Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
«Οι εκλογές θα γίνουν στις 26 Μαΐου«. Οριστικό. Το είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, 5-6 φορές δημόσια. Αλλά φυσικά οι εκλογές δεν θα γίνουν στις 26 Μάιου. Γιατί απλούστατα πότε θα γίνουν δεν το αποφασίζει ο Μητσοτάκης. Και αυτός που το αποφασίζει επανέλαβε την Δευτέρα μιλώντας με τον Χατζηνικολάου: στο τέλος της τετραετίας -όπως είναι το κανονικό.
Από την επομένη κιόλας οι διατεταγμένοι κεκράκτες του Μητσοτάκη άρχισαν να σκούζουν:τον Οκτώβριο δεν θα βρει την ψήφο του! Και τι τους νοιάζει αυτούς; Τόσο το καλύτερο για τον δικό τους. Μόνο που ξέρουν ότι δεν είναι καλύτερο, είναι χειρότερο -σε βαθμό απόγνωσης.
Σιγά -αρχίζει να αναδύεται στον ορίζοντα το αδιέξοδο του Μητσοτάκη. Ο δρόμος που ακολούθησε ως τώρα δεν τον βγάζει εκεί που ήθελε. Δεν ξέρουμε πόσες φιλομητσοτακικές δημοσκοπήσεις θα μεσολαβήσουν ως τον Οκτώβριο. Σίγουρα όμως θα μεσολαβήσουν ορισμένα φιλο-τσιπρικά γεγονότα. Ας δούμε μερικά:
Οι ευρωεκλογές, στις οποίες θα καταρρεύσει το μυθιστόρημα του Θεοδωρικάκου και της κομπανίας των δημοσκόπων του ότι ο Μητσοτάκης καβάλησε ήδη το 35-46% και πάει για 40% και αυτοδυναμία. Συν το «διψήφιο» της Φώφης. Στις 27 Μαΐου θα κλαίνε μανούλες στη τη ΝΔ. Από τώρα καθαρίζουν το λαιμό τους όσοι θα βγουν στα κεραμίδια: «Πού πάμε μ’ αυτόν;». Τους προειδοποιεί ο Μεϊμαράκης, αλλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Η συμφωνία των Πρεσπών. Μέρα με τη μέρα η ιστορική μεταβολή των πραγμάτων στα Βαλκάνια, με τη σφραγίδα Τσίπρα και Ζάεφ, θα αναδύει τα πλεονεκτήματά της. Το κατάλαβαν ήδη οι 140 επιχειρηματίες που συνόδευσαν πρόσφατα τον Έλληνα Πρωθυπουργό στην πρωτεύουσα της Βόρειας Μακεδονίας. Οι εθνικιστές και οι μισαλλόδοξοι απομονώνονται διαρκώς στις τοπικές κοινωνίες.
Ο Τσίπρας δρέπει δάφνες που μπορεί να φτάσουν ως το Νόμπελ. Ο Μητσοτάκης όταν δεν αποδοκιμάζεται από τους «Μακεδονομάχους», που προέτρεπε να αποδοκιμάσουν τον Πρωθυπουργό, βάζει κάτι κοκοράκια να επεκτείνουν την ηλίθια θεωρία της «ανταλλαγής» μέχρι και τη Σουηδική Ακαδημία! Η βλακεία δεν έχει όρια.
Η πορεία της οικονομίας. Η Ελλάδα βγήκε δυο φορές στις αγορές. Παρά την πρόβλεψη Μητσοτάκη ότι δεν θα βγει γιατί βρίσκεται σε… τέταρτο Μνημόνιο, που τον υποχρέωσε στη γελοία θεωρία ότι οι επενδυτές αγοράζουν ελληνικά ομόλογα όχι γιατί εμπιστεύονται τον Τσίπρα, αλλά γιατί …περιμένουν αυτόν. Χειρότερα και από την αφήγησή για τον εξωγήινο.
Όσο πλησιάζουν οι εκλογές στον καμβά της οικονομίας θα υφάνουν και οι δυο πλευρές το μετεκλογικό σχέδιο τους. Ο Τσίπρας ό,τι είχε να πει το είπε: θα συνεχίσει με μεγαλύτερο δημοσιονομικής ελευθέριας με στόχο την αποκατάσταση της βλάβης των Μνημονίων από τους ασθενέστερους, την εξυγίανση και την ανάπτυξη.
