειρίσθηκαν διαδοχικές κυβερνήσεις τον τομέα της άμυνας.
