Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης ανήγγειλε -με φόντο την τότε δημοσιογραφική ομάδα του -την ίδρυση του Ποταμιού κάποιος του έγραψε: «Σταύρο, άστο δεν τόχεις». Πράγματι ήταν μια απροετοίμαστη κίνηση, την οποία απεικόνισε εύστοχα ο Βαγγέλης Βενιζέλος: «Μια τηλεοπτική εκπομπή που προσπαθεί να γίνει κόμμα».
Ο ίδιος ο Σταύρος ήταν ανεκπαίδευτος για το ρόλο του πολιτικού αρχηγού. Και πρωτίστως για το ρόλο για τον οποίο τον προόριζαν όσοι έσπευσαν να του προσφέρουν γραμμές υποστήριξης. Αυτό τον άφηνε εκτεθειμένο στην κριτική ότι το κόμμα είναι δημιούργημα της διαπλοκής για να ανακόψει τον Τσίπρα. Κατά τον τρόπο που είχε στήσει ο Γ. Καρατζαφέρης τον ΛΑΟΣ κατά του Καραμανλή.
Ενθουσιασμένος από την καλή σχετικά υποδοχή που είχε δεν έδωσε σημασία σ’ αυτές τις επικρίσεις και δεν επιχείρησε καν να τις διασκεδάσει στην αρχή. Αντίθετα απολάμβανε και τη δημοσιότητα και την εισροή προσώπων για τη στελέχωση του κόμματος και των ψηφοδελτίων. Χωρίς να εξετάσει ποιος έστελνε ορισμένους από αυτούς και ποιο ρόλο προορίζονταν να παίξουν δίπλα του.
Αρκέστηκε στο «πέρασμα» που είχε σε τμήμα της κοινωνίας ένα νέο κόμμα, με πρωτοποριακή» γραφή» σε σχέση με τους άλλους. Και τα πρώτα ποσοστά του δεν ήταν άσχημα. Αλλά ήταν σα να πέφτει νερό σε τρύπιο πηγάδι. Οι ψήφοι πήγαν σε ένα κόμμα που δεν είχε διακριτή ιδεολογία, στέρεη πολιτική, περιεκτικό πολιτικό λόγο και δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει οργανωτικό ιστό.
Στη Βουλή ο Σταύρος υστερούσε, αρκούμενος με κείμενα που περιείχαν φραστικά σχήματα με ενδιαφέρον, αλλά όχι ουσία. Δίπλα του άρχισαν να φαίνονται οι βαβυλωνιακές όψεις του κόμματος. Για να κρατήσει το μαγαζί σε μια σειρά ο ίδιος , το προσωποποίησε. Αλλά τότε δέχθηκε επικρίσεις για αυταρχισμό.
Εκ παραλλήλου όμως εκδηλώθηκαν οι πραγματικές προθέσεις των υποστηρικτών και των «προσωπικοτήτων» που είχαν εν τω μεταξύ ρόλους, ειδικά στη Βουλή. Οι «σπόνσορές» τους ήθελαν το Ποτάμι σε διατεταγμένο ρόλο, να ψηφίζει καθ’ υπόδειξη αλλά και να προσανατολίζεται έτσι και το προέβαλαν. Τα σούρτα-φέρτα με τον Μητσοτάκη και οι «αρραβώνες» με την Φώφη Γεννηματά έδειχναν ότι δέχεται το ρόλο φτωχού συγγενή στον Νεομητσοτακισμό.
Όταν αντέδρασε άρχισε με κυνισμό η αποδόμησή του, αρχίζοντας από τους βουλευτές του. Κάποιοι διοχετεύθηκαν στη Γεννηματά για να γίνει… τρίτο κόμμα στη Βουλή. Οι υπόλοιποι άνοιξαν υπόνομο προς τη ΝΔ. Άλλοι έμειναν πίσω καθ’ υπόδειξη, ενώ είχαν κλείσει ήδη θέση στα …ψηφοδέλτια του Μητσοτάκη -που κάτι ανάλογο έκανε και με το Κινάλ.
Όταν ο Σταύρος έδειξε καθαυτά ότι δεν σκοπεύει να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις του προέδρου της ΝΔ ειδικά στο Μακεδονικό – αρχίσαν οι δημόσιες απειλές από διατεταγμένες πένες.
Δεν υπέκυψε και τιμωρήθηκε με αφαίρεση του ρόλου ως αρχηγού στη Βουλη. Ήταν η τιμωρία του. Την οποία διευκόλυνε έχοντας κάνει ο ίδιος εν τω μεταξύ με αψυχολόγητο τρόπο ένα ακόμη λάθος: τη διαγραφή του Σπύρου Δανέλλη, που δεν σκόπευε να τον εγκαταλείψει, αλλά απλώς ως παλαιότερος μεταξύ τους, έδειχνε το δρόμο.
