Η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να βγάλει τον Αλέξη Τσίπρα από το κάδρο των… περαιτέρω, στην κοινοβουλευτική διερεύνηση της υπόθεσης Novartis, ήταν στρατηγικά στοχευμένη και προσεκτικά μελετημένη.
Μετά από μια δεκαετία εθνικής καταστροφής λόγω των Μνημονίων, αλλά και διαμόρφωσης συνθηκών εθνικού διχασμού και εμφυλιοπολεμικού κλίματος στη δημόσια σφαίρα και τον πολιτικό κόσμο, ο σημερινός Πρωθυπουργός επιλέγει για τον εαυτό του τον ρόλο του «θεραπευτή».
Να είναι δηλαδή εκείνος ο οποίος θα φρενάρει την περαιτέρω παρακμή του πολιτικού κόσμου, θα παραμερίσει τον πειρασμό του ρεβανσισμού και της ικανοποίησης κάθε λογής άκρου, και θα επιτρέψει στην κοινωνία να περπατήσει στο εθνικό μέλλον χωρίς εκκρεμότητες και απωθημένα.
Φυσικά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης «παίζει εντός έδρας», καθώς η συνολική διαδρομή του στον δημόσιο βίο, έχει καταγράψει χαρακτηριστικά σύνθεσης, συνεννόησης και συναίνεσης. Με τη μετριοπάθεια να επικρατεί της υπερβολής, των άκρων και των ακροτήτων που τα συνοδεύουν.
Το Μέγαρο Μαξίμου διαβάζει σωστά τις καινούριες προτεραιότητες της εθνικής και κοινωνικής συγκυρίας. Και επιλέγει τη δοκιμασμένη στρατηγική του μεσαίου χώρου, που σχεδόν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες χαρίζει, όχι απλά εκλογικές νίκες, αλλά κάτι περισσότερο: Πολιτικές ηγεμονίες.