Ο Μητσοτάκης -που διαβόητο Κέντρων Φιλελευθέρων Μελετών πέταξε στο πέταξε στο καλάθι τη δουλειά του Κωστή Χατζηδάκη- υπόσχεται να ισοπεδώσει τα πάντα, αν του δοθεί η ευκαιρία, μεταθέτοντας στους ιδιώτες την οικονομική και κοινωνική πολιτική. Αυτοί ξέρουν.
Τα σκάνδαλα. Το ένα από τα κόμματα- φυτώρια της διαφθοράς, κρέμεται ήδη στο τσιγκέλι αφού ο Λοβέρδος πήρε μαζί του και τη Γεννηματά. Το άλλο -που έχει περισσότερα στη καμπούρα του σε ό,τι αφορά τη Novartis -περιμένει τα συχαρίκια και τους ζώνουν τα φίδια. Εν αντιθέσει προς το Κινάλ, η ΝΔ θα ρίξει στα σκυλιά τον Άδωνι…,.
Η τελευταία γκάφα
Αν κάνουμε ταμείο ο λογαριασμός πέφτει βαρύς για τον Μητσοτάκη. Τίποτε από όσα θα συμβούν ως τον Οκτώβριο δεν θα είναι θετικό γι’ αυτόν. Για να κρύψει την απόγνωση ξεσαλώνει με τη ίδια σκηνοθεσία: αγοράζει ξανά τη «Σχεδία» στο δρόμο -εξοργίζοντας τον άνθρωπο που του την πούλησε.
Του ξαναστήνουν γιαγιαδες όπου περνάει για να του πουν «να φροντίσει για τα εγγόνια τους». Του εξασφαλίζουν συνεντεύξεις σε διεθνή ΜΜΕ όπου δεν έχει τι να πει και λέει ότι εκλογές θα γίνουν για τον μέλλον της Δημοκρατίας -και εμείς νομίζαμε ότι θα γίνουν για την Ευρωβουλή.
Ξαμολάει τους Κυρανάκηδες και την άμοιρη καινούργια πορτ παρόλ, που πήρε τη θέση της καπάτσας Σπυράκη, να ρωτάνε- μαζί με την Κωνσταντοπούλου -«πού πήγαν τα λεφτά που πήρε ο Πετσίτης «. Και τους Μπογδάνους να κάνουν μπούλινγκ στον Μεϊμαράκη, με αγνοία κινδύνου.
Πάντα οι εκλογές είναι ένα στοίχημα για το κόμμα που κυβερνάει, γι’ αυτό οι περισσότεροι πρωθυπουργοί αντιμετωπίζουν τη διεξαγωγή του σαν το Πάσχα, δηλαδή σαν κινητή εορτή. Ο Τσίπρας πρωτοτυπεί και σ’ αυτό: κάρφωσε τη σημαία στον Οκτώβριο του 2019 από το φθινόπωρο του 2015 και δεν την κουνάει.
Οργανώνει την Προοδευτική Συμμαχία, ως γέφυρα για να περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντροαριστερά, κρατάει σταθερά πορεία και περιμένει το Ιππικό: τη σιωπηλή πλειοψηφία. Όσους δεν χαμπαριάζουν από επικοινωνιακές κολοκυθοκορφάδες και μιντιακές μπαρούφες.
Ο Μητσοτάκης, αφού ζήτησε ή προέβλεψε εκλογές καμια 300ρια φορές ως τώρα, αφού είδε ήττες συμφορές, καταστροφές, προδοσίες και αποτυχίες να τον πλακώνουν, διαπιστώνει ότι «δεν έχει πλοίο γι’ αυτόν, δεν έχει οδό». Τα ψέματα τελειώνουν και τελειώνουν άδοξα.
Σαν τον Αβέρωφ που πήγε στις ευρωεκλογές του 1984 για να επιβάλει την Απαλλαγή από τον Ανδρέα Παπανδρέου- που ήταν τρισχειρότερος από τον Τσίπρα: έπινε, δεν είχε πάει φαντάρος, ήταν και πράκτορας των Αμερικάνων. Και την επόμενη φώναξε στην Κέρκυρα έναν νεαρό δημοσιογράφο της «Μεσημβρινής » ονόματι Νίκο Χατζηνικολάου και κατέθεσε τη παραίτησή του.
Κάποιοι διορατικοί διακρίνουν συνωστισμό ενδιαφερομένων να είναι αυτοί στους οποίους θα εξομολογηθεί ο Μητσοτάκης ότι το υψηλό αίσθημα ευθύνης του τον υποχρεώνει να παραδώσει στη σκυτάλη. Η ιδέα να δώσει στις ευρωεκλογές χαρακτήρα εθνικών εκλογών και δημοψηφίσματος θα αποδειχθεί η τελευταία γκάφα του.
