Του Παναγιώτη Σφυρίδη
Καρδιοχειρουργού
Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια βρέθηκα μπροστά σε δράματα παιδιών, ενηλίκων ασθενών και των οικογενειών τους που είχαν την κακοτυχία να γεννηθούν με καρδιοπάθεια στην Ελλάδα. Είναι οι παθήσεις που περιλαμβάνονται στον όρο “Συγγενείς Καρδιοπάθειες”, δηλαδή για να το πω απλά “γεννιέσαι με ανωμαλία, ανατομική διαταραχή, πάθηση στην καρδιά” για την οποία πρέπει συνήθως να χειρουργηθείς. Δεν είναι λίγα τα παιδιά αυτά. Περίπου 600 κάθε χρόνο! Το φοβερό είναι ότι η κατάσταση σήμερα στην πατρίδα μας είναι σχεδόν η ίδια όπως και πριν 40 χρόνια! Παρά την πρόοδο της επιστήμης! Μην προσπαθήσει κάποιος να δικαιολογήσει την κατάσταση με την οικονομική κρίση της χώρας τα τελευταία χρόνια.
Θυμάμαι σαν χθές (είναι όμως κιόλας σχεδόν 10 χρόνια) την μάνα εκείνη με το βρέφος στην αγκαλιά της να πηγαινοέρχεται στον διάδρομο της κλινικής που εργάζομαι ώρες ατελείωτες και βάλθηκα να την παρατηρώ. Η μάνα κατάκοπη από την αυπνία και το παιδί ήτανε κυριολεκτικά απισχνασμένο, σκελετωμένο, έβλεπες το χτύπο της καρδιάς του στο στήθος του, με δυσκολία ανάσαινε και το δέρμα του μπλέ. Περίμενε να γίνουν οι εξετάσεις για να χειρουργηθεί, να βρει τη σωτηρία του. Τούτη την τελευταία εικόνα αντίκρυσα και προχθές το πρωί στον ίδιο διάδρομο. Για πολλοστή φορά σκεπτόμουνα, αυτή ήταν η μοίρα και ετούτου του παιδιού! Λάθος αρχική διάγνωση, λάθος χειρουργείο και τώρα νάτο να παλεύει για τη ζωή του ενάντια στη μοίρα αλλά και ενάντια σε εκείνους που πρώτα ανέλαβαν τάχα να το σώσουν! Δεύτερο χειρουργείο μέσα σε λίγες εβδομάδες με πολύ υψηλό κίνδυνο!
Λίγα 24ωρα μετά, βρέθηκα για λίγες ημέρες σε εκπαιδευτικό σεμινάριο σε καρδιοχειρουργική κλινική για παιδιά με καρδιοπάθειες στο Παρίσι. Μανάδες χαμογελαστές με αισιοδοξία, με βρέφη στην αγκαλιά τους ήρεμα, νηφάλια και ενίοτε χαρούμενα, σίγουρα δίχως την αγωνία της κάθε ανάσας για να κρατηθούν στη ζωή. Περνούσαν μπροστά μου αφήνοντας στην ψυχή μου μια αγανάκτηση και μαζί μια συντριβή για την αδικία. Την αδικία να γεννιέσαι με καρδιοπάθεια στην Ελλάδα!
