Του Αλέκου Ευγενικού
Εσείς που ήσασταν τότε; Τω καιρώ εκείνω… Μεγάλη Εβδομάδα του 1997. Η Εβδομάδα των Παθών για την Ορθοδοξία, η εβδομάδα της λύτρωσης για τη δεύτερη αυτοκρατορία του ελληνικού μπάσκετ, μετά τον Άρη και πριν τον Παναθηναϊκό. Στη Ρώμη, την “Αιώνια Πόλη”. Των αυτοκρατοριών…
Όπως το τραγουδούσαν ο Αντώνης Ρέμος και η Μαντώ, από την αρχή εκείνης της περιόδου. Από τους πρόποδες της γης, κατακτητές της κορυφής. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός. Ή μάλλον, “η ομάδα του Ντούντα”, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς πήρε την ομάδα που είχε δημιουργήσει ο Γιάννης Ιωαννίδης, και της έδωσε αυτό που της έλειπε για να εκπληρώσει το πεπρωμένο της.
Αυτοπεποίθηση και ηρεμία. Ο “σοφός”, με τον Ντέιβιντ Ρίβερς σε ένα μοναδικό προσωπικό σόου, με τον Τάρλατς, τον Τόμιτς, τον Σιγάλα, τον Φασούλα, τον Μπακατσιά και τα άλλα παιδιά.
Ο τελικός με τη Μπαρτσελόνα, στις 24 Απριλίου του 1997, αποδείχτηκε… διαδικαστικού περιεχομένου. 73-58. Το… δεύτερο, που έδειχνε ο Γιώργος Σιγάλας στον Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς. Είχε προηγηθεί το Κύπελλο Ελλάδας. Θα ακολουθούσε το πρωτάθλημα.
Ένα εντυπωσιακό triple crown. Για το οποίο χρειάστηκε η “Αιώνια Πόλη” να γκρεμίσει τα τείχη της.
