Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Κάποιοι δεν έχουν το Θεό τους. Κλείνει το Μνημόνιο ο Τσίπρας; Βρίσκουν ότι κατρακυλάει. Κλείνει και το Σκοπιανό; Τον βλέπουν τελειωμένο. Κλείνει το θέμα των διακριτών ρόλων Κράτους -Εκκλησίας; Ε, τώρα δεν σώζεται με τίποτε. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι μόνος: εξ ίσου ζημιωμένος από τη συμφωνία Τσίπρα- Ιερώνυμου είναι και ο Αρχιεπίσκοπος.
Οι συνήθεις γελωτοποιοί του βασιλέως έκαναν και κάτι περίεργες νύξεις οικονομικού χαρακτήρα. Άλλοι βρίσκουν ότι δεν θα περάσει τη συμφωνία από τη Ιερά Σύνοδο. Και πάντως ο Ιερώνυμος θα πάει στην κόλαση. Ενώ αν ήταν ο Χριστόδουλος που δεν θα έκανε ποτέ τέτοια συμφωνία φυσικά…
Υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία ο σημερινός προκαθήμενος της Ελληνικής Εκκλησίας, ως μητροπολίτης Θηβών, ήταν πράγματι ο αντι-Χριστόδουλος της Εκκλησίας. Αλλά την εκκλησιαστική ηγεσία πήρε ο κατά κόσμον Ιωάννης Παρασκευαϊδης. Ως … Σημίτης της Εκκλησίας εκείνη την περίοδο: Για να επακολουθήσουν όσα επακολουθήσαν.
Διαπλοκή και άγιος ο Θεός. Κολλητιλίκια με εκδότες και υπουργούς και βοήθα Παναγιά. Συλλαλητήρια για το Μακεδονικό και ο Θεός να βάλει το χέρι του. Δημόσιες σχέσεις, χλιδή και θεατρινίστικες εμφανίσεις. Ήταν η χειρότερη περίοδος της Ελληνικής Εκκλησίας, μετά τη Χούντα.
Ωστόσο -τα ψηφαλάκια γαρ- λίγοι πολιτικοί είχαν θάρρος του Νίκου Σηφουνάκη που ξεμπρόστιαζε διαρκώς τον Χριστόδουλο ως αδίστακτο και μεγαλομανή μανδαρίνο, που αυτοπροβάλλονταν ως… ηγέτης του έθνους.
Όταν τέλειωσε αυτή η περίοδος της εκκλησιαστικής θολούρας πήρε τα ηνία ένας πραγματικός ριζοσπάστης. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, άλλαξε το προφίλ της Εκκλησίας, και τη διοικεί από το 2008 με σύνεση και ποιμαντικό κύρος. Μετακίνησε τα όρια κράτους και Εκκλησίας στο φυσικό σημείο του εθνικού χάρτη. Ο καθένας στην αποστολή του. Έτσι κατέστη εφικτή η σημερινή συμφωνία που υπογράφουν ο ίδιος και ο Πρωθυπουργός.
Πρέπει να αναγνωριστεί ως μεγάλο επίτευγμα του Ιερώνυμου ότι «αποχριστοδουλοποίησε» το ύφος της ιεραρχίας, χωρίς να θίξει τη μνήμη του Χριστόδουλου. Η ρεβάνς που πήρε έχει ιστορικό χαρακτήρα: ο ένας χαρισματικός, αλλά λαοπλάνος- ο άλλος χαμηλών τόνων, αλλά χρήσιμος. Ποιος θα μείνει στην ιστορία ήδη διαφαίνεται εναργώς.
Ο σημερινός αρχιεπίσκοπος μιλάει μόνο όταν έχει κάτι να πει. Ποιμαίνει την Εκκλησία ως ιεράρχης και δεν την κάνει εργαλείο ματαιοδοξίας. Είναι χριστιανός ορθόδοξος παππάς, δεν είναι κοσμική περσόνα. Ηγέτης πνευματικής κιβωτού, όχι φίρμα της τηλεόρασης. Και αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με ταπεινότητα καλόγερου και όχι σαν «ήλθε νέος σερίφης στην πόλη».
