Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Ως πολιτικός ο Αλέξης Τσίπρας έχει ένα σπουδαίο προσόν: κάνει λάθη, αλλά τα διορθώνει. Στην περίπτωση Καμμένου όμως άργησε. Έπρεπε να τον απομακρύνει -από υπουργό- όταν άρχισε να παραβιάζει προκλητικά και σε ζωντανή μετάδοση τον βασικό κανόνα συγκρότησης και λειτουργίας των κυβερνήσεων: ότι διαφωνία υπουργού με τον Πρωθυπουργό δεν νοείται. Υπουργός που διαφωνεί με τον Πρωθυπουργό είτε παραιτείται, είτε αποπέμπεται. Στοιχειώδες Γουότσον.
Ο Τσίπρας το ανέχθηκε, προφανώς για να μη διαταράξει την πορεία εξόδου από το Μνημόνιο -που ήταν η βασική συνθήκη σύμπραξης με τον Καμμένο. Αλλά και γιατί σ’ αυτά τα θέματα είναι διστακτικός. Είναι αμφίβολο αν σήκωσε ποτέ το τηλέφωνο να «κατεβάσει καντήλια» σε υπουργό. Είναι θέμα χαρακτήρα.
Η καθυστέρηση στην αποπομπή Καμμένου -πάλι καλά που έγινε με πρωτοβουλία του Τσίπρα και όχι κατά τον …σχεδιασμό του Καμμένου- είχε συνέπειες σε ένα μέτωπο που μόλις τώρα αρχίζει να διαμορφώνεται: την συγκρότηση της νέας Κεντροαριστεράς. Με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και συνιστώσες τη ΔΗΜΑΡ, το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ και άλλες δυνάμεις από το κέντρο ως τις παρυφές του ΚΚΕ.
Αν είχε φύγει ο Καμμένος το καλοκαίρι δεν θα υπήρχε εμπόδιο στην ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στις γραμμές του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος- παρότι ορισμένα στελέχη του το απεύχονται, καθώς αντιλαμβάνονται ότι θα δημιουργηθεί νέα δυναμική που θα τους ξεράσει. Θα συνέβαινε όμως.
Αυτομάτως θα λειτουργούσε σαν ευρωπαϊκή σφραγίδα στην ανάληψη από τον Αλέξη Τσίπρα της ηγεσίας χώρου που συνθέτει την ελληνική Κεντροαριστερά με την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Με αυτή τη εξέλιξη θα συντονίζονταν οι δημοκρατικές δυνάμεις και τα συναφή κόμματα -λόγω πίεσης από τη βάση τους.
Ήδη τώρα θα συζητούσαμε πως θα συνταχθούν εκλογικά για να αποτραπεί η επιστροφή της Δεξιάς και της διαπλοκης. Και με ποιο μεταμνημονιακό πρόγραμμα θα συγκυβερνήσουν, μετά τις εκλογές, για να διατηρηθεί η πορεία εξόδου από την κρίση.
Κανείς δεν θα μπορούσε να αντισταθεί σ αυτό το ρεύμα: ή από εδώ ή από κει. Ο Θεοχαρόπουλος, ο Θεοδωράκης, πολλοί από την ομάδα του Γ. Παπανδρέου και από το ΠΑΣΟΚ- εγκαταλείποντας το Κινάλ τη Φώφης-θα συντάσσονταν με το σχηματισμό που έχει ως βασική συνιστώσα τον ΣΥΡΙΖΑ και επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα.
Έστω με καθυστέρηση οι εξελίξεις παίρνουν αυτή την πορεία που θα απολήξει στη συγκρότηση της νέας Κεντροαριστεράς –όπως παλιά με το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Για τη Δημοκρατική παράταξη είναι μονόδρομος απέναντι στη Δεξιά. Θα αναδειχθεί ευδιάκριτα εφόσον οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς καταρτίσουν νέο ριζοσπαστικό πρόγραμμα με αναπτυξιακή προοπτική. Δεν είναι ιδεολογικό θέμα, αλλά ποιος μπορεί να ωθήσει την Οικονομία μπροστά με την κοινωνία συμμέτοχη.
