Αλ. Παπαχελάς: Ο κίνδυνος να γίνει η πολιτική ένα κλειστό επάγγελμα για συγγενείς και… ανθρώπους που δεν θα έβρισκαν αλλού δουλειά

​​Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εποχής μας είναι το γεγονός πως ελάχιστοι σοβαροί άνθρωποι θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική ή τον δημόσιο βίο γενικότερα. Και ποιος μπορεί να τους ψέξει γι’ αυτό; Η πολιτική έχει γίνει ένα εξτρίμ σπορ για πολύ γερά νεύρα και στομάχια. Στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αυτό που αποκαλούσαμε παλιά «καμίνι» έχει γίνει Κολοσσαίο. Κάθε έννοια ιδιωτικότητας έχει χαθεί. Προσωπικότητες δολοφονούνται στο Διαδίκτυο είτε λόγω «συμβολαίου» είτε επειδή η κερκίδα θέλει αίμα στην αρένα. Οποιος μπλέκει με την πολιτική ή το Δημόσιο και κάνει το λάθος να βάλει την υπογραφή του σε μεγάλες αποφάσεις είναι βέβαιο ότι θα τρέχει για αρκετά χρόνια στα δικαστήρια. Πρόκειται για μια άνιση μάχη με μεγάλα και μικρά συμφέροντα, την αργή και μη λειτουργική Δικαιοσύνη, συντεχνίες και απλώς παρανοϊκούς ανθρώπους.
Ακόμη και όσοι θέλουν πραγματικά να προσφέρουν στον τόπο αντιλαμβάνονται γρήγορα τον βαθμό δυσκολίας. Βλέπουν, επίσης, πως οι απολαβές τους είναι μικρές. Εννοούμε ασφαλώς τις νόμιμες, γιατί υπάρχει και το είδος που ζει με χορηγίες… Αν λοιπόν είσαι σοβαρός άνθρωπος, που σκοπεύεις να παράγεις έργο και δεν θέλεις να γίνεις όμηρος ή υπάλληλος οποιουδήποτε, πρέπει να είσαι πολύ γενναίος για να κάνεις το βήμα.
Είναι και ο σταυρός που δεν βοηθάει. Διαμαρτυρόμαστε συνεχώς για το πολιτικό προσωπικό μας, αλλά συνεχίζουμε να στέλνουμε τηλεμαϊντανούς στο Κοινοβούλιο και όχι σεμνούς, καταξιωμένους συμπολίτες μας. Αφήστε που ο σταυρός έχει μια μαγική ιδιότητα να μεταλλάσσει σοβαρούς ανθρώπους σε σαχλούς και φαύλους.
Για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι μόνο ελληνικό το πρόβλημα. Κοιτάξτε τι γίνεται στη Μεγάλη Βρετανία, που έχει παράδοση και βάθος θεσμών. Δείτε ποιοι θεωρούνται πιθανοί διάδοχοι της Μέι και θα καταλάβετε πόσο δομικό και παγκόσμιο είναι το ζήτημα.
Οι άνθρωποι που επιτυγχάνουν στη ζωή παλεύοντας προτιμούν τον ιδιωτικό τομέα. Οταν πιέζονται από πολιτικούς αρχηγούς για να μπουν στην πολιτική, απαντούν μονότονα: «Ο,τι θέλεις, πρόεδρε. Να βοηθήσω, αλλά με την πολιτική και το Δημόσιο δεν μπλέκω». Ο κίνδυνος είναι να γίνει η πολιτική ένα κλειστό επάγγελμα, για συγγενείς, ανθρώπους που δεν θα έβρισκαν αλλού δουλειά και κομματικά στελέχη.
Πώς θα ξεφύγουμε από αυτήν την παγίδα; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Σίγουρα πρέπει να γίνουμε όλοι εμείς οι ψηφοφόροι πιο απαιτητικοί πελάτες. Nα σταματήσουμε να στέλνουμε στη Βουλή  «νούμερα» ή ανθρώπους που δεν κόλλησαν ποτέ ένα πραγματικό ένσημο. Και ταυτόχρονα, να δοθούν κίνητρα, αλλά και κάποια θεσμική προστασία για όσους τολμηρούς αποφασίσουν να… μπλέξουν.