Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ο μεγάλος πρωταγωνιστής του “χρυσού αιώνα της διαπλοκής” επανήλθε με πάταγο στην καθημερινότητα του δημοσίου βίου εσχάτως, με δυο αφορμές.
Η πρώτη, ήταν… χαριτωμένη. Η υποψία ότι, εκείνος ή ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα μπορούσαν να προωθηθούν στην Προεδρία της Δημοκρατίας το 2020, μιας προοπτική τόσο… ανατριχιαστική, που η εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας Μαρία Σπυράκη έσπευσε να διαψεύσει με ταχύτητα αστραπής.
Η δεύτερη, ήταν… σκοτεινή. Οι νέες αποκαλύψεις του Θόδωρου Τσουκάτου για τις υπερτροφικές “δωρεές” επιχειρηματιών στο ΠΑΣΟΚ, την εποχή ηγεσίας του “καταλληλότερου”.
Ας εστιάσουμε στη δεύτερη φορά. Για νιοστή φορά, ο, κατά τον Κώστα Καραμανλή, “αρχιερέας της διαπλοκής”, μένει εκτός κάδρου αναζήτησης ευθυνών και ενοχής.
Λογικό, αν μετρήσει κανείς πόσα… ορφανά και ευεργετημένα από τον ίδιο, συνωστίζονται σήμερα στους προθαλάμους πολιτικών αρχηγών, ή σε καίρια πόστα σε ΜΜΕ.
Από κόμματα και συστημικά ΜΜΕ δεν θα περίμενε κανείς τίποτα διαφορετικό.
Από τη Δικαιοσύνη όμως; Λειτουργεί επιτέλους κράτους δικαίου σε αυτή τη χώρα, έστω στη βάση της… ατομικής πρωτοβουλίας δικαστικών λειτουργών;
Δεν υπάρχουν εισαγγελείς που, να έχουν το… τηλέφωνο του κ. Σημίτη; Ή έστω, να το ζητήσουν.
Έτσι, για το… γαμώτο.
Για να μας λυθούν κάποιες απορίες, για την πιο “λερωμένη” διακυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, που άνοιξε το δρόμο για την εθνική χρεοκοπία του 2010.
