Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Δεν θαυμάζω τον Ορμπαν. Ούτε, βεβαίως, τον Σαλβίνι. Η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά στο σύνολό της γνωρίζει να αμφισβητεί αριστοτεχνικά την παγκοσμιοποίηση με εθνικούς όρους -μάχεται το Ισλάμ, την πολυπολιτισμικότητα, το μεταναστευτικό κύμα, διαχειρίζεται γενικώς «καλά» τον φόβο των δυτικών κοινωνιών απέναντι στον ξένο-, αλλά έχει ελάχιστα να πει όταν της τίθενται ερωτήματα για την οικονομία. Εκεί αδυνατεί. Δεν μπορεί να γίνει συγκεκριμένη. Οταν μεγαλώνει το γήπεδο, δυσκολεύεται. Είτε επιλέγει τον νεοφιλελευθερισμό, όπως παρατήρησε και ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ (λες και εκείνος έπραξε κάτι διαφορετικό με τα νεοφιλελεύθερα Μνημόνια που εφάρμοσε) είτε προσφεύγει σε γενικολογίες από το παρελθόν. Του τύπου «να ζήσουμε με αυτάρκεια, με τις δικές μας δυνάμεις» κατά το δόγμα του Ιωάννη Μεταξά.
Εν προκειμένω όμως υπάρχει μία θεμελιώδης διαφορά. Για τις κυρίες που φροντίζουν τη χαίτη των πελατισσών τους αλλά και για τους άνδρες φύλαξης κτιρίων που στις μέρες μας περιγράφονται με τον κακόηχο όρο «σεκιουριτάδες», για τους χιλιάδες απλούς ανθρώπους δηλαδή (οι οποίοι δεν έχουν ούτε τις γνώσεις ούτε τον χρόνο να εμβαθύνουν στον Φρίντμαν και τον Χάγιεκ) όλα ετούτα είναι ψιλά γράμματα. Σε αυτούς τους Ελληνες ο Ορμπαν και ο Σαλβίνι «φτάνουν» ως κάποιοι που με τη μάχη τους κατά της παράνομης μετανάστευσης προστατεύουν τους λαούς τους και τα κράτη τους.
Σε αυτούς τους Ελληνες που βλέπουν τη δική τους ζωή να διασαλεύεται από την ανυπακοή των μεταναστών να προσαρμοστούν στους κανόνες των δυτικών κοινωνιών, σε αυτούς τους Ελληνες που έχουν ως μόνη φιλοδοξία μια όμορφη ρουτίνα χωρίς απρόοπτα, υπάρχει ειλικρινής δυσκολία να γίνει κατανοητό γιατί τα δύο μεγάλα κόμματα στην Ελλάδα κοντράρονται για τον Ορμπαν. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει κάτι με το να επικρίνει συνεχώς τη Ν.Δ. ως «ορμπανική» -μάλλον καλό της έκανε μέχρι πρόσφατα- ούτε όμως και η Ν.Δ. κερδίζει κάτι με το να ετεροπροσδιορίζεται αποστασιοποιούμενη από τον Ορμπαν, ζητώντας τη διαγραφή του από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.
Στην πραγματικότητα τα κόμματα, κυρίως η Αριστερά, δείχνουν ανήμπορα να καταλάβουν τη μεταβολή που συντελείται στη βάση ορισμένων κοινωνικών τμημάτων του εκλογικού σώματος. Στην αρχή ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίμησε τη δυναμική των αντιδράσεων και των κινητοποιήσεων για το Σκοπιανό. Τώρα ο κόσμος στη Μακεδονία -τον οποίο ανοήτως κάποιοι χαρακτηρίζουν τάγματα εφόδου- κυνηγά τους υπουργούς του, οι οποίοι εκλιπαρούν προστασία από επίλεκτα σώματα κοκκινοφρουρών της ασφάλειας.
Τώρα ο κόσμος χαρακτηρίζει τις Πρέσπες την τρίτη μεγαλύτερη ήττα μετά τον «Αττίλα» και τα Ιμια. Επειτα ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίμησε το Μεταναστευτικό. Για να φτάσουμε σήμερα στο σημείο να θεριεύει η Ακροδεξιά στο Αιγαίο, τοπικοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να απειλούν με παραίτηση από το αξίωμά τους, κάτοικοι να διώκονται ποινικώς επειδή τόλμησαν να επανατοποθετήσουν τον σταυρό εκεί όπου βρισκόταν πάντοτε: στη γενέθλια γη τους. Και όταν αύριο στον ΣΥΡΙΖΑ γευτούν τους καρπούς της πολιτικής ανοικτών θυρών για τους μετανάστες, της αμφισβήτησης της εθνικής ταυτότητας με το Σκοπιανό και της προσβολής της θρησκευτικής πίστης για τον σταυρό, τότε εκεί έξω δεν θα υπάρχει κανένα σκιάχτρο του Ορμπαν για να τους σώσει.
Τα αυτά -όχι βεβαίως στον ίδιο βαθμό, σε πολύ λιγότερο- ισχύουν για την αντιπολίτευση. Ούτε η κομμώτρια ούτε ο σεκιουριτάς καταλαβαίνουν τι σημαίνει «ζητώ την αποβολή Ορμπαν από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα». Μπορεί να το καταλαβαίνει ο Γιούνκερ, μπορεί άλλα κέντρα, πάντως όχι αυτοί.
Οι πλέον υποψιασμένοι δε, αυτοί που ασχολούνται ολίγον με τα ιδεολογικά και παρατηρούν τη χρονική αλληλουχία των εξελίξεων (πρώτα έθεσε το ζήτημα ο Τσίπρας, μετά αντέδρασε η παράταξη), εκλαμβάνουν την πρωτοβουλία της Ν.Δ. για αποπομπή του Ορμπαν από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ως «αμυντική κίνηση» απέναντι στην επιθετικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζει κανείς ότι οι πολίτες έχουν τον χρόνο να ενημερωθούν για το γεγονός ότι το ίδιο αίτημα με τη Ν.Δ. έχουν προηγουμένως καταθέσει στο ΕΛΚ το φινλανδικό κόμμα Kokkoomus, το Σουηδικό κόμμα Νya Moderarna και άλλα επτά ακόμη;
Εν πάση δε περιπτώσει, υπό τις πλέον ιδανικές συνθήκες και αν πολιτεύεσαι, ολόσωστη και αν είναι η απόφασή σου -μπορεί να κάνουμε λάθος εμείς-, οφείλεις να εξηγείς. Εάν δεν εξηγείς, κανείς δεν καταλαβαίνει. Αν δεν εξηγείς, ρισκάρεις να συμβεί ό,τι στην Ισπανία (η Δεξιά έχει τριχοτομηθεί), ό,τι στην Ιταλία (έχει επανιδρυθεί), ό,τι στην Εσθονία χθες (17,8% το αντιμεταναστευτικό κόμμα στις εκλογές). Το παν είναι να ενσωματώνεις. Οχι να διώχνεις. Και ας φωνάζει ο Τσίπρας όσο θέλει. Αν, πάλι, επιμένεις για το δίκαιο της άποψής σου, τότε πρέπει να πλήξεις τον Ορμπαν με εθνικούς όρους, όχι ευρωπαϊκούς: Εκείνος προστατεύει μεν τον λαό του, αλλά εις βάρος του δικού σου λαού! Οχι εις βάρος της Ευρώπης γενικώς. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν και η κομμώτρια και ο σεκιουριτάς.
