Γράφει ο Τάσος Παππάς
Πηγή: “Εφημερίδα των Συντακτών”
Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση συναγωνίζονται για το ποια από τις δύο έκανε τα περισσότερα προκειμένου να έρθουν πιο κοντά η Ελλάδα με τις ΗΠΑ (πόσο πιο κοντά; σχεδόν αυτοκόλλητες έχουν γίνει οι δύο χώρες), ποια από τις δύο έθεσε τις βάσεις για τη στρατηγική συνεργασία (λες και αυτή δεν υπάρχει από το τέλος του Εμφυλίου, έστω με κάπως διαφορετικούς όρους).
«Εμείς φέραμε τον Πομπέο στην Ελλάδα και υπογράψαμε τη νέα συμφωνία αμυντικής συνεργασίας», καμαρώνει η Δεξιά. «Εμείς είχαμε καταστρώσει το σχέδιο, εμείς είχαμε οργανώσει τα πάντα, εμείς βάλαμε τα θεμέλια γι’ αυτήν την ιστορική συμφωνία, ο δικός μας αρχηγός έγινε δεκτός στον Λευκό Οίκο από τον πλανητάρχη, ενώ ο δικός σας δεν κατάφερε να τον δει ούτε για ένα δεκάλεπτο στο περιθώριο της συνέλευσης του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη και δεν μπόρεσε να βγάλει ούτε μία αναμνηστική φωτογραφία», αντιτείνει το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Θα αναρωτηθεί κάποιος, με διάθεση να τσιγκλίσει τους αριστερούς που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ: «Ρε παιδιά, πού είναι εκείνα τα αντιαμερικανικά και τα αντιιμπεριαλιστικά που λέγατε στα νιάτα σας, εκείνα τα συνθήματα που φωνάζατε στις πορείες για τους Αμερικανούς, τους φονιάδες των λαών; Βαδίζετε στον δρόμο που χάραξε το ΠΑΣΟΚ, που κι αυτό διαδήλωνε μαζί σας πριν γίνει κυβέρνηση εναντίον του ΝΑΤΟ, των βάσεων και του ιμπεριαλισμού, αλλά όταν ανέλαβε να διαχειριστεί τις τύχες του τόπου ξέχασε όσα έλεγε την περίοδο που βρισκόταν στην αντιπολίτευση».
Αβολη η θέση των αριστερών που είδαν την παράταξή τους (με την ευρύτερη έννοια του όρου) και το 1981 και το 2015, μετά τις ανεπιτυχείς εφόδους στον ουρανό, να προσγειώνεται ανώμαλα στο έδαφος του ρεαλισμού. Το επιχείρημα που προβλήθηκε για να δικαιολογηθεί η αναδίπλωση ήταν ότι πρέπει οι σχέσεις μας με τις ΗΠΑ να είναι στενές, γιατί αυτές ως μεγάλη δύναμη μπορούν να εξουδετερώσουν τον βασικό κίνδυνο που μας απειλεί, δηλαδή την Τουρκία, η οποία με την αναθεωρητική στρατηγική της επιχειρεί να αλλάξει τα δεδομένα στην περιοχή.
Οι ΗΠΑ αν θέλουν, πράγματι μπορούν να συνετίσουν τους γείτονές μας. Θέλουν όμως; Ποια ανταλλάγματα θα ζητήσουν; Μέχρι τώρα έχουμε δει τα ανταλλάγματα που παίρνουν με τη νέα συμφωνία αμυντικής συνεργασίας (αναβάθμιση παλιών βάσεων, δημιουργία νέων, άπειρες διευκολύνσεις) και μια ρητορική από την πλευρά των αξιωματούχων τους περί παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου από την Τουρκία, την οποία καλούν να συμμορφωθεί. Καλές είναι οι συμμαχίες, αλλά μην περιμένουμε τα πάντα απ’ αυτές. Καλές οι δηλώσεις που καταγγέλλουν τις παράνομες συμπεριφορές της Τουρκίας, αλλά τις έχουμε ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν. Καλές είναι οι πιέσεις των Βρυξελλών, αλλά η Ευρώπη δεν διαθέτει στρατό. Καλή και η συμπαράσταση των άλλων χωρών της περιοχής, αλλά δεν πρόκειται να εμπλακούν πέρα από ένα σημείο.
Δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Η Τουρκία είναι σημαντική περιφερειακή δύναμη. Την υπολογίζουν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη και φοβούνται μήπως με τις επιλογές τους τη σπρώξουν στην αγκαλιά του Πούτιν. Η Τουρκία είναι μεγάλη αγορά. Την έχουν ανάγκη οι ευρωπαϊκές και οι αμερικανικές επιχειρηματικές ελίτ. Η Τουρκία ξέρει ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οπότε αυτό το διαπραγματευτικό χαρτί της χώρας μας έχει χάσει την αξία του. Συμπέρασμα: Στην περίπτωση που τα πράγματα φτάσουν στα άκρα, η Ελλάδα για να αποτρέψει δυσάρεστα γι’ αυτήν και την Κύπρο τετελεσμένα, θα στηριχτεί κυρίως στις δικές της δυνάμεις.
Ανάγωγα
Συρρικνώνει κι άλλο τα λειτουργικά της κόστη στην Ευρώπη η HSBC. Η βρετανική τράπεζα ετοιμάζεται να καταργήσει άλλες 10.000 θέσεις εργασίας. Παρά τις κινδυνολογικές ανακοινώσεις πάντως, το καθαρό κέρδος χρήσης της τράπεζας αυξήθηκε κατά 18,6% το πρώτο εξάμηνο του 2019 σε σύγκριση με πέρυσι, για να φτάσει στα 8,5 δισεκατομμύρια δολάρια. Τι γίνεται, ρε παιδιά; Η επιχείρηση έχει κέρδη, ωστόσο απολύει κόσμο; Ωραίο και δίκαιο σύστημα ο καπιταλισμός-καζίνο. Αλλά αφήστε τις γκρίνιες. Ως γνωστόν, δεν υπάρχει εναλλακτική. Ετσι θα πάμε μέχρι το τέλος. Το δικό μας; Του συστήματος; Θα δείξει.