Την τελευταία δεκαετία άλλαξαν τα πράγματα στην Εκκλησία. Για τον Ιερώνυμο ο άμβωνας δεν χρειάζεται να έχει δάσος μικροφώνων από κάτω. Ανεβαίνει για να αγγίξει τις ψυχές των ανθρώπων, όχι για να τον βγάλουν στο δελτίο των οκτώ.
Έδειξε από την αρχή της εκλογής του ότι είναι ιερωμένος, όχι σταρ. Εξελέγη ως πνευματικός ηγέτης και όχι ως παράγοντας του δημοσίου βίου. Επί των ημερών ότι έχει να πει η Εκκλησία για τα κοινωνικά ζητήματα τα λέει με το κοινωνικό έργο της και με συνοδικά κείμενα. Όχι με «διαγγέλματα» και πιασάρικες ατάκες «ον κάμερα».
Η απομάκρυνση από το ιερατικό μοντέλο που παρέλαβε λύτρωσε την ελληνική Εκκλησία και της επέτρεψε να επιστρέψει στο φυσικό ρόλο της, όπως φάνηκε από το έργο της στη κρίση. Αρνήθηκε να εμπλακεί στο παιχνίδι των «μίντια» και άνοιξε νέα εποχή στα εκκλησιαστικά πράγματα: την επαφή με την πραγματικότητα. Ξέρει να βρει τρόπο να επικοινωνήσει με μια νεολαία που πιστεύει ότι ο Θεός πέθανε και ο Έλβις ζει και δεν ψιμυθιώνεται τον …ροκά με τα άμφια.
Προοδευτικός άνθρωπος και καλλιεργημένος ιερωμένος, επιστήμονας και στέρεος χαρακτήρας ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β, ήταν ένα φτωχόπαιδο που γεννήθηκε πριν από οκτώ σχεδόν δεκαετίες από τσοπάνηδες γονείς με αρβανίτικη καταγωγή. Διέσχισε τους αποκλεισμούς τους μοίρας του και σπούδασε στη Φιλοσοφική Αθηνών, στην Αυστρία, στη Γερμανία. Επιμορφώθηκε σε ορθόδοξα αλλά και καθολικά ιδρύματα και διέπρεψε ως φιλόλογος, αρχαιολόγος και θεολόγος. Μέχρι να αφήσει την ακαδημαϊκή του καριέρα για να ενταχθεί στον ορθόδοξο κλήρο, χειροτονούμενος διάκος το 1967. Έκτοτε ανεβαίνει τα σκαλιά της ιεραρχίας και της χριστιανοσύνης, κατ’ αξίαν.
Το έργο του, η μακαριότητα της διοίκησης που ασκεί, η γλυκύτητα της δημόσιας παρουσίας του, το πράος ύφος του, η προσωπική του συγκρότηση, ο πατερικός λόγος του και η τόλμη των επιλογών του αναβαθμίζουν την Εκκλησία και την αποκαθιστούν απέναντι στην κοινωνία, που τη χρειάζεται μακριά από πολιτικολογίες και ακρότητες. Απομάκρυνε από το ρετιρέ της τη μισαλλοδοξία, που ανθεί έκτοτε σε περιφερειακές εστίες- και εναντίον του.
Ο Ιερώνυμος είναι το κεφάλαιο που είχε ανάγκη η Εκκλησία και οι πιστοί της σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς της κρίσης. Τώρα αποδεικνύεται και αποτελεσματικός διαχειριστής και των αξιών της πέρα από την πνευματική σφαίρα. Η νηφάλια διαπραγματευτική στρατηγική του απέδωσε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.
