Γράφει ο Τάσος Παππάς
Εγινε η συνάντηση Ελλάδας – Τουρκίας – Γερμανίας στο Βερολίνο; Εγινε. Πότε; Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του Ερντογάν για την Αγία Σοφία. Ποια πλευρά είχε την πρωτοβουλία; Η Γερμανία. Από ποιον το μάθαμε; Από τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών. Τον πιστεύουμε; Ακολουθώντας το παράδειγμα εκείνου του στελέχους της Δεξιάς που μας είχε πει ότι «εγώ πιστεύω περισσότερο τον Ερντογάν, από τον Τσίπρα», είμαστε υποχρεωμένοι να πιστέψουμε τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας. Αλλωστε το επιβεβαίωσε το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών.
Καλώς έγινε η συνάντηση; Βεβαίως. Οι δίαυλοι επικοινωνίας με τον δύστροπο και αναθεωρητή γείτονα πρέπει να είναι διαρκώς ανοιχτοί μπας και προλάβουμε τα χειρότερα. Η γραμμή «μη διάλογος-μη πόλεμος», που εφάρμοζε κάποτε η Ελλάδα στις σχέσεις της με την Τουρκία, δεν απέδωσε. Η στασιμότητα δεν βοηθάει, αντιθέτως παγιώνει καταστάσεις που δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκές για την Ελλάδα.
Τι κερδίσαμε τόσα χρόνια κωλυσιεργώντας; Το Κυπριακό άλυτο, οι απαιτήσεις των Τούρκων παρούσες, η διεθνής κοινότητα αδιάφορη, οι σύμμαχοί μας κουρασμένοι Πόντιοι Πιλάτοι. Αν είναι έτσι, γιατί δεν ανακοινώσαμε εμείς τη συνάντηση; Ντρεπόμαστε; Εχουμε κάτι να κρύψουμε; Μήπως διαπραγματευόμαστε κρυφά με τους Τούρκους ζωτικά εθνικά μας συμφέροντα;
Αστεία υπόθεση. Ε, τότε για ποιο λόγο δεν θέλαμε να δημοσιοποιηθεί το θέμα; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Προφανώς επειδή η κυβέρνηση, για την ακρίβεια η δεξιά παράταξη, δεν έχει μία γραμμή για τα ελληνοτουρκικά. Υπάρχουν οι οπαδοί της σχολής του ρεαλισμού, όπως είναι για παράδειγμα ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας και η Ντόρα Μπακογιάννη, με τους οποίους μάλλον συμφωνεί ο πρωθυπουργός· υπάρχουν όμως και οι υπερπατριώτες που συγκροτούν υπολογίσιμο μέγεθος στο εσωτερικό του κόμματος και της κυβέρνησης, έχουν κάνει καριέρα στο άθλημα της τουρκοφαγίας και ονειρεύονται πως «πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι». Τους είδαμε να εκδηλώνονται θορυβωδώς.
Ο πρώην πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς, ο οποίος σε πρόσφατη συνέντευξή του είχε δηλώσει ότι «δεν κάνεις διάλογο με πειρατές», είπε για την υπόθεση της Αγια-Σοφιάς ότι η «Ευρώπη κοιμάται και η Δύση αυτοκτονεί». Οι ομοτράπεζοί του ιδεολογικά Αδ. Γεωργιάδης και Μ. Βορίδης δεν δίστασαν να διαφοροποιηθούν δημοσίως. Ο πρώτος επιμένει ότι το θέμα της Αγια-Σοφιάς είναι και ελληνοτουρκικό, ο δεύτερος πρότεινε να κάνουμε το σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη μνημείο για τη γενοκτονία του Ελληνισμού.
Αφήνουμε έξω τον Αντ. Σαμαρά γιατί, ως πρώην πρωθυπουργός και ως παράγων που επηρεάζει τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της παράταξης, έχει εξασφαλίσει καθεστώς ασυλίας. Οι δύο όμως είναι υπουργοί. Και οι δύο διαχώρισαν τη θέση τους. Και οι δύο παραμένουν στην κυβέρνηση. Γιατί; Και οι δύο υπό την υψηλή καθοδήγηση του Αντ. Σαμαρά βοήθησαν τον κ. Μητσοτάκη να γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Και οι τρεις έριξαν το βάρος τους για να μην έχει απώλειες η Ν.Δ. προς την Ακρα Δεξιά στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2019.
Και οι τρεις είναι απογοητευμένοι επειδή ο επικεφαλής της κυβέρνησης σέβεται τη Συμφωνία των Πρεσπών και πιέζει τους Ευρωπαίους να ανοίξουν τη διαδικασία των ενταξιακών συζητήσεων με τη Βόρεια Μακεδονία. Και οι τρεις θα γίνουν πολύ επικίνδυνοι αν αποφασίσει ο πρωθυπουργός να τους περιθωριοποιήσει.
Με τόσα προβλήματα ανοιχτά (οικονομία, πανδημία), δεν θα ήθελε ο κ. Μητσοτάκης να έχει απέναντί του μια φωνακλάδικη εσωκομματική αντιπολίτευση που θα του κάνει τη ζωή δύσκολη. Θυμάται τι έπαθε ο πατέρας του το 1993. Ανατριχιάζει και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να υποστεί τα ίδια. Οπότε, προσπαθεί να κινηθεί στη ζούλα. Δεν γίνεται όμως έτσι εξωτερική πολιτική.
Το να ξέρεις ποια είναι η σωστή γραμμή, αλλά να φοβάσαι να το πεις δημοσίως και να επιχειρείς να την υπηρετήσεις στα μουλωχτά, σε κάνει αναξιόπιστο στους έξω και επιτρέπει στους μέσα να σε κατηγορούν για ύποπτη διγλωσσία.
Ανάγωγα
«Πολλές από τις προτάσεις της έκθεσης κινούνται στη γραμμή όχι απλά των δικών μας προγραμματικών δηλώσεων αλλά και δράσεων που έχουμε ήδη δρομολογήσει», επισήμανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για την έκθεση… ιδεών που κατέθεσε η ομάδα Πισσαρίδη. Λογικό, αφού αυτός επέλεξε τα μέλη της ομάδας με μοναδικό κριτήριο τη νεοφιλελεύθερη αντίληψή τους.
