Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
26 Ιουλίου σήμερα, ανήμερα της εορτής για τη μνήμη της Αγίας Παρασκευής, είχα τη διάθεση να αναφερθώ στα διαχρονικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Την υπογεννητικότητα, τις συνέπειες από την αλλαγή του κλίματος στη χώρα, στα δυστυχήματα από την οδική συμπεριφορά μας, στις συνεχιζόμενες απειλές της Τουρκίας προς τη χώρα μας. Η είδηση όμως που με συγκλόνισε, ακόμη μία φορά, είναι άλλη… Εικόνες μετά από έναν νέο βομβαρδισμό στη Συρία… Η προσπάθεια ενός επτάχρονου κοριτσιού, εγκλωβισμένο στα ερείπια πολυκατοικίας, να συγκρατήσει την εφτάμηνη αδερφούλα της που αιωρούταν στο κενό… Το «γιατί πάλι Θεέ μου…;» μου βγήκε αυθόρμητα.
Σκέφτομαι, πόσο αγνώμονες είμαστε ως άνθρωποι; Απέναντι στη ζωή! Απέναντι στον εαυτό μας! Απέναντι στον συνάνθρωπό μας! Πώς είναι δυνατόν να μην μπορούμε να αποτρέψουμε έναν πόλεμο; Να μην μπορούμε να συμβιώνουμε αρμονικά! Να αφήνουμε συμφέροντα να μας εξουσιάζουν! Να αναλωνόμαστε στα εφήμερα, στα ευτελή και στα ανούσια! Να μην διακρίνουμε τα πραγματικά ωφέλιμα! Να μην αγαπάμε, ειδικώς και γενικώς!
«Τι είναι ο άνθρωπος;», η αμέσως επόμενη ερώτηση! Ερχόμαστε, ζούμε, πεθαίνουμε! Γιατί δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτό το διάστημα βιώνοντας μια ευτυχισμένη συνύπαρξη με τους υπόλοιπους ανθρώπους; Γιατί δεν κάνουμε τη ζωή μας ευκολότερη, καλύτερη; Σεβόμενοι το περιβάλλον, τα δικαιώματα του διπλανού, την ύπαρξή μας την ίδια; Πόσο δύσκολο είναι να αντιλαμβανόμαστε τι είναι «αγαθό», «καλό» και «σωστό»; (…πότε δεν θα χρειάζονται αυτές οι λέξεις εισαγωγικά;… ) Γιατί ο καθένας πρέπει να καταλαβαίνει διαφορετικά τα …αυτονόητα; Υπάρχουν ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ! Όσο «προοδευτικά» και αν οραματίζονται κάποιοι τον κόσμο, όσες «ριζοσπαστικές» αλλαγές διαδραματίζονται στο πέρασμα του χρόνου, όσο πιο «εκμοντερνισμένα» διακρίνουν ορισμένοι το αύριο, υπάρχουν αξίες και ιδανικά που παραμένουν αναλλοίωτα!
Η ανθρώπινη ζωή, το φυσικό περιβάλλον (Συμπεριλαμβανομένου των ζώων και των λοιπών οργανισμών)! Η ειρήνη, η ελευθερία, η ευτυχία!
Γιατί αυτά να θεωρούνται ρομαντισμός και όχι ρεαλισμός; Ουτοπία και όχι βιώματα;
Συγχώρεσέ μας Θεέ μου για την αναξιότητά μας!
