Του Μανώλη Κοττάκη
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Ας υποθέσουμε ότι ο Τσίπρας εννοεί όντως όσα λέει και ότι θα αναλάβει το ρίσκο να κριθεί στις ευρωεκλογές. Δεν το πιστεύω! Αντιθέτως, η ευρεία συγκέντρωση κεντροαριστερών δυνάμεων στα ψηφοδέλτιά του με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ετοιμάζεται για την τελική αναμέτρηση. Δεδομένου, μάλιστα, ότι έως αυτή την Παρασκευή -παραμονές της διεξαγωγής του συνεδρίου του ΚΙΝ.ΑΛ.- θα υπάρξουν εξελίξεις για τη Novartis προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι θα «σπάσει» την αναμέτρηση σε δύο Κυριακές και ότι στην πρώτη θα προκηρύξει και συμβουλευτικό δημοψήφισμα για την αναδρομική ισχύ του νόμου περί ευθύνης υπουργών στο σκέλος των δωροδοκιών.
Για την οικονομία της συζήτησης δέχομαι λοιπόν το βασικό σενάριο, ευρωεκλογές «σκέτες». Παρατηρώ κάτι που δεν μου αρέσει. Το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ για τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται, τον κόσμο της Αριστεράς και του Κέντρου, δείχνει αρκετά «γεμάτο». Περιλαμβάνει ιστορικά επώνυμα της Αριστεράς με στόχο τον διεμβολισμό του ΚΚΕ. Το όνομα «Πέτρος Κόκκαλης» λέει πολλά στους παλαιούς αριστερούς. Ο παππούς του υποψηφίου του ΣΥΡΙΖΑ, ιατρός, είχε ανέβει στο βουνό στον πόλεμο και μαζί με τον Σβώλο, τον πατέρα Σημίτη και άλλους συγκρότησε την πρώτη «επαναστατική κυβέρνηση» των Κορυσχάδων.
Το όνομα «Πλουμπίδης», πάλι, λέει πολλά στους ταλαιπωρημένους και διωγμένους της Αριστεράς. Το επώνυμο «Νάση» παραπέμπει στον παλαιό ηγέτη του Αγροτικού Κόμματος. Το επώνυμο «Σκοπούλης» παραπέμπει σε παλαιό βουλευτή της ΕΔΑ. Το επώνυμο «Τσάτσου – Παπαδημητρίου» παραπέμπει στους κορυφαίους συνταγματολόγους μας Τσάτσο και Παπαδημητρίου, που εκινούντο στον χώρο του Κέντρου.
Εάν προσθέσει σε αυτά κανείς τους αναγνωρίσιμους στη νεολαία Αλέξανδρο Νικολαΐδη (ολυμπιονίκης), Λυδία Κονιόρδου (ηθοποιός), Κώστα Αρβανίτη (δημοσιογράφος), Ραλλία Χρηστίδου (τραγουδίστρια), Γιάννη Μουζάλα (πρώην υπουργός Μεταναστευτικού) και τους αθροίσει εν τέλει στους ήδη εκλεγμένους ευρωβουλευτές του, καταλήγει σε δύο συμπεράσματα: Πρώτον, το 80% των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλη αναγνωρισιμότητα. Δεύτερον, καλύπτουν ένα ευρύ πολιτικό φάσμα από την Αριστερά έως το Κέντρο.
Ισχύει άραγε το ίδιο για το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ.; Αν εξαιρέσεις τους νυν ευρωβουλευτές, τους έμπειρους Βαγγέλη Μεϊμαράκη και Βασίλη Μιχαλολιάκο, τη βουλευτή Αννα Ασημακοπούλου, την ηθοποιό Πέγκυ Σταθακοπούλου, τον έμπειρο διπλωμάτη Αλέξανδρο Μαλλιά και τη Νίκη Τζαβέλα, δεν παρατηρείς το ίδιο «βάθος».
Το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. μπορεί κανείς να πει ότι διακρίνεται από τρία χαρακτηριστικά:
Αμέσως αναγνωρίσιμοι είναι οι μισοί. Το 50%. Δεύτερον, λείπουν από το ψηφοδέλτιο αυτή τη στιγμή το κέντρο βάρους και η ισόρροπη εκπροσώπηση όλων των τάσεων. Ενώ στην ουσία είναι ένα ψηφοδέλτιο που εκπροσωπεί άριστα το φιλελεύθερο πολιτικό Κέντρο, τα πρόσωπα που επέλεξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλουν χρόνο για να γίνουν γνωστά και στον τελευταίο Ελληνα.
Εχουν άριστα βιογραφικά, προέρχονται από τον χώρο των τραπεζών, της ναυτιλίας, των πανεπιστημίων, της Αυτοδιοίκησης, είναι ευρέως αποδεκτά στους επαγγελματικούς κύκλους τους, μα, όταν ανοίγεις τον δέκτη και ρωτάς «ποιος είναι αυτός;», δεν έχεις απάντηση. Θεωρώ λοιπόν καλόπιστα ότι το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. χρειάζεται δύο προσθήκες: πρόσωπα που να είναι επώνυμα και το βάρος του επωνύμου τους να έχει αντίκρισμα στο εκλογικό σώμα.
Και από τη στιγμή που η αναμέτρηση λαμβάνει χαρακτήρα δημοψηφίσματος, πρέπει να πάρει το ρίσκο ο Μητσοτάκης να τεθεί επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου. Μόνο τότε θα καταστεί σαφές ότι οι εκλογές αυτές δεν είναι χαλαρές.
Διαφορετικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει πόντους από το ευρωψηφοδέλτιο. Τόσους, ώστε να περιορίσει το εύρος της μεγάλης ήττας του και να την καταστήσει διαχειρίσιμη. Δεν είναι αυτό που θέλουμε!