Ισχυρά πλεονεκτήματα
Πολλοί λένε ότι ήλθε το τέλος για τον ιδρυτή του Ποταμιού. Στην πραγματικότητα όμως τώρα είναι η αρχή. Αν έχει ισχυρή βούληση και πάρει να πράγματα από την αρχή θα βρίσκεται στην επόμενη Βουλή, χωρίς κηδεμόνες και υποβολείς. Μόνο με τις δικές του δυνάμεις. Όπως είπε ο ίδιος, τον σακάτεψαν, αλλά είναι ακόμη ζωντανός.
Ως τώρα είχε «δουλείες» που δεν του επέτρεπαν να λειτουργήσει με αυτονομία. Αλλά πλέον έχει πλήρη ελευθερία κινήσεις και επιλογών. Από αυτή τη άποψη βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή του για συγκεκριμένους λόγους.
Πρώτο: Τις τελευταίες μέρες μπορεί να έχασε βουλευτές, αλλά κέρδισε τη συμπάθεια της κοινής γνώμης που διακρίνει τη οργανωμένη επιχείρηση του συστήματος Μητσοτάκη να λεηλατήσει το Ποτάμι και του συμπαραστέκεται.
Δεύτερο: Στο πολιτικό σύστημα υπάρχει ανάγκη για έναν πολιτικό σχηματισμό με τα χαρακτηριστικά του Ποταμιού και για πολιτικούς σαν τον Θεοδωράκη -ως προς το ύφος της δημόσιας παρουσίας και το νεωτερίστικο στυλ άσκησης πολιτικής. Κανείς άλλος δεν μπορεί να καλύψει αυτό το κενό.
Τρίτο: Στην κοινωνία υπάρχει ακόμη ακροατήριό για τον Σταύρο και δυνάμεις που μπορούν να εδραιώνουν στη παρουσία του Ποταμιού στην επομένη Βουλή, καθώς δεν μπορεί να τις εκπροσωπήσει άλλο σχήμα. Παρά την αποδυνάμωση του μεταξύ των πολιτών δεν υπάρχει εναντίωση στο πρόσωπό του. Το αντίθετο. Τον αντιμετωπίζουν ως θύμα ενός συστήματος, όπως κάποτε τον Δημ. Τσοβόλα και αυτό είναι επαρκής εκλογική βάση.
Τέταρτο: Με τις τελευταίες κινήσεις του αναδείχθηκε ότι παρά τα σλάλομ, η τελική επιλογή του είναι να αγκυροβολήσει στη Δημοκρατική παράταξη από -από την οποία προσέρχεται άλλωστε ο ίδιος. Συνεπώς μπορεί να πάρει μέρος στις διεργασίες ανασυγκρότησής της Κεντροαριστεράς, ως μια συνιστώσα της. Ετσι καταρρίπτεται η προπαγάνδα ότι » θα πάει με τον Μητσοτάκη», ότι όλοι ξέρουν ότι η χημεία του με τον Τσίπρα είναι καλή, ενώ με τον Κυριάκο τον χωρίζουν πολλά.
Πέμπτο: Υπάρχουν πάντα σε κάθε νομό αξιόπιστα πρόσωπα που μπορούν να στελεχώσουν τα ψηφοδέλτια ειδικά του Ποταμιού με πιο αυθεντικό τρόπο σε σχέση με τη φυσιογνωμία του και να συσπειρώσουν τις τοπικές κοινωνίες γύρω του. Αρκεί να απευθυνθεί ο ίδιος σ’ αυτούς χωρίς μεσολαβητές και να αγωνιά να βρει «προσωπικότητες».
Εν κατακλείδι, ο Σταύρος ξεκίνησε άσχημα, έκανε λάθη, αλλά στην πορεία ωρίμασε, κυκλοφόρησε, έμαθε και ξέρει πώς να δράσει στο πολιτικό πεδίο με την δυνάμεις του. Τώρα έχει εμπειρία και γνώση.
Εφόσον σταθεροποιήσει την δημοκρατική ταυτότητα του κόμματος του, μπορεί να γίνει αξιόπιστος εταίρος των άλλων δυνάμεων της Δημοκρατικής Παράταξης, με σαφή διαχωρισμό από τη Δεξιά. Να είναι ο εαυτός του και οι άνθρωποι που θα τον ακολουθούν να μην είναι στρατολογημένοι από τρίτους για τη χειραγώγησή του.
Αντίθετα να συνδέονται μεταξύ τους με σύγχρονες αντιλήψεις, με προοδευτικούς ιδεολογικούς δεσμούς, να ασκούν ενιαία και καθαρή πολιτική υπέρ της κοινωνίας και των πολλών και να έχουν τον ίδιο προγραμματικό λόγο- στο πλαίσιο των μεταμνημονιακών προσανατολισμών της Δημοκρατικής Παράταξης.
Πότε άλλοτε δεν ήταν πραγματικά τόσο ευνοϊκές οι προϋποθέσεις για το μέλλον του.