Η Συμφωνία των Πρεσπών απλώς απελευθέρωσε τις προοδευτικές δυνάμεις στα μικρότερα κόμματα της ευρύτερης παράταξης. Πλην της Γεννηματά -που έχει αποτύχει ως αρχηγός κόμματος και επιδιώκει να μπει πρώτη στον κατάλογο όσων θεωρούν ότι ο Μητσοτάκης θα παρατείνει τον πολιτικό βίο τους. Οι υπόλοιποι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα ενταχθούν στο προοδευτικό ρεύμα με την ριζοσπαστική προοπτική και το αντιδεξιό πρόσημο. Ήδη το κάνουν.
Αυτό το ρεύμα έχει προγραμματικό και αναπτυξιακό αφήγημα για τη χώρα. Ο νεομητσοτακισμός εξυπηρετεί τον μικροκαισαρισμό ενός κληρονόμου, τον ρεβανσισμό της διαπλοκής και τη βουλιμία τυχοδιωκτικών στοιχείων.
Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ένα από τα μεγάλα ατού του Τσίπρα στις εκλογές. Ενώ στο απέναντι μπαλκόνι ο αντίπαλός του θα ερίζει με την Ακροδεξιά για τα συντρίμμια των συλλαλητηρίων- όλως αποσυνάγωγος στην Ευρώπη.
Και μετά θα έλθουν οι μέλισσες. Ήτοι το πόρισμα για τη Novartis. Κανείς δεν πρέπει να προτρέχει. Αλλά έμπειροι νομικοί διακρίνουν -από τα συμφραζόμενα που αφορούν τη δικογραφία- ότι κάποιοι θα παραπεμφθούν σε τακτική ανάκριση. Υπάρχουν ενδείξεις ότι υπάρχουν επαρκή στοιχεία γι αυτό, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά κάποιους από τους ερευνώμενους.
Προφανώς αυτή η προοπτική δεν είναι άσχετη με την ένταση που καλλιεργείται σε όλα τα μέτωπα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τους αντιπερισπασμούς που επιχειρούν. Αν υπάρξουν παραπομπές, δικονομικά τεκμηριωμένες, να δούμε σ’ αυτά τα κόμματα, με τις θέσεις που έχουν πάρει οι ηγεσίες τους, «ποιος θα απομείνει για να ακούει των γυναικών τα μοιρολόγια», που θα έλεγε και ο Κολοκοτρώνης.
Σε κάθε περίπτωση -και παρά την συνεχιζόμενη προπαγάνδα των δημοσκοπήσεων- ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει στις εκλογές με συγκεκριμένα εφόδια: την έξοδο από το μνημόνιο, την ανάκαμψη της Οικονομίας, την ανακούφιση των πιο αδυνάμων κατά αρχήν από τις συνέπειες της κρίσης, τον σχεδιασμό για το μέλλον ως επικεφαλής της νέας Κεντροαριστεράς που θα συσπειρώσει τη δημοκρατική παράταξη, τα εύσημα για την ώθηση που δίνει στη χώρα η επίλυση του Μακεδονικού και το προσωπικό του οπλοστάσιο απέναντι στον Κυριάκο.
Ο επικεφαλής της ΝΔ θα λουστεί τα επίχειρα της εθελουσίας παγίδευσης του στην απόρριψη της Συμφωνίας των Πρεσπών. Τον ταύτισε απολύτως με τη Ακροδεξιά και απέδειξε ότι δεν μπορεί να χειριστεί μεγάλα θέματα. Συν τις συνέπειες από την ταύτισή του με κάποιους που ενδεχομένως θα πρέπει να δώσουν εξηγήσεις στο φυσικό δικαστή τους.
